ตอนเดิม
บทที่ 4
ใกล้ค่ำลงทุกที แสงสีเหลืองอมส้มสุดท้ายของดวงตะวัน กำลังจะลับขอบฟ้าหายไปทางทิศตะวันตก ระหว่างพากันขี่รถกลับบ้านพักครู กับเด็กน้อยทั้งสามคน ชานนท์ก็เริ่มสังเกตดูบ้านเรือนและผู้คนอย่างไตร่ตรอง อะไรที่ทำให้ชาวบ้านหวาดผวาจนไม่กล้าออกจากบ้านในตอนค่ำมืด อีกเดี๋ยวพอถึงบ้านพักเขาจะถามเอาจากเด็ก ๆ และครูนิมิตรดู
ก่อนหน้าที่จะมาถึงบ้านผู้ใหญ่ดำเกิง เขากับเด็กน้อยขี่รถมาตามถนนภายในหมู่บ้านเหมือนตอนนี้ ชายหนุ่มได้พบกับชาวบ้านหลายคนตามรายทาง เด็กชายหญิงที่ปั่นจักรยานนำหน้าเขามา พากันตะโกนบอกใครต่อใครว่า ชานนท์คือคุณครูคนใหม่ของที่นี่ ชาวบ้านที่พบระหว่างทางต่างพากันส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี แม้กระทั่งคนที่อยู่ในบ้านก็พลอยชะโงกหน้าออกมาส่งยิ้มให้จากประตูบ้าน ชานนท์ไม่ได้เห็นถึงความผิดปกติใด ๆ ของชาวบ้านเลย
แต่ขณะนี้เขาคิดว่าเริ่มมีสิ่งผิดสังเกตบ้างเหมือนกัน ชาวบ้านที่เขาเคยชะลอรถพูดทักทายด้วยบนถนนหายไป หรือคนที่เคยเยี่ยมหน้าออกมามองจากข้างในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นคนแก่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน คนที่กำลังทำงานจักสานอยู่ลานหน้าบ้าน รวมไปถึงชาวบ้านที่กำลังรดน้ำแปลงผักในสวนข้างถนน ต่างพากันหายหน้าไปจนหมดแล้ว พวกเขาพากันขึ้นบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดินจริง ๆ
ว่าที่คุณครูคนใหม่ของโรงเรียนคุ้มริมผา กับว่าที่ลูกศิษย์ทั้งสาม แค่เพียงพากันมาถึงหน้าบ้านพักครูเท่านั้น ครูนิมิตรก็รีบจ้ำมาดักหน้า บอกชายหนุ่มบนหลังอานรถจักรยานยนต์ให้รู้ว่า ผู้ปกครองของเด็กทั้งสามมาตามลูก ๆ ให้กลับบ้านกันแล้ว เพราะเวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำแบบนี้ คือเวลาที่ทุกคนจะต้องกลับเข้าบ้าน ปิดประตูหน้าต่างอยู่แต่ภายในบ้าน ยิ่งเป็นเด็กอย่างโก๊ะ หนุ่ย และเด็กหญิงนุชด้วยแล้ว พ่อแม่ยิ่งแทบจะบังคับให้เข้าบ้านในทันทีที่พระอาทิตย์ตกดินเลยทีเดียว
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ตอกย้ำถึงความน่ากังขาของหมู่บ้านคุ้มริมผา ให้กับครูหนุ่ม เรื่องที่ตั้งใจจะถามจากองครักษ์ทั้งสามเป็นอันต้องพับไว้ก่อน...ไม่เป็นไร รอถามเอากับครูใหญ่ก็ได้
ชานนท์ขอไถ่โทษที่พาเด็กไปเถลไถลจนเกือบค่ำ โดยอาสาไปส่งเด็ก ๆ ที่บ้านเอง ซึ่งหลังพาเด็กไปส่งถึงที่บ้าน เขาก็ได้รู้ว่า พ่อแม่ของเด็ก ๆ ไม่ค่อยชอบใจเขาจริง ๆ ผู้ปกครองของเด็กชายทั้งสองออกมารับลูกที่หน้าบ้าน ทักทายกับเขาสั้น ๆ แล้วปิดประตูเสียงดังตามหลัง ยังดีที่บ้านของเด็กหญิงนงนุชซึ่งเขามาส่งเป็นคนสุดท้าย แม่ของเด็กหญิงยังมีแก่ใจบอกขอบคุณเขา หล่อนเร่งให้เขารีบกลับ จากนั้นก็รุนหลังลูกสาวให้เข้าบ้าน แล้วปิดประตูบ้านทันที
ที่นี่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่...ครูคนใหม่กลับมาถึงหน้าบ้านครูใหญ่อีกครั้ง ด้วยความมึนงง ไม่เข้าใจ แวะเข้าไปรายงานเรื่องส่งเด็กถึงที่บ้านเรียบร้อยแล้วให้ครูนิมิตรฟัง ก่อนขอตัวไปอาบน้ำอาบท่า เพื่อจะมาทานข้าวด้วย ตามที่อีกฝ่ายกำชับไว้ มองนาฬิกาข้อมือ พลางนึกถึงท่าทีแปลก ๆ ของชาวบ้าน เวลาแค่เพียงเย็นย่ำ ยังไม่ถึงกับมืดค่ำอะไรเลย ทำไมชาวบ้านต้องหวาดระแวงกับม่านฟ้าหลัว ทั้งที่ยังไม่มืดมิดลงเสียด้วยซ้ำ
อาหารมื้อเย็นสำหรับต้อนรับเขาก็เช่นกัน หากเป็นวิถีชีวิตของคนในเมือง อย่าถามเลยว่าตอนนี้ถึงเวลามื้อเย็นหรือยัง เพราะนี่เพิ่งเป็นเวลาเดินทางกลับบ้านของคนในเมืองแทบจะทั้งสิ้น
(มีต่อ)
เสน่หานางไพร ตอนที่ 4
ใกล้ค่ำลงทุกที แสงสีเหลืองอมส้มสุดท้ายของดวงตะวัน กำลังจะลับขอบฟ้าหายไปทางทิศตะวันตก ระหว่างพากันขี่รถกลับบ้านพักครู กับเด็กน้อยทั้งสามคน ชานนท์ก็เริ่มสังเกตดูบ้านเรือนและผู้คนอย่างไตร่ตรอง อะไรที่ทำให้ชาวบ้านหวาดผวาจนไม่กล้าออกจากบ้านในตอนค่ำมืด อีกเดี๋ยวพอถึงบ้านพักเขาจะถามเอาจากเด็ก ๆ และครูนิมิตรดู
ก่อนหน้าที่จะมาถึงบ้านผู้ใหญ่ดำเกิง เขากับเด็กน้อยขี่รถมาตามถนนภายในหมู่บ้านเหมือนตอนนี้ ชายหนุ่มได้พบกับชาวบ้านหลายคนตามรายทาง เด็กชายหญิงที่ปั่นจักรยานนำหน้าเขามา พากันตะโกนบอกใครต่อใครว่า ชานนท์คือคุณครูคนใหม่ของที่นี่ ชาวบ้านที่พบระหว่างทางต่างพากันส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี แม้กระทั่งคนที่อยู่ในบ้านก็พลอยชะโงกหน้าออกมาส่งยิ้มให้จากประตูบ้าน ชานนท์ไม่ได้เห็นถึงความผิดปกติใด ๆ ของชาวบ้านเลย
แต่ขณะนี้เขาคิดว่าเริ่มมีสิ่งผิดสังเกตบ้างเหมือนกัน ชาวบ้านที่เขาเคยชะลอรถพูดทักทายด้วยบนถนนหายไป หรือคนที่เคยเยี่ยมหน้าออกมามองจากข้างในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นคนแก่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน คนที่กำลังทำงานจักสานอยู่ลานหน้าบ้าน รวมไปถึงชาวบ้านที่กำลังรดน้ำแปลงผักในสวนข้างถนน ต่างพากันหายหน้าไปจนหมดแล้ว พวกเขาพากันขึ้นบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดินจริง ๆ
ว่าที่คุณครูคนใหม่ของโรงเรียนคุ้มริมผา กับว่าที่ลูกศิษย์ทั้งสาม แค่เพียงพากันมาถึงหน้าบ้านพักครูเท่านั้น ครูนิมิตรก็รีบจ้ำมาดักหน้า บอกชายหนุ่มบนหลังอานรถจักรยานยนต์ให้รู้ว่า ผู้ปกครองของเด็กทั้งสามมาตามลูก ๆ ให้กลับบ้านกันแล้ว เพราะเวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำแบบนี้ คือเวลาที่ทุกคนจะต้องกลับเข้าบ้าน ปิดประตูหน้าต่างอยู่แต่ภายในบ้าน ยิ่งเป็นเด็กอย่างโก๊ะ หนุ่ย และเด็กหญิงนุชด้วยแล้ว พ่อแม่ยิ่งแทบจะบังคับให้เข้าบ้านในทันทีที่พระอาทิตย์ตกดินเลยทีเดียว
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ตอกย้ำถึงความน่ากังขาของหมู่บ้านคุ้มริมผา ให้กับครูหนุ่ม เรื่องที่ตั้งใจจะถามจากองครักษ์ทั้งสามเป็นอันต้องพับไว้ก่อน...ไม่เป็นไร รอถามเอากับครูใหญ่ก็ได้
ชานนท์ขอไถ่โทษที่พาเด็กไปเถลไถลจนเกือบค่ำ โดยอาสาไปส่งเด็ก ๆ ที่บ้านเอง ซึ่งหลังพาเด็กไปส่งถึงที่บ้าน เขาก็ได้รู้ว่า พ่อแม่ของเด็ก ๆ ไม่ค่อยชอบใจเขาจริง ๆ ผู้ปกครองของเด็กชายทั้งสองออกมารับลูกที่หน้าบ้าน ทักทายกับเขาสั้น ๆ แล้วปิดประตูเสียงดังตามหลัง ยังดีที่บ้านของเด็กหญิงนงนุชซึ่งเขามาส่งเป็นคนสุดท้าย แม่ของเด็กหญิงยังมีแก่ใจบอกขอบคุณเขา หล่อนเร่งให้เขารีบกลับ จากนั้นก็รุนหลังลูกสาวให้เข้าบ้าน แล้วปิดประตูบ้านทันที
ที่นี่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่...ครูคนใหม่กลับมาถึงหน้าบ้านครูใหญ่อีกครั้ง ด้วยความมึนงง ไม่เข้าใจ แวะเข้าไปรายงานเรื่องส่งเด็กถึงที่บ้านเรียบร้อยแล้วให้ครูนิมิตรฟัง ก่อนขอตัวไปอาบน้ำอาบท่า เพื่อจะมาทานข้าวด้วย ตามที่อีกฝ่ายกำชับไว้ มองนาฬิกาข้อมือ พลางนึกถึงท่าทีแปลก ๆ ของชาวบ้าน เวลาแค่เพียงเย็นย่ำ ยังไม่ถึงกับมืดค่ำอะไรเลย ทำไมชาวบ้านต้องหวาดระแวงกับม่านฟ้าหลัว ทั้งที่ยังไม่มืดมิดลงเสียด้วยซ้ำ
อาหารมื้อเย็นสำหรับต้อนรับเขาก็เช่นกัน หากเป็นวิถีชีวิตของคนในเมือง อย่าถามเลยว่าตอนนี้ถึงเวลามื้อเย็นหรือยัง เพราะนี่เพิ่งเป็นเวลาเดินทางกลับบ้านของคนในเมืองแทบจะทั้งสิ้น
(มีต่อ)