คือเราอายุ14ปี เราทะเลาะกับแม่เพราะเราไม่ทำงานช่วย คือเราอยู่ในพื้นที่ชนบท แล้วแม่พาเราไปนาแต่เราเหนื่อยเราไม่อยากไป เราอยากอยู่บ้านให้เราทำงานอะไรก็ได้แต่เราอยากอยู่บ้าน เราอยากพักบ้าง อยากซักเสื้อผ้านักเรียน ทำการบ้าน แต่แม่เราบังคับ แล้วเราก็ไม่กล้าบอกว่าอยากอยู่บ้านเพราะบอกไปก็ได้ไปอยู่ดี พอลงจากรถแม่ก็บอกให้ยกของให้ทีไอ่เราก็เงียบไม่ทำ แม่ก็ทำเองแล้วก็บ่น ไอ่เราที่ไม่ชอบคนบ่นอยู่แล้วก็ทนฟัง แบ้วแม่ก็บ่นว่า ถ้าไม่ทำงานอย่างงี้ก็ไม่ต้องมาอยู่จะกลับก็เดินกลับเอา แล้วก็ไม่ต้องให้เห็นหน้าอีกนะ เกะกะสายตา เราน้อยใจมาก แล้วแม่ก็ถามว่าจะไปด้วยกันมั้ยทำงานนิ่ เราก็บอกว่าพูดซะขนาดนี้ไม่ไปก็ได้ แล้วเราก็เดินกลับแต่ยังไม่ถึงบ้านเราก็เดินเขาป่าแล้วก็ไปนอนที่ต้นไม้ไผ่ตั้งแต่10โมงถึง4โมงเย็นแล้วเราก็ตัดสินใจกลับไปที่เดิมแต่ระหว่างทางหนูไปนั่งที่ศาลาป่าช้าหนูนั่งตรงที่เขาเผาศพเลยแล้วกนูก็เดินต่อแต่บังเอิญเห็นแม่มาอีกแต่เราก็กลับกับแม่ พอกลับมาบ้านก็ไม่มีใครพูดด้วยเลย พอมาตอนเช้าแม่มาเล่าให้น้าสาวฟัง แล้วแม่เล่าเหมือนเราผิดคนเดียวเลย ก็เข้าใจนะว่าแม่เหนื่อย หนูขี้เกียจทำงานมาก แต่หนูก็ทำงานบ้าน หนูพยายามให้มากกว่านี้แล้วแต่ดูเหมือนแม่จะมองว่าหนูไม่พัฒนาขึ้นเลย แม่พูดกับน้าด่าทอเราหลายอย่างเลยด่าจนหนีไม่มีที่ยืนในสังคมเลยแหละ ด่าว่าไม่ทำอะไรช่วยเลย มันไม่รักแม่แม่ก็ไม่รักมัน แล้วแม่ก็เอามาเปรียบเทียบกับพี่ชายว่าพี่ชายไม่เคยเป็นแบบนี้ เปรียบเทียบกันลูกน้าบ้าง พูดกันซะดังเลย หนูผู้โดนนินทาด่าก็ยังได้ยินเลย หนูเลยมีความคิดที่อยากจะหนีให้ไกลไม่อยากอยู่เพราะอยู่ไปสังคมก็มาถล่มอยู่ดี อยู่ไปแม่ก็ไม่สนใจ หนูอยากหนีออกจากบ้านเพราะไม่อยากเป็นภาระพ่อแม่ ถ้าหนูไปเขาคงจะสบายมากกว่านี้ แล้วหนูจะหนีไปตั้งหลักทำงานที่พอจะทำได้มาเลี้ยงตัวเองซักพัก แต่หนูเด็กหนูไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไหนจะค่าเช่าห้องแล้วเรื่องอันตรายต่างๆหนูควรทำยังไงดีคะที่จะปล่อยวางเรื่องนี้ เพราะมันเครียดเหลือเกิน ใช่ค่ะหนูขี้เกียจแต่หนูก็ทำบ้าง เพราะตอนนี้หนูโฟกัสที่เรื่องเรียนหนูอยากเรียนหนังสือให้เก่งจะได้ไม่ต้องติดร. แม่จะได้ไม่เสียเงิน หนูโฟกัสแค่เรื่องเรียนเท่านั้น เห้ออ หนูควรจะทำยังไงให้เรื่องนี้มันจบสักที เหนื่อยแล้ว

นี่เป็นกระทู้แรกของหนูผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยนะคะ