เราเป็นพี่ เห็นน้องทำไม่ถูก ก็ดุบ้างบ่นบ้าง
น้องมันรำคาน ทะเลาะกันบ่อยมาก ทุกครั้งก็จะยอมตลอด เพราะเราขี้บ่นจริงๆ
และน้องเรามันก็ขี้เกียจมากๆ แบบถ้าไม่สั่งชั้นไม่ทำอะไรทั้งนั้น พอสั่งพร้อมบ่นก็โกรธ
เราเลยเปลี่ยนตัวเองใหม่ลองใจเย็นขึ้น ไม่บ่น อันไหนเธอไม่ทำชั้นทำเอง
อันไหนสั่งแล้วไม่ทำ ชั้นก็ทำเอง จนวันนึง
เราบอกให้น้องรีดเสื้อ ช่วงนั้นเราทั้งสอบและทำงานกลุ่ม กลับห้องทีก็ 2 ทุ่ม
แต่น้องว่างอ่านอยู่ห้อง ผ่านไปสามวัน ยังไม่ทำ คืนนั้นเรากลับมาสี่ทุ่ม
พรุ่งนี้ต้องใช้เสื้อ เราก็หยิบเสื้อมารีดตัวนึง ไม่ได้พูดอะไรกับน้องทั้งนั้น เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว
น้องเราบอกว่า ทำไมรีดแค่ตัวเดียว รีดทั้งทีก็รีดมันหลายๆตัวสิ  บ่นเราพักนึงประมานว่าเราเห็นแก่ตัวรีดแค่ตัวเดียว
เส้นความอดทนเราขาดผึงในทันที  ร่ายยาวเลย ว่าเราไม่ว่างเลย ทำไมเธออยู่ห้องทั้งวันไม่คิดจะทำบ้างหละ
ไม่เห็นใจกันบ้างรึไง หลังจากนั้นก็ ต่างคนต่างนอน แต่ก่อนนอนเราเห็นแล้วว่า น้องเราลงสเตตัสในเฟส
ประมาณว่า จะไม่ใส่ใจกับคำพูดไม่ดีจากคนที่ไม่คิดก่อนพูด
เรานี่แบบโกรธมาก  แคปส่งในไลครอบครัว บอกน้องว่ามีอะไรพูดกันตรงๆดีกว่า
เช้ามาเราก็ไปเรียน พ่อโทรมาด่าเรา ว่าไปด่าน้องทำไม เป็นพี่ต้องยอมน้องให้อภัยน้อง
ถ้าน้องสำนึกผิดเราก็ให้อภัยนะ แต่นี่ไม่เลยและแม่ให้ท้ายอีก แม่ให้แยกกันอยู่ พาน้องไปหาหอพักใหม่

เราไม่เข้าใจเลย ทำไมไม่สอนให้น้องรู้จักปรับตัวหละ
นี่ก็ไปเล่าให้น้าฟัง ให้น้ามาว่าเราต่ออีก เรานี่เซ็งมาก
เราเรียนหนักกว่าเค้ามาก ทำไมเค้าไม่คิดช่วยแบ่งเบาภาระเราเลย เราเหนื่อยมากที่มีน้องแบบนี้
สอนก็หาว่าด่า  แต่ก็ไม่เคยจำที่บอกเลย เหมือนพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆกันทุกวันทุกสัปดาห์