สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องที่ยังคงค้างคาใจมาตลอด
   ตอนนี้เราอายุ 28 เรามีน้องชาย อายุห่างกัน 17 ปี ตอนน้อง3-4 ขวบ เราก็ขึ้นมหาลัยปี1 เราจำได้ว่าเราชอบตีน้อง พูดจาไม่ดีใส่ เพราะน้องเราดื้อมาก ส่วนหนึ่งเวลาน้องดื้อ เราชอบดุ ชอบโมโหใส่ เพราะไม่อยากให้น้องดื้อในที่สาธารณะ ไม่อยากให้ใครว่าน้อง แต่ส่วนหนึ่งเวลาแม่ให้เราเลี้ยงน้องเราก็ชอบหงุดหงิดเวลาน้องเอาแต่ใจ เราติดแฟนด้วยตอนนั้น มัวแต่อยากพิมพ์แชทคุยกับแฟน คุยโทสับ เวลาทะเลาะกับแฟนน้องมาเล่นด้วย ก็ชอบตะคอกใส่  คือโฟกัสไปที่แฟนอย่างเดียว  อีกอย่างชอบให้น้องทำนั้นนี้ พอน้องทำไม่ได้เราก็โมโห แต่ลืมไปหรือเปล่า ว่าน้อง 4 ขวบ จะเอาอะไรกับน้อง เห้ออ TT และเราเคยผลักน้องกลางห้าง แม่เราร้องไห้เลย แม่เราก็รู้สึกแย่กับเราเลย ว่าทำไมทำน้องแบบนั้น และเราก็ยิ่งเกลียดตัวเอง
     จนตอนนี้เราโตขึ้น เราเห็นรูปน้องตอนเด็กๆ มีแต่ภาพเราตีน้อง แล้วได้แต่ตั้งคำถามว่า ทำไมตอนนั้นถึงตีน้องได้ลง เพราะน้องหน้าตาน่ารักมาก ทำไมตอนนั้นเราโมโหน้องขนาดนั้น เห็นทีไรร้องไห้ตลอดเลยค่ะ เห็นรูปน้องตอนเด็กไม่ได้เลยจริงๆ
    ได้แต่คิดว่าตอนนั้นมหาลัยแล้วนะ ทำไมเราไม่มีหัวคิดเลย น้องกับเราห่างกันมากเปรียบว่าเราเป็นแม่ได้เลยแหละ จนเราเลิกตีน้องตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนั้นเราอดทนได้มากขึ้น เริ่มรู้สึกว่า เด็กก็คือเด็ก ตีไปก็ตายป่าว น้องก็เริ่มโตขึ้น ส่วนเราก็เริ่มวัยผู้ใหญ่มากขึ้น มันก็เลยคิดอะไรได้หลายๆอย่างมั่ง
-----คำถามคือ เราจะทำยังไงดีให้ตัวเองไม่จมปักกับการที่เคยตีน้อง พูดจาไม่ดีใส่-----
ตอนนี้เราก็ไม่ได้พูดจาไม่ดีกับน้องแล้วนะ  ทำดีกว่าเดิมมากๆแล้วน้องอาจจะลืมไปแล้วว่าเราเคยทำอะไรเค้า เรากอดเราหอมน้องตลอดตอนนี้ มันแก้ไขอะไรไม่ได้ นอกจากจะไม่ทำอีก แต่ก็ยังคิดตอกย้ำตัวเองอยู่ดี เห้อ ชีวิต

ปล.เราเคยตั้งกระทู้ไปแล้วตอนปี 61 นี่ 64 แล้วอะ ยังไม่หายยยย