คือเรื่องมีอยู่ว่า เราย้ายร.รมาเรียนที่ร.รใหม่เราย้ายมาได้ประมาณ1ปีเเล้วเราย้ายไปกลางเทอม เราก็มีเพื่อนไม่มาก เพื่อนสนิทก็ไม่มีเวลาเราทำอะไรส่วนใหญ่จะอยู่คนเดียว เวลาไปร.รเรารู้สึกว่าเป็นส่วนเกินของเพื่อนเพราะทุกคนมีกลุ่มอยู่เเต่เราก็พยายามเข้าหาทุกคนเเล้วเเต่เหมือนว่าเราพยายามเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผล เราเป็นคนเงียบๆ เเต่เราก็พยายามปรับตัวเข้าหาทุกคนเเต่เขาเหมือนไม่อยากเข้าหาเราเลย เราเหนื่อยมาก ท้อมาก เวลามีงานกลุ่มเขาก็จับกลุ่มกันส่วนใหญ่เราจะเป็นเศษที่เขาไม่เอา เราก็ไม่ได้ว่าอะไร(ชินเเล้ว)เราเป็นคนไม่กล้าเเสดงออกด้วย เวลาเพื่อนให้ช่วยทำอะไรเราก็ช่วย เพราะเรากลัวว่าเขาจะไม่พอใจ เวลามีการบ้านเพื่อนก็จะมาลอกเรา เหมือนพอมีประโยชน์ก็เข้าหาเรา เเต่พอตอนไปกินข้าวไปไหนกัน เราเหมือนไม่มีตัวตน เหมือนเรามีตัวตนตอนที่เขาอยากให้ช่วย เราก็ไม่ได้อคติกะใครหรอกเราคุยได้กับทุกคน เเต่เหมือนเราไม่มีเพื่อนอ่ะ คือเเบบเขามีกลุ่มกันหมดเเล้วเราเหมือนส่วนเกินที่เขาไม่ต้องการ เรากลับมาร้องไห้คนเดียวเเทบทุกวัน เราไม่อยากไปร.ร เลย เราอยากบอกกับพวกเขาตรงๆเลยเเต่เรากลัวว่าเขาจะหาว่าเราเรียกร้องความสนใจ เราเครียดมาก เราเป็นคนอย่างไงก็ได้(เเต่เราก็มีความรู้สึก) เขาคงคิดว่าเราไม่คิดอะไร เเต่ตอนอยู่ร.รเก่าเพื่อนเราเยอะมาก มีทั้งผญ ผช เเต่พอมาอยู่ที่นี่ ทำให้เรารู้ว่าเเต่ละที่ไม่เหมือนกัน เราพยายามปรับตัวให้เข้ากับพวกเขาเเล้ว เราทำทุกอย่างที่เราจะทำได้ เราไม่กล้าปรึกษากะใคร ไม่รู้จะพูดอย่างไงดี ทุกวันนี้เราร้องไห้ตลอด ไม่อยากทำอะไรเลย เราอยากมีเพื่อนที่เห็นเราเป็นเพื่อนอ่ะ ไม่ใช่เเค่ต้องการผลประโยชน์จากเราอย่างเดียว เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไงดี เราอยากเป็นตัวของตัวเอง อยากพูดอยากคุยกับเขาเเบบที่พวกคุยกันเราเข้าใจว่าพวกเขาอยู่กันมาตั้งนาน เราเข้ามาใหม่บางทีก็อาจจะเป็นที่ไม่พอใจ เเต่เราคิดว่าอยู่ไปด้วยกันนานๆอะไรๆมันอาจจะดีขึ้นเเต่มันไม่ใช่อย่างที่เราคิดเลย เราควรทำอย่างไงดีกับสถานการณ์เเบบนี้ 🥺😔