คือเรื่องมีอยู่ว่า เราคุยกับคนๆนึงมาจะ4ปีเเล้ว เเต่ไม่ได้คบกันเป็นเเฟน เเต่ไปไหนมาไหนด้วยกันจนใครหลายๆคนคิดว่าเราเป็นเเฟนกัน เราก็คุยกับคนนี้มาตลอด ไปดูหนัง กินข้าว เดินเล่น ใช้ชีวิตเหมือนคนเป็นเเฟนกัน เเต่เรากับเค้าไม่ได้เป็นเเฟนกัน เราเชื่อว่า ผญ ทุกคนเเละที่ต้องการความชัดเจน ต้องการสถานะที่เเน่นอน เเละเราก็เป็นเเบบนั้น ทุกครั้งเราคุยกับเขาถึงสถานะของเราสองคนเเต่เขาก็ปฏิเสธหรือไม่ก็เปลี่ยนเรื่องตลอด เเต่เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะบางทีเราก็คิดว่า สถานะไม่สำคัญ มันอยู่ที่เราสองคน เเต่พอนานๆเข้า เพื่อนเรา คนรอบข้าง หรือเเม้เเต่ตัวเราเองก็เริ่มพูดเเละคิดว่า โอเคหรอ ถ้าอยู่ในสถานะเเบบนี้ ?? ไปไหนมาไหนด้วยกัน สนิทสนมเเต่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะถ้าวันนึงเราหรือเขาไปมีใคร เราก็ไม่มีสิทธิ์ไม่หึงไปหวง เพราะเราไม่มีสถานะต่อกัน จนเราเริ่มกับมาคุยกันอีกครั้งถึงเรื่องสถานะของเรา เราก็ถามเค้าไปตรงๆเลยว่าเพราะอะไรทำไม เขาก็ตอบว่า เขายังไม่พร้อมคบกับเรา  ยังไม่อยากใช้คำว่าเเฟน เขากลัวทำเราเสียใจ เขาบอกว่าอยากเราสองคนจีบกันเเบบนี้ไปเรื่อยๆ เเละค่อยเรียนรู้กันจะดีกว่า  คิดยังไงกับคำพูดเเบบนี้ค่ะ ??