ตั้งเเต่ ปีที่เเล้วอะค่ะ เราได้คุย กับนักจิตวิทยาเขาบอกว่าเรามีservere depression เเต่เราก็ไม่ได้บอกเเม่ว่า เราเป็นเพราะเรารัว่าเราโดนด่าเเน่นอน ต่อมา ปีนี้ มันเริมเเย่ลงๆ จนเรามาบอกเเม่ย่าเกิดอะไรขึ้น เเต่ด้วยความที่ เรา ไม่ กีดตัวเอง หรือ เรายิ้มเเย้มไม่ได้เเปลว่าจริงๆเเล้วเรารู้สึกเเฮปปี้เลย สิ่งที่เเม่พูดคือ “ออ หรอ อืม ทำไหมเธอชอบหาเรื่องตลอดเลยว่ะมเป็นนิดหน่อยก็สอิดสเอียน”
เราเลยเงียบไป จากกระทูที่เเล้ว[เรืองสิงคโปร์] คือเราเครียดเรื่องเพื่อน [บูลลี่หนักมากเเต่บอกครูจะโดนยิ่งกว่าเดิม] ,เรียน,เเละอยากจะย้ายไปเรียนที่ไทย เเต่ คือ ถ้ากลับไปจะต้องไปรรที่เราไม่อยากเรียนเป็นรรอินเดีย,ไทย[ไม่ได้เยียดนะคะเเต่เราเรียนอินเตอร์เเต่เด็กมันปรับพืรฐานยาก] เเต่พอขอเเม่เข้ามศวเเม่ก็บอกไม่ เราเลยงงเเบบทำไหม คือรู้สึกไม่มีทางออกเหมือนเราจะทำอะไรต่อหรือชีวิตจะเปนยังไงคือเราอายุ14 เองอะ เเล้วต้องมาเจอะอะไรเเบบนี้คนเดี่ยว
อีกเรื่อง คือที่บ้าน ไม่อบอุ่น กลับน่ากลัว มาก เหมือนในละครเลยอะค่ะ [เเย่งสมบัด ไม่พูดให้เวอร์นะค่ะเเต่ก้เจอมาเเล้วกับเด็กอายุ14 ยังทำเลย]
ขอสรงสัยของเราคือ หรือว่า เรา เป็น attention seeker  เพราะ เราไม่ได้รับ ความอบอุ่นมาเเต่เด็ก เราอยผุ่คน้ดี่นวมา3ปีเเล้วเราคิดอยากจะ ทำร้ายตัวเองเพื่อที่จะให้เเม่สนใจ เเต่เราก็ไม่กล้า เราไม่ได้อยากเป็นที่สนใจของใครนอกจากเเม่เราคนเดี่ยว
เราคิดส่าถ้าเราตายไปตอนหละบมันจะดีขนาดไหน
สรุป
1)เราควรพูดยังไงกับเเม่ดีจาก paragraph 1
2)เรื่อง รร• มีวิธีเเก้ปัญหาไหมคะ
3)เราคงไม่ได้เป็นattention seeker ใช่ไหม