เราสงสัยว่าตัวเองผิดปกติ ทางอารมณ์ ….
ไม่ได้เป็นมาเเต่เด็ก พึ่งจะมาเป็นเเล้วก็หนักมาเรื่อยๆ ถึงขั้นคิดเเต่ว่าจะตาย…
คือเราเป็นคนเฟลกับอะไรเเล้วอาการจะหนักมาก
จะร้องไห้ฟูมฟาย ร้องจนเเฟนงงว่าร้องทำไม
เเละถึงขั้นเรียกร้องความสนใจ ถ้าเราโทรหาเเฟนเเล้วไม่รับสายเราจะโทรไม่หยุด โทรประชดไปเลย เป็น100สาย เเล้วก็จะอาการหนักไปเรื่อยๆ
เเบบร้องไห้ควบคุมตัวเองไม่อยู่โวยวาย
ถ้าไม่ได้ดังใจเราจะถึงขั้นทำร้ายตัวเองเพื่อประชด ความคุมอารณ์ตัวเองไม่อยู่ ตอนโกรธ
เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราคิดว่าทุกคนเข้าใจได้
เเต่เราไม่ได้ เราเคยบอกตัวเองเเล้วว่ามันเรื่องเล็กมากจะเสียใจทำไม? จะเศร้าทำไม? เเต่ในขณะที่เราคิดเเบบนั้น เราก็เศร้าเเล้วก็ร้องไห้อยู่ดี ต้องบอกก่อนเราคบกับเเฟนมา 6 ปี เเต่งงานเเล้วมีลูกเเล้ว 1คน เราไม่ได้ติดเเฟนมากนะ ไม่ได้อินเลิฟใดๆทั้งสิ้น เขาอยู่ด้วยเราก็ไม่ได้สนใจเขานะ เราก็สนใจโทรศัพท์ ทำงานบ้านเล่นกับลูกปกติ เวลาเขามาใกล้ เราจะรำคาญด้วยซ้ำ เเต่ถ้าวันไหนเขาไม่อยู่ เข้าบ้านดึก หรือออกไปไหน เราจะมีอาการทุกที อย่างเช่น… เเฟนเราเขาออกไปตกปลากับรุ่นน้องที่ทำงาน ไปตกที่สวนของญาติตัวเองด้วย เเต่เราก็โกดที่เขาไปไม่สนใจเราไม่รีบกลับมาหาเราตอนเลิกงาน เราพยายามคิดว่าให้เขามีอิสระบ้าง ให้เขาได้ออกไปเล่นกับน้องกับเพื่อนเขาบ้าง พยายามคุมตัวเองไม่ให้เสียใจ ไม่ให้เหงา ไม่ให้โกรธ เเต่พอเลิกงานมาไม่เจอเขา ไม่รับสายเราก็ร้องไห้เเล้วก็ไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลย เเบบนอนซึมที่เตียงไปเลย คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาเบื่อเราเเล้ว เขาไม่สนใจเลย เสียใจอยากให้เขารีบกลับเราเหงาละน้ำตาเราก็ไหล เเล้วเราก็รู้สึกว่าตัวเองโครตงี่เง่า เราสงสัยตลอดว่าทำไมเราถึงเป็นเเบบนี้ พยายามเป็นคนมีเหตุผล จะฟูมฟายทำไมนั้นนี้ เเต่เราก็หยุดเศร้าไม่ได้ ในใจเราก็เศร้าเเล้วก็มีเเต่ความรู้สึกว่าเหมือนจะตาย คือเราเป็นโรคซึมเศร้า ใช่ไหม ??
หรือเราไม่ได้เป็นไร อาการเเบบนี้ปกติไหม
สงสัยว่า… ตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ????
ไม่ได้เป็นมาเเต่เด็ก พึ่งจะมาเป็นเเล้วก็หนักมาเรื่อยๆ ถึงขั้นคิดเเต่ว่าจะตาย…
คือเราเป็นคนเฟลกับอะไรเเล้วอาการจะหนักมาก
จะร้องไห้ฟูมฟาย ร้องจนเเฟนงงว่าร้องทำไม
เเละถึงขั้นเรียกร้องความสนใจ ถ้าเราโทรหาเเฟนเเล้วไม่รับสายเราจะโทรไม่หยุด โทรประชดไปเลย เป็น100สาย เเล้วก็จะอาการหนักไปเรื่อยๆ
เเบบร้องไห้ควบคุมตัวเองไม่อยู่โวยวาย
ถ้าไม่ได้ดังใจเราจะถึงขั้นทำร้ายตัวเองเพื่อประชด ความคุมอารณ์ตัวเองไม่อยู่ ตอนโกรธ
เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราคิดว่าทุกคนเข้าใจได้
เเต่เราไม่ได้ เราเคยบอกตัวเองเเล้วว่ามันเรื่องเล็กมากจะเสียใจทำไม? จะเศร้าทำไม? เเต่ในขณะที่เราคิดเเบบนั้น เราก็เศร้าเเล้วก็ร้องไห้อยู่ดี ต้องบอกก่อนเราคบกับเเฟนมา 6 ปี เเต่งงานเเล้วมีลูกเเล้ว 1คน เราไม่ได้ติดเเฟนมากนะ ไม่ได้อินเลิฟใดๆทั้งสิ้น เขาอยู่ด้วยเราก็ไม่ได้สนใจเขานะ เราก็สนใจโทรศัพท์ ทำงานบ้านเล่นกับลูกปกติ เวลาเขามาใกล้ เราจะรำคาญด้วยซ้ำ เเต่ถ้าวันไหนเขาไม่อยู่ เข้าบ้านดึก หรือออกไปไหน เราจะมีอาการทุกที อย่างเช่น… เเฟนเราเขาออกไปตกปลากับรุ่นน้องที่ทำงาน ไปตกที่สวนของญาติตัวเองด้วย เเต่เราก็โกดที่เขาไปไม่สนใจเราไม่รีบกลับมาหาเราตอนเลิกงาน เราพยายามคิดว่าให้เขามีอิสระบ้าง ให้เขาได้ออกไปเล่นกับน้องกับเพื่อนเขาบ้าง พยายามคุมตัวเองไม่ให้เสียใจ ไม่ให้เหงา ไม่ให้โกรธ เเต่พอเลิกงานมาไม่เจอเขา ไม่รับสายเราก็ร้องไห้เเล้วก็ไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลย เเบบนอนซึมที่เตียงไปเลย คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาเบื่อเราเเล้ว เขาไม่สนใจเลย เสียใจอยากให้เขารีบกลับเราเหงาละน้ำตาเราก็ไหล เเล้วเราก็รู้สึกว่าตัวเองโครตงี่เง่า เราสงสัยตลอดว่าทำไมเราถึงเป็นเเบบนี้ พยายามเป็นคนมีเหตุผล จะฟูมฟายทำไมนั้นนี้ เเต่เราก็หยุดเศร้าไม่ได้ ในใจเราก็เศร้าเเล้วก็มีเเต่ความรู้สึกว่าเหมือนจะตาย คือเราเป็นโรคซึมเศร้า ใช่ไหม ??
หรือเราไม่ได้เป็นไร อาการเเบบนี้ปกติไหม