หนูแยกกับพ่อแม่ตั้งแต่เด็กค่ะ มาอยู่กับย่าน้าอา ตั้งแต่มาอยู่หนูไม่เคยได้รับอิสระเลยค่ะไม่ว่าจะเรื่องอะไร แต่พอได้ไปโรงเรียนมันทำให้หนูมีความสุขนะคะได้เจอเพื่อน ได้คุยได้เล่นนิดหน่อย มีความสุขจริงๆค่ะ

สำหรับหนูก็คือห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆและก็มือถือคือเซฟโซนที่ดีที่สุด อยู่กับครอบครัวไม่ได้รับอิสระ อธิบาย=เถียง หนูอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดมาตั้งแต่เด็ก แล้วมีมีครั้งหนึ่งหนูได้ย้ายไปอยู่กับแม่ที่กรุงเทพฯ

อยากมีอิสระเหมือนลูกคนอื่น เราโดนตีกรอบเลยรู้สึกอิจฉาลูกคนอื่น เราเก็บกดจนเรารู้สึกว่าเราจะจะเป็นประสาท คือเราโดนมาตลอดบางทีเราก็อยากตาย

คือเราเป็นเด็กผญ.เพียงคนเดียวในบ้าน เป็นคนกลางที่ตั้งแต่เล็กโดนตีกรอบมาให้อยู่แค่ในกรอบนั้น ไม่เคยจะแหกกฏในสิ่งที่ตัวเองอยากทำได้ เลือกที่เรียนยังเลือกเองไม่ได้ งานบ้านก็ทำอยู่คนเดียวเรากดดันมาตลอดเลย

คือเราเป็นคนนึงที่มีความรู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนไม่ใช่ที่ที่เราจะปรึกษาได้ แม่พูดเสมอว่าแม่ผ่านมันมาก่อนแม่รู้มาก่อนแล้วแม่เคยรู้หรือเปล่าว่าโลกมันเปลี่ยนไปเยอะแล้ว แม่บอกคนนี้ไม่ดีห้ามคบนะเราก็เ

คือพ่อแม่หนูเป็นคนหัวโบราณมากค่ะแล้ววันนี้หนูกับแม่ทะเลาะกันแ่เพียงหนูเผลอพผุดคำว่าเออกับแม่แม่ก้ด่าหนูตีหนูหนูก้ผิดด้วยค่ะที่เถียงแม่แล้วไปๆมาๆพ่อก่มาด่าด้วยว่าหนูก้าวร้าวให้เลิกคบเพื่อนให้หมดแล้วอยู

เห็น?twit fb igลงเเท็กนี้เเล้วเขียนดราม่าให้คนมาลงสงสารเเต่มันใช้มือถือเกิน5ชม.เเละทักได้เเม้เเต่ตอน ตี3ตี2 ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนสำหรับบางคนจริงๆเเหละเเต่ถ้าไม่มีเเล้วอาหารข้างอื่นๆก็ไม่มีเเต่บางคนมันก

หนูเหนื่อยมากๆเลยค่ะ กับความคิดบิดเบือนของพ่อกับแม่ ไม่ฟังหนูเลยใช้แต่อารมณ์อย่างเดียว ไม่สนใจว่าสิ่งที่เขาทำหนูจะชอบหรือไม่ชอบ หนูแทบไม่มีใครแล้ว หนูไม่อยากอยู่แล้ว เหนื่อยแล้วจริงๆ ทุกวันนี้พ่อกับแม