คือเราเป็นคนนึงที่มีความรู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนไม่ใช่ที่ที่เราจะปรึกษาได้ แม่พูดเสมอว่าแม่ผ่านมันมาก่อนแม่รู้มาก่อนแล้วแม่เคยรู้หรือเปล่าว่าโลกมันเปลี่ยนไปเยอะแล้ว แม่บอกคนนี้ไม่ดีห้ามคบนะเราก็เชื่อแม่ แม่บอกห้ามมีแฟนเราก็เชื่อแม่ แม่บอกห้ามออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนนะเราก็เชื่อแม่ ทุกวันนี้เราเป็นคนเพื่อนน้อย เรากลัวการออกไปเจอสังคมด้านนอก เราไม่ชอบคนเยอะ แต่แล้วเราลองออกไปเล่นกับเพื่อน เริ่มอยากมีแฟน พอแม่รู้แม่ก็บอกว่าห้ามมีอย่าคุย แค่คุยกับเพื่อนผช.แม่ยังว่าเราเลย คือแบบเรา18แล้วนะเว้ย คือเราก็อยากมีชีวิตอิสระเหมือนคนอื่นบ้างแค่นั้นเอง คือเราต้องโตแค่ไหนอ่ะเราถึงจะไม่โดนบังคับเราถึงจะออกจากกรอบได้อ่ะ แต่ลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผช.กลับทำได้ทุกอย่างเพียงเพราะเป็นผช. เราไม่เข้าใจทำไมต้องเอาเพศสภาพมาอ้างวะผญ.แล้วยังไงอ่ะ ผญ.ก็อยากมีชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนอื่นเขาบ้าง เรากลายเป็นคนอ่อนเรื่องความรักเรื่องสังคมเรื่องเพื่อน เราแทบจะไม่เคยได้ออกไปเที่ยวเล่นไหนเลย เราชอบเล่นเกมมากเพราะในเกมมีเพื่อน เราแค่อยากกำหนดชีวิตตัวเองเองมันผิดมากหรอวะ เราปรึกษาคนในครอบครัวไม่ได้เลยหรอวะ ไหนอ่ะความสุขในบ้านไหนอ่ะเซฟโซน เจอแต่คนรอสมน้ำหน้าเจอแต่คนคอยซ้ำเติมว่าไม่ฟัง คือทำไมวะแค่มีความคิดต่างแค่นี้ผิดมากเลยหรอ เราผิดมากหรอเราผิดขนาดนั้นเลยหรอ.......
ความสุขของการอยู่กับครอบครัวคืออะไร