คือเราเป็นเด็กผญ.เพียงคนเดียวในบ้าน เป็นคนกลางที่ตั้งแต่เล็กโดนตีกรอบมาให้อยู่แค่ในกรอบนั้น ไม่เคยจะแหกกฏในสิ่งที่ตัวเองอยากทำได้ เลือกที่เรียนยังเลือกเองไม่ได้ งานบ้านก็ทำอยู่คนเดียวเรากดดันมาตลอดเลยมันมีหลายดีเทลมากๆ เราพยายามอดทนมา21ปี เผื่อว่าวันไหนจะมีวันที่เราเป็นอิสระได้ แต่กลับกันไม่มีวันนั้นเลย เรานั่งคิดทุกอย่างหาทางออกจากบ้านแต่ติดที่ใจยังไม่กล้าพอเรากลัวคนในบ้านตามหาแล้วมาทำร้าย ไม่น่าโดนปล่อยไปง่ายๆอีกมุมนึงถ้าเกิดเราไม่มีชีวิตอยู่มันจะง่ายกว่าแต่เราก็ยังนึกถึงคนที่อยู่ข้างๆไม่ใช่ครอบครัว เราไม่เคยโดนพ่อแม่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กค่ะ ตายายน้าเป็นคนเลี้ยงเราโดนตีโดนสารพัดมาตั้งแต่จำความได้เราก็โดนมาตลอด มันอยู่ในวังวนนี้มาจนตัวเราหลุดออกมาไม่ได้เลย ขะออกจากบ้านไปก็กลัวว่าจะไปทำให้ใครเดือดร้อน เรามีคนซัพพอร์ตค่ะ แต่คนพวกนี้ไม่ใช่คนในครอบครัวแม้แต่น้อย เราบรรลุนิติภาวะแล้วแต่ด้วยสังคมที่อยู่ มันยังทำให้เรารู้สึกเหมือนกันว่าเป็นเด็กเล็กๆเราฉีกกฏออกมาไม่ได้เบย มันหนักใจเราไม่มีทางออกทุกอย่างมันตันไปหมดไม่มีความกล้าทำอะไรสักอย่าง บางทีเราออกไปข้างนอก เราเองก็มีอาการระแวงว่าจะเจอคนในบ้านทั้งๆที่เราไม่ผิด มันเป็นอาการกลัวสุดขีด ณ จุดๆนั้นนั่งวิน หรือทำไรอยู่เราเร่งทุกคนเร่งแบบที่ว่าต้องถึงบ้านเดี๋ยวนั้นเพราะเรากลัวโดนตี เราทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ