คือเราเป็นเด็กผญ.เพียงคนเดียวในบ้าน เป็นคนกลางที่ตั้งแต่เล็กโดนตีกรอบมาให้อยู่แค่ในกรอบนั้น ไม่เคยจะแหกกฏในสิ่งที่ตัวเองอยากทำได้ เลือกที่เรียนยังเลือกเองไม่ได้ งานบ้านก็ทำอยู่คนเดียวเรากดดันมาตลอดเลย

เริ่มตั้งแต่รู้เดียงสา ซัก 12 เริ่มมีจิตริษยา เปรียบเทียบ อยากได้อยากมี ไปจนกว่าจะตาย  ไม่สามารถใช้ธรรมะหรือจิตแพทย์ช่วยได้

ตอนนี้ผมอายุจะ 29 ปีแล้วครับ แต่พ่อแม่ยังตีกรอบให้อยู่เลย เลิกงานปุ๊บต้องกลับบ้าน วันหยุดก็ต้องอยู่บ้าน จะไปหาเพื่อนก็ไม่ให้ไป ไม่ให้เราตัดสินใจเอง บางทีเราก็อยากจะใช้ชีวิตเอง เลือกทำอะไรเอง อยากมีแฟน

สมั่ยเเต่ก่อนจำได้ขึ้นใจเลยตอนนั้นเรียนอยู่อนุบาลเวลาตอนกลางวันเด็กอนุบาลต้องนอนใช่มั้ยเว้นเเต่ที่ไม่นอนก็จะเป็นพวกทำงานเเข่งประกวดโรงเรียนตอนนั้นอิจฉาคนที่ไม่ได้นอน ตอนนั้นยังจำได้ใครที่ไม่นอนโดนครูต

คืองูเข้ามาในบ้านแล้วจะเข้าห้องน้ำแล้วเราเลยทุบจนตายเลยอยากรู้ว่าเราจะบาปไหมไม่ได้ตั้งจะฆ่าแต่งูเหมือนจะฉกเราเลยป้องกันตัว เราก็สงสารแต่ทำอะไรไม่ได้เลยตีจนตาย

ฝันว่างูสีดำเข้าห้องนอน แล้วจำไม่ได้ละว่าเราทำยังไงต่อมันตายรึยังรึยังไม่ตาย แต่เราจับไปทอด แล้วกินไปเกือบครึ่งตัวแล้ว แล้วก็เอาใส่กล่องไว้เป๋นมื้อถัดไป พอเจอหน้าพี่ ก็เลยเล่าว่างูเข้าห้องนอนแต่จับทอด

ในความคิดส่วนตัวคิดว่าครอบครัวคือสิ่งที่จะมาทำลายเซฟโซนของเราไม่ว่าจะยังไงก็ตามพ่อกับแม่จะจะตีกรอบเล็กๆเพื่อกำหนดสิ่งที่ชีวิตเราจะไปต่อในขณะที่เราไม่สามารถมีอิสระในการเลือกทางเดินชีวิตของเราได้เลย.

คือมันเป็นรูละเรามั่นใจว่าทะลุโพลงประสาทฟันละทะลุลงไปอีกแหง กินทุกยาเเล้วแบบเกือบสิบชนิด ที่อุดคือใช้ทุกยี่ห่อที่มีในร้านยาหม่องอุด ยาสีฟันทุกอย่างเหลือแค่ไปหาหมอ แต่ไปก็คงได้ยามามันจะตายจริงๆค่ะจะบ้า

ตอนนี้ลูกเราอายุ 5ขวบเเล้ว กพ.นี้จะ 6ขวบ เค้าดื้อมาก จนเเม่เคลียดเเละท้อ ดื้อบ้างยังพอรับไว้ เเต่ลูกเราชอบต่อต้าน ยิ่งเวลาคนเยอะๆ ไปกินอะไรข้างนอก จะชอบอยู่ไม่นิ่ง ดื้อรั้นจนเราโมโห เวลาคนแปลกหน้ามาบ้

หนูเหนื่อยมากๆเลยค่ะ กับความคิดบิดเบือนของพ่อกับแม่ ไม่ฟังหนูเลยใช้แต่อารมณ์อย่างเดียว ไม่สนใจว่าสิ่งที่เขาทำหนูจะชอบหรือไม่ชอบ หนูแทบไม่มีใครแล้ว หนูไม่อยากอยู่แล้ว เหนื่อยแล้วจริงๆ ทุกวันนี้พ่อกับแม