เราเป็นคนนึงค่ะที่มีร่างกายไม่เเข็งเเรงมาตั้งเเต่เด็กๆเลยทำให้พ่อเเม่ไม่ค่อยให้เราออกไปไหนอย่างมากก็เเค่ตลาดใกล้บ้านค่ะจนเราโตมาขนาดนี้อีก1ปีก็จะครบ18เเล้วพ่อกับเเม่ยังไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆเลยทั้งๆที่ก็ไปเเค่ห้างใกล้ๆบ้านด้วยรถไฟไม่ได้ขี่รถกันไปเองเเล้วหลายต่อหลายครั้งเมื่อคุณพ่อกลับมาบ้านเเล้วหงุดหงินมาจากที่อื่นก็จะมาลงที่เรากับเเม่ค่ะเลยทำให้เราต้องคอยเก็บกดอารมณ์โกรธที่พ่อมาลงที่เรากับเเม่เอาไว้ตั้งเเต่เด็กๆจนถึงทุกวันนี้ก็ยังโดนอยู่ทุกวันค่ะจนบ้างทีเราโกรธจนสติหลุดวิ่งเข้าห้องปาสิ่งของลงพื้นไม่ก็ต่อยกำเเพงเพื่อให้หายโกรธค่ะเเล้วก็คุณพ่อของเราเป็นคนไม่ค่อยรักษาคำพูดค่ะทำให้เราตอนนี้ไม่เชื่อในคำพูดของพ่ออีกต่อไปเเละรู้สึกผิดหวังในตัวของพ่อเราเล็กๆค่เเต่สิ่งที่ทำให้เราเกิดคำถามขึ้นในใจหลาบรอบคือเราสำคัญกับครอบครัวของเราหรือคนรอบข้างของเราจริงๆรึป่าวด้วยค่ะเพราะเรามีเพื่อนเเต่ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพืเศษสักคนค่ะเลยต้องเาอเเต่เก็บความในใจนี้ที่น้อยใจทั้งครอบครัวเเละคนรอบข้างที่ทำกับเราไม่เท่าคนอื่นค่ะเเล้วคุณพ่อก็ขอบบอกกับคนอื่นว่าเราใจเเตกหนีไปอยู่กับผู้ชายทั้งๆที่เราตั้งใจเรียนเต็มที่อะไรที่พ่อห้ามทำเราก็ไม่ทำเเต่ทำไมเขาถึงเอาเราไปพูดเสียหายเเบบนี้คะเราสียใจมากรู้สึกอยากตายมากเลยค่ะ