เรื่องมันมีอยู่ว่า เราขึ้นม.2เเล้วย้ายมาเรียนที่รรใหม่ เราไม่ชอบพ่อเลี้ยงเลยค่ะ เราอึดอัดกับเขาตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว ตอนเด็กเขาทะเลาะกับเเม่เเต่ไม่ค่อยเเรงมาก พอเราเริ่มขึ้นมัธยม เขาก็เริ่มรุนเเรงเรื่อยๆ ด่าเรา ทําร้ายร่างกายเเม่ ดูถูกเรา เราไม่ชอบเลยค่ะ เราเป็นคนที่เเบบว่าใครดูดถูกว่าอะไรก้จะเป้นเเบบนั้น อย่างเช่น เขาบอกว่า เราอ่ะโง่ๆก็โง่เรียนไปเกรดไม่ถึง3หรอก เเทนที่เราจะพัฒนา เรากับทําให้มันเเย่ลงค่ะ เพราะใครดูถูกเรา เราจะทําให้เขาเห็นว่ามันจะเป็นเเบบนั้น มันเหมือนเป็นตัวกระตุ้นของเราอ่ะค่ะ เรากลับบ้านช้าประมาณ5โมงเย็นนะคะ มาว่าเรา เเละบอกว่า วันหลังจะเปลยนเเม่กุญเเจ เรารู้ว่าเราผิด เเต่ไม่คิดจะให้เราอยู่กับเพื่อนรึทํางานเลย ?
เวลาเราพิมไปในเเชทเขาละยกเลิกก้โดนด่า เขาถามลบทําไม เราเลยบอกว่าพิมผิด เขาบอกเดี๋ยวนี้ทําเป็นเก่ง เรางงค่ะ เราผิดอะไร ชอบมาเเซะมาว่า เรารําคาญค่ะ เราพยายามไม่ตอบโต้ต่ะ พอเราไม่พูด เขาก็ด่า ว่าเป็นใบ้หรอ ไม่ได้ยินที่พวกกุคุยรึไง อย่างงี้อ่ะค่ะ เราไม่เหมือนเด็กคนอื่นเลย เราไม่มีความรู้สึกที่ว่า พ่อเเม่เสียใจ เราไม่สนใจเลยค่ะ เวลาเราโกรธเชามากๆ เรารู้วึกอยากฆ่าเขามากๆเลยค่ะ มันเหมือนโรคจิตเลยค่ะ เรากลัวว่าจิตเราจะไม่ปกติรึป่าว เเต่เอาจริงๆมั้ยคะ เราเกลียดมากๆ เราขยะเเขยงทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา เราไม่ค่อยชอบเเม่ตัวเองค่ะ เขาเข้าข้างพ่อเลี้ยงตลอด ไม่ชอบเลย 

ตอนนี้เรามีเเฟนนะคะ เเฟนเราเด็กเรียน ส่วนเราเกเรค่ะ
 ละเขาก็มาว่าเเฟนเราว่าไม่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ จะลอกว่าเราปกป้องก็ได้ เเต่เเฟนเราไม่ได้ทําอะไรผิดนะ ทําไมต้องมาโดนว่า กับคนเเย่ๆเเบบนี้ด้วย
จริงๆเราไม่ใช่คนใจเย็นนะ เเต่อยู่นี่ เราเเทบจะบ้า เรารู้วึกเกลียดมาก เราระงับความโกรธของตัวเองด้วยการโยนของค่ะ (เเต่เป็นตุ๊กตานะคะ) ใครจะว่าอะไรเราก็ได้ค่ะ เราเเค่หาที่ระบายค่ะ (เเต่เราอยากรู้อย่างหนึ่งว่า เราได้เป็นโรคจิตมั้ยเเค่นั้นค่ะ)