สวัสดีค่ะ คือเราเกลียดเเม่ตัวเองมากๆในบางทีค่ะ คือครอบครัวเรามีพี่น้อง4คนค่ะ เราเป็นคนที่4ค่ะคนสุดท้อง บ้านเราพี่น้องมีเเค่ผู้ชายคนเดียวค่ะ แม่รักเป็นพิเศษค่ะ เเต่เรารู้สึกว่าเเม่ไม่รักเราเลย คือเราเก็บกฎเรื่องนี้มา3-4ปีเเล้วค่ะ พักหลังเราเริ่มไม่ไหว ก็เลยชิงทุนไปเรียนต่อต่างประเทศเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาเจอคนพวกนี้ เเต่พอเราสอบได้ไปเมกา ทุกคนก็บอกเเพงอย่างนู้นเเพงอย่างนี้ ทั้งๆที่พี่สาวเราคนโตสุดตอนนั้นชิงทุนไปฟินเเลนน่าจะเเพงกว่าด้วยซ้ำ ละบอกให้เราไปชิงทุนของคนไม่มีเงิน คือเราเเบบ??? เรื่องยังไม่จบเเค่นั้นค่ะ เขาบอกว่าอย่าเรียกพี่ชายว่ามัน มันต่ำมากนะอะไรเเบบนี้ เเต่พี่ชายเรียกเราว่าไอ้... มัน... คือเเบบ😕 เราก็จะถามอะไรซ้ำซากไม่ได้เลยค่ะ เเล้วจะรู้หมดว่าไปไหนต้องซื้อของฝากพี่ๆ เเต่ไม่เคยซื้อฝากเรา ไม่รู้ว่าเราชอบอะไร รู้เรื่องคนอื่นไปหมดยกเว้นเรื่องของตัวเอง เรื่องมีอีกเยอะค่ะ ทั้งทำร้ายร่างกายไล่ออกจากบ้านขู่จะฆ่า จนตอนนี้เรารู้สึกอยากตายมากๆ เหมือนจะเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า เราอยากตาย เราคิดว่าถ้าให้เราตายเองดีกว่าเขาจะได้ไม่ต้องมาฆ่า เรารู้สึกเหมือนเป็นโรคจิต นอนไม่หลับกินยานอนหลับ3เม็ดถึงจะหลับลง เราว่ามันเป็นเพราะเเม่ของเราค่ะ เราอยากให้พี่ชายเราตาย มันชอบทำให้เราโมโหทำให้เราเสียใจ ว่าเราว่าลูกที่เเม่ไม่รักเถียงไม่ออกเลยค่ะก็เขาไม่รักจริงๆ ถ้าจะบอกว่ายังไงเขาก็เเม่ คือเราจะบอกว่าเราเลยจุดนั้นมานานเเล้วค่ะที่จะมานึกเรื่องพระคุณที่สาม เขาไม่สบายเราก็ไม่เฝ้าที่รพ. เเต่พี่ชายเราไม่ทำไรสักอย่าง กลับโดนชมเราโดนด่า? เรางงมากค่ะ การเรียนเราก็ดีกิจกรรมก็เด่น ต่างกับพี่ชายเราสิ้นเชิง เราอยากให้ทุกคนหายไปค่ะ เร่เกลียดทุกคน ไม่อยากเรียกคำว่าเเม่ด้วยซ้ำ อยากให้พี่ๆตายให้หมด อยากให้เเม่หายไป อยากให้ไม่เคยรู้จักไม่เจอรู้ว่ามีกันมาก่อน เกลียดทุกคน เราอยากตายมากๆ เราผิดมั้ย ถ้าเราจะเกลียดเเม่ขนาดนี้ เรื่องบุญคุณพูดกับเราไม่ได้ผลหรอกค่ะ เขาเคยจะทำแท้งเราด้วยซ้ำ เกลียดจริงๆ ความรักถ้าเป็นเเบบนี้ถ้าไม่รักก็เเค่บอกว่าไม่รัก ไม่ใช่มาจริตอวดเรากับคนอื่น