ตอนเด็กๆเรากับเเม่รักกันมากเลยนะคะ เเต่พอโตมา เราเริ่มเกลียดเเม่ตัวเองแล้วอะค่ะ ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงเกลียดเเม่ตัวเอง จะเป็นเพราะเเม่ด่าเราทุกวัน ด่าเรื่องไร้สาระ  เวลาอ่านหนังสือแม่ก็บ่น ไม่อ่านก็บ่น หลับเกิน 21:00 ก็ด่า เราทำไรเราก็รู้สึกว่าเราจะผิดไปทุกอย่าง นอนคนเดียวก็ไม่ให้นอน ทั้งๆที่อายุ 18 ปี จะเข้า19แล้ว พ่อจะเอาไปอยุ่ด้วย เเม่ก็ไล่พ่อ ไม่ให้พ่อเจอเรา เเต่เเม่ก็ชอบไล่เราไปอยู่กับพ่อ พอพ่อมาขอจิงๆแม่ก็ไม่ให้ไป บางครั้งเราน้อยใจมากที่เเม่เราเป็นแบบนี้ เราเครียดจนคิดอยากฆ่าตัวตาย เรามีความฝันว่า เราอยากเป็นหมอเก่งๆ เพราะว่าเวลาเเม่ป่วยเราจะได้รักษา เเต่ตอนนี้ความคิดนั้นมันไม่มีอีกแล้ว เราท้อ บางครั้งเราเคลียดจนไม่มีสติ เราไปอยู่บนตึกสูงๆ เราจะกระโดดตึก แต่ดีที่เพื่อนดึงเราไว้ก่อน ตอนนั้นเราไม่มีสติจิงๆ เราเคลียดเรื่องเรียน เรื่องครอบครัวมาก แม่ด่าเราทุกวันเลยไม่มีวันไหนที่เเม่จะไม่ด่าเรา เเม่ไม่เคยอวดเราเลยค่ะ มีเเต่แฉเรา ทำให้เราอายแม่เพื่อนแล้วก็เพื่อนเรา แม่มักจะเข้าข้างคนอื่นมากกว่าเรา เราอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น เราไม่อยากเป็นแบบนี้