เหมือนหัวข้อเลยผมเกลียดเเม่ตัวเองมากครับคือ เมื่อก่อนนี้ตอนเด็กๆเลยผมรักเเม่มากอยากทำนู้นทำนี้ให้เเม่กอดเเมหอมเเม่ทึกวัน พอโตขึ้นมาหน่อยเเม่เริ่มตีเริ่มด่าเริ่มใช้กำลังกับเรา ผมไม่มีความสุขเลยที่อยู่กับเเม่เเม่เป็นคนมั่นใจในตัวเองสูงมากบางที่ก็มากไปจนหน้าเกลียด อะไรๆก็จะเอาเเบบที่ตัวเองต้องการต้องได้เเบบนี้เท่านั้นไม่ฟังเหตุผล พอเราโตจนม.ปลาย เเม่ด่าผมหนักมากมีทั้งเเบบ ไอ้โง่ ละก็อีกหลายๆคำออกมา เเม่ชอบเอาผมไปเปลียบเทียบกับคนอื่น ชอบพูดประมาณว่าเเกไมาเห็นเหมือนลูกคนอื่นเลยไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ ไม่เคยเข้าใจทั้งๆที่ผมพยายามมากตั้งใจเรียนขึ้นเยอะมากจากเด็กๆม่ส่งงานโดดเรียนบ้าง จนมามุกวันนี้คืองานครบเกือบหมดขาดเเค่ไม่กี่ชิ้นตั้งใจสอบมาก ละชอบมาด่ามาว่าว่าผมติดเพื่อนเห็นเพื่อนสำคัญทั้งๆที่ ผมเเทบจะไม่ออกไปไหนกับเพื่อนเลยปีนึงออกไปคือนับครั้งได้เพราะผมเกรงใจ ไม่อยากขอเเม่ออกไปถ้าไปก็ต้องใช้เงินผมไม่อยากขอเเม่ 
เเต่ที่ได้กลับมาทุกวันคือคำด่าคำดูถูกคำไล่ให้ไปตาย โดนด่าเเบบนี้ทุกวันทุกวันนี้คือผมไม่พูดกับเเม่เลยหน้าก็ไม่มอง าจะต้องอยู่ไกลกันคือเดินหนี กินข้าวก็จะไม่นั่งกอนกับเเม่จะมานั้งกินโซฟาคนเดียวเงียบๆ ลืมบอกไปว่าเเม่มีลูก3คนผมคนเล็กสุด คนโตคือพี่สาวส่วนคนกลางคือพี่ชายพี่ผม2คนทำงานเเล้ว เเต่พี่ผมทั้ง2คนก็เป็นเหมือนผมเลยพี่คนโตไม่ติดต่อไม่คุยกะเเม่มา 3-4 ปีเเล้วไม่พูดกันเลย เพราะพี่ก็เกลียดเเม่เหมือนเรา ส่วนพี่คนกลางไม่ถึงกับเกลียดเเค่ไมาชอบเเม่เเม่เราเป็นเเบบนี้มาตลอดไม่เคยคิดว่าลูกจะรู้สึกยังไง เเละมีคำนึงที่ผมได้ยินมาตลอดเเละเกือบทุกวันทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ถ้าไม่ติดว่าเป็นหน้าที่ฉันหนีไปนานเเล้ว จะที่เมื่อก่อนทะเลาะกันผมจะเป็นคนขอโทษละพูดดีๆ ทุกวันนี้มันทำให้ผมกลายเป็นคนอารมร้อนมากๆใช้ความรุนเเรงครั้งล่าสุดที่ทะเลาะกันคือนั่งทำขนมอยู่พอนวดเเป้งได้เเล้วมันต้องพักเเป้งก่อนผมก็เลยขึ้นมาข้างบนเพื่อฟังเพลงรอเเล้วผมไม่ได้ยินดสียงเเม่เรียกเพราะเเม่จะเรียกเบามากๆผมเลยลงมาช้าเเค่แปปเดียวเเม่ทั้งด่าทั้งบนเยอะมากๆ รามไปจนถึงเรื่องเรียน ผมก็เลยตอนไปดีๆว่าก็ไม่ได้ยินเเม่เรียกเบา เเม่ก็ยังไม่หยุดผมก็ตอบไปอีกว่า ก็กายไม่ได้ยิน ผมพูดดีๆด้วยเเต่สิ่งที่เเม่ทำเเทนที่จะหยุดบ่นคือ เเต่จะเอาถาดทำขนมมาฟาดหน้าผมก็เลยลุกขึ้นดเล้วฟาดเก้าอี้ทุกผมนั้งทิ้งลงพื้น ผมรู้เลยว่ามันสะสมมากๆมันทำให้ผมเก็ยกดเพราะภายนอกผมจะเป็นคนยิ้มๆไม่เเสดงออกเลยเพื่อนเลยคิดว่าผมไม่มีปัญญาเป็นคนเฮฮา ผมเคยต่อยกำเเพงจนนิ้วผมหักเพราะมีเรื่องทะเลาะเล็กๆน้อยๆมันทำให้ผมรู้ตัวเลยว่าผมเก็ยกดมากๆไม่อยากมีเเม่อีกต่อไปเเล้วทุกวันนี้ที่อยู่บ้านหลังนี้เพราะเเค่ไม่มีที่ไปไม่ได้รู้สึกว่ารักเเม่อีกเเล้ว ทุกวันนี้ผมมีเเต่ความเกลียด ทุกวันนี่เวลาต้องทำงานส่วอาจารเรื่องเกี่ยวกะเเม่ผมไม่เคยมีส่งเลยมันรู้สึกไม่อยากทำไม่มีไรให้เขียนลงไปเพราะความรู่สึกทุกวันนี้คอเกลียด เกลียดมากๆ  เห็นเพื่อนลงรูปไปนู้นไปนี่กับเเม่ละเเม่เพื่อนคือเล่นกันเหมือนพีเหมือนน้อง ละคือดีใจเเทนเพื่อนมากที่ได้เเม่เเบบนั้นไม่ด่าพูดดีๆใช้เหตุด้วยคือดีมาก ถ้าคนเป็นพ่อเป็นเเม่อ่านอยู่ละเลี้ยงลูกหรือเป็นเเบบที่ผมเล่าไปเปงี่ยนเถอะครับเพราะมันทำให้เด็กเก็บกดเเล้วเนลียดมากๆ  เหมทอนผมตอนนี่จากคนใจเย็นอะไรก็ได้สบายๆจนกลายเป็นเด็กเก็บกดอารมร้อนใช้ความรุนเเรง ผมรู้สึกได้เลยผมไม่ได้รักเเม่เหมือนเมื่อก่อนเเล้ว บางทีที่เเม่ป่วยผมกลับดีใจมาก ทั้งชีวิตฒไม่เคยเกลียดใครเลยเเละเเม่คือคนเเรกที่ผมเกลียด