สวัสดีค่ะ คือแค่อยากระบายความในใจนิดหน่อย คือเราเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว พ่อแม่ทั้งสอง ค่อนข้างที่จะคาดหวังกับเรามาก คาดหวังทุกอย่าง หวังว่าเราจะสอบติด ท็อป5 ของห้อง ได้เกรด 3 กว่าขึ้นไป 

คือตัวเรารู้ตัวเองดี ว่าเราคงทำได้ยาก คือพยายามแล้ว เราไม่ได้เรียนแย่ ม.ต้น ได้เกรด3กว่าตลอด แต่ขึ้นมา.ปลาย เรียนสายศิลป์ ซึ่งเราชอบนะแต่แค่ไม่ถนัด เรียนไม่ค่อยเข้าใจ แต่พยายามส่งงานทุกอย่างแล้ว แต่ด้วยความที่เวลาสอบมันเป็นจีนล้วน เราทำไม่ค่อยได้ มันเลยฉุดเกรดลง เกรดเลยตกมา 2.50 กว่าๆ ประมาณนั้น

แต่ก็ไม่คิดเครียดมาก เพราะ เราคิดว่าเป็นเรื่องปกติมั้ง555 คือเห็นหลายคนโดนเรื่องแบบนี้อ่ะค่ะ แม่ก็ด่าอยู่ แต่เราก้ทำใจ

จนเรื่องมันมาเกิดตรงที่ ก่อนขึ้นม.ปลายเป็นช่วงที่ โควิดมันระบาดมากๆ บริษัทที่พ่อทำงานอยู่ มันปิดชั่วคราวอ่ะค่ะ เพราะมันเป็นบริษัทเกี่ยวกับทัวร์จีน เลยต้องปิดชั่วคราว พ่อแม่เรา ย้ายเราไปอยู่ที่บ้านแม่บ้านแม่คือภาคใต้ค่ะ เรามีโควต้าเรียนต่อนะ แต่แม่ไม่สนใจ ทำการย้าย รร. เราเลย พอกลับบ้านไป ก้เจอหลายๆเรื่องเครียดทั้งครอบครัว ส่วนเรา ตอนนั้นเป็นตอนที่เราทุกข์ที่สุด เราได้ย้ายไปรร.ใหม่ เราไม่ได้ว่า รร. มันไม่ดี แค่เราเข้ากับเขาไม่ได้ เพื่อนดีมาก แต่เราเครียด เครียดมาก เราไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว ก่อนไป เราทั้งเศร้าทั้งเครียดไป3-4วัน ร้องไห้ทุกวัน แต่ก้โดนบังคับอยู่ดี นึกถึงภาพวันนั้นทีไร จะร้องไห้ตลอด นับว่าเป็นปมเลยก็คงได้มั้ง มันเหมือนฝันร้าย

สุดท้ายเราเลยต้องกลับมาที่เดิมคือเชียงใหม่ พ่อกับแม่บอกว่า ที่กลับมา เป็นเพราะเรา ทั้งๆที่ตอนนั้น แม่บอก แม่อยู่ไม่ไหว เพราะแม่เรามีปัญหากับที่นั่นตลอด เลยบอกงั้นย้ายกลับ แต่สุดท้าย ทุกคนโทษเราแค่คนเดียว

ครอบครัวเราแต่ก่อนตอนที่บริษัทยังเปิด ก็คือมีเงินคือไม่ได้เยอะ แต่ก็ไม่เคยลำบาก ค่อนข้างสบาย แต่ส่วนตัวเราตอนนั้น เราอยู่แบบธรรมดา ไม่ได้ใช้เงินเยอะ จนตอนนี้ก้ยังอยู่เหมือนเดิม เลยไม่ได้รู้สึกกระทบอะไรมาก แต่พ่อแม่เรา เปลี่ยนไปเลย พ่อเราเครียดที่เงินไม่ค่อยมี ชอบด่าชอบว่าเรา เราเข้าใจพ่อนะ เราเข้าใจว่าพ่อเหนื่อย แต่พ่อทำเหมือนเกลียดเราจริงๆ ส่วนแม่ ปกติคนที่ในบ้านที่ใช้เงินเยอะสุดคือแม่ 

มีแต่ของกินดีๆ ใช้ของแพงๆ เราเข้าใจแม่ เราไม่เคยว่า แต่พอไม่ค่อยมีเงิน มันทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว แม่ก้ด่าเราตลอด บอก เราคือภาระ ที่พวกเขาลำบาก เป็นเพราะเรานี่แหละ ที่ยังต้องเรียน ถ้าไม่มีเรา ก้ไม่ต้องมานั่งลำบากงี้หรอก เราโดนด่าอยู่อย่างงี้มาปีกว่าแล้ว หรือโดนมาตลอดแหละ แค่ปีที่ผ่านมา มันค่อนข้างแรง

แม่เราตอนเช้าก้จะด่า  ตอนเรานอน เราตื่น 9-10 โมง เราตื่นสายแหละ นอนดึก แต่ที่เรานอนดึก เพราะเราได้อยู่คนเดียว สบายใจนั่งโทรคุยกับเพื่อน เพราะเราทำแล้วมีความสุข แต่เราไม่เคยบอกแม่ ว่าที่ทำอย่างงั้นเป็นเพราะไม่อยากมานอนพร้อมกับครอบครัว แม่ก้ด่าๆ เวลาแม่โมโหแม่เราก้จะด่าว่า เราโตไปก้ดูแลพ่อแม่ไม่ได้หรอก อย่างดีก้แค่เรียนไปมีผัวไป แรดเงียบไปวันๆ คือเราทำตัวดีเพื่อท่าน แต่ท่านไม่รู้ไรเลยกลับต่อว่าเรา เราเจ็บจี๊ดแต่โดนบ่อยจนชินแล้วอ่ะหัวใจชักจะชินชา แต่น้ำตามันก้ยังคงไหลตลอดอ่ะแหละ เรารักพ่อแม่สุดหัวใจเลยนะ แต่ท่านก้ไม่คิดงั้นอ่ะ คือเราตายแทนได้เลย แต่โดนอย่างงี้บ่อยๆ ก้ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน พอแม่อารมณ์ดี ก็แบบ เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังอ่ะ

บอก เนี่ยลูกก็ไม่ดื้อนะ แค่ขี้เกียจ ส่วนตัวเรา เรายอมรับ เราค่อนข้างขี้เกียจ แต่เรารับผิดชอบเรื่องของตัวเองหมด นอกนั้นก้ล้างจานถูกพื้นอยู่ นอกนั้นก็ทำ แต่ต้องให้พ่อแม่เตือนเราถึงจะทำ เพราะเราลืม

วันนั้นเราไปซื้อเสื้อกันหนาว มันเป็นสไตล์ที่เราชอบ คือมันหนานิดนึง แต่ใส่แล้วไม่ร้อน แม่บอกซื้อเสื้อก็ไม่เป็น สอนตั้งกี่ครั้งๆให้เลือกให้เป็น แต่แม่ คือ ลูกชอบ มันเป็นสไตล์ที่เราชอบอ่ะ ทำไมแม่ต้องพูดให้เสียความมั่นใจด้วยอ่ะ

เรามักจะนั่งร้องไห้คนเดียวบ่อย บ่อยมาก ท่านไม่เห็นหรอกค่ะ เพราะเราไม่เคยร้องให้เห็น ถ้าหน้าแดงก้ต้องทาแป้งให้ดูปกติ เก็บกด ระบายใครไม่ได้ เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ดูเสียหาย เพราะท่านก้เป็นคนดี เราเครียดว่ะ เครียด อีกนิดเดียว เราจะจบม.ปลายแล้ว แม่เราบอก จะพยายามส่งถึงจบม.6แหละ นอกนั้นคงไม่รู้อ่ะค่ะ ไม่รู้จะได้เรียนต่อมั้ย แต่เรา เรายอมลำบาก จะต้องเรียนจบมหาลัยให้ได้ ถึงจะตาย ก็ยอม

เคยหลุดพูดไปว่า เป็นไปได้ ก็ไม่อยากเกิดมาอีกแล้วกับแม่ แม่ไปเล่าให้พ่อฟัง พ่อตอบว่า ไม่ต้องเกิดมาก็ดีหน่ะสิ ไม่อยากเกิดก็ไม่ต้องเกิด เราฟังแล้วก็แบบ ได้แค่ฝืนยิ้มตอนแม่เล่าให้ฟัง แต่เสียใจมากจริงๆ

เรื่องคร่าวๆ ก็ประมาณนี้แหละ คือ เครียดอ่ะ เหนื่อย เหนื่อยไปหมดค่ะ เราเป็นคนๆนึงที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง มีแต่ครั้งนี้ที่มาพิมระบายลง ตามจริงก็อยากหายไปหรือตายไปเลยนั่นแหละ เพราะท่านบอกเราว่าเราอยู่ก็เป็นภาระ ทำให้แกลำบาก เราคงเป็นลูกที่ จริงๆนั่นแหละ คือไม่น่าเกิดมาเลย แต่จะหนีไปตาย ก็กลัวพ่อแม่จะเสียใจ ทำอะไรไม่ได้ค่ะ คงได้แต่ร้องไห้และขอโทษ