สวัสดีค่ะ กระทู้ค่อนข้างยาวนะคะ ^^

เราไม่เคยรู้สึกว่าได้รับความรักเลยจริงๆ ครอบครัวเราก็มีนะคะแต่เหมือนแค่ในนามเลยจริงๆ เขาแค่เลี้ยงดูเราซื้อของให้ตามนั้น แต่ไม่คุยด้วยไม่เล่นด้วย ส่วนใหญ่ถ้าคุยก็คุยเรื่องว่า "อันดับที่เท่าไหร่ในห้อง" "เกรดอะไร" ประมาณนี้อ่ะค่ะ บางทีก็รู้สึกเหมือนเป็นแค่หมากของเขา ไม่เคยได้ทำอะไรที่ตัวเองเลือกเลยค่ะ เราอยากเข้าสตรีมากๆ เคยพูดไปหลายครั้งแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ไปทำงานและทิ้งเราไว้ ไม่ให้เราไปสอบค่ะ

รร.ตอนมัธยมก็เลือกให้หมดเลยจริงๆค่ะ บอกตามตรงเลยว่าตอนประถมอยากเข้าสตรีมากจริงๆ ตอนนั้นเสียใจมากเลยค่ะ ตอนนี้ก็ยังเสียใจเป็นไปได้อยากเข้าสตรีมากๆค่ะ บางทีเขาก็บอกว่าไม่ได้คาดหวังอยากเป็นอะไรก็เป็น แต่สุดท้ายก็กดดันเกรดเรา จนเราเครียดและปสด.เรื่องเกรดไปเลยค่ะ ตอนนี้ก็ยังมีเครียดมากๆอยู่ค่ะ ยิ่งช่วงก่อนสอบยิ่งทั้งอ้วก และนอนไม่หลับเลยค่ะ

ส่วนเรื่องเพื่อนๆก็มีนะคะ และก็มีคนรู้จักเยอะด้วยยิ่งตอนประถมเพื่อนครึ่งรร.เลย แต่ว่าเราก็ไปคบเพื่อนคนหนึ่งและ ถูกบูลี่หนักมากๆจนเป็นแผลใจไปเลยค่ะ ตอนนี้ก็ยังกลัวๆอยู่เลยค่ะ

ตอนนั้นเลยได้ย้ายรร.เพราะโดนหนักจริงๆ พอย้ายมาแล้วก็เข้ากับคนที่รร.ใหม่ไม่ได้ค่ะ ทุกคนแบนเราหมดเลย แต่ก็มีเพื่อนคนนึงเข้ามาคุยด้วย ขอสมมุติว่าชื่อ"พี"นะคะ  เป็นคนที่ดีมากๆเลยค่ะ ดีจนคิดว่าตัวเองไม่สมควรมีเพื่อนแบบนี้เลย

ตอนน้นค่อนข้างสงสัยเรื่องที่โดนแบน พอไปถามพี พีก็ตอนนั้นพีตอบกลับประมาณว่า เราเข้ามาใหม่แล้วไปตอบคำถามของครูคนหนึ่งได้ คุณครูคนนั้นก็มีพูดในห้องเลยค่ะว่า "เพื่อนย้ายมาใหม่ทำไมมีความรู้มากกว่าอีก" เพื่อนๆเลยไม่ชอบเรา บอกตามตรงว่าตอนนั้นเครียดค่ะ เครียดจนเกรดตก เรียนไม่ได้ สุดท้ายครูภาษาไทยคนเดิมก็พูดในห้องกับเราให้คนทั้งห้องได้ยินตอนใกล้จบการศึกษาว่า "ตอนแรกก็เก่งดีทำไมตอนนี้มาถึงถามอะไรตอบไม่ได้แล้ว" ค่ะ

ตอนนั้นเรานิ่งไปเลย แล้วพอกลับมาอีกทีเราก็เริ่มคิดว่าเรามันไม่ได้เรื่องอะไรประมาณนี้เลยอ่ะค่ะ555 แต่ก็ทนนะคะอยู่ที่นั้นประมาณ 2ปี มีเพื่อนคนเดียวแต่ว่า พีก็ช่วยเราได้เยอะเลยค่ะ ^^

พอจบป.6 เราเลยได้ย้ายมาที่อีกรร.หนึ่ง ตอนม.1ก็ดรียกได้ว่าไม่ค่อยมีเพื่อนเข้าหาเลยค่ะ เพราะหลังจากที่ผ่านเรื่องราวตอนประถมมาเราก็เลยไม่กล้าเข้าหาใครไปเลย เป็นคนเงียบๆไปเลยค่ะ

แต่พอสักพักก็มีเพื่อนมาคุยด้วยเยอะเลยค่ะ แต่สุดท้ายเพื่อนที่เคยบูลลี่เราที่รร.แรกดันมาย้ายมาที่นี่ด้วยขอสมมุติว่าชื่อ "ทา" นะคะ

เราเลยถูกแซะ และนินทาเป็นบางครั้งค่ะ ดีที่คนที่นี่ไม่ได้เกลียดเราทุกคนเลยมีแค่ ทา กับกลุ่มเพื่อนๆของทาที่ตามแซะเรา ซึ่งกลุ่มเพื่อนของทาก็มีเยอะจนงงเลยค่ะ555

การเรียนเราก็ดีขึ้นเพราะอย่างที่ว่า ว่าเราปสด.เรื่องเกรด เริ่มประมาณช่วงนี้แหละค่ะ555 

สรุปพอจบม.1 ทาก็ย้ายออกค่ะ เพราะเกรดตกและก็เพื่อนในห้องเริ่มไม่ชอบที่ ทา ไปแซะคนอื่นไปทั่วค่ะ

มาม.2 เราก็เข้ากับเพื่อนได้เยอะเลยค่ะเพราะ ทา ออกไป^^ ยิ่งพอผ่านไปเราก็ยิ่งสนิทกับเพื่อนๆมากกก แต่พอมาเทอม2 ม.2 เพื่อนๆก็เริ่มตีตัวห่างไปจากเรา ก็ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดเรานะคะ แต่เราก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกัน555

สรุปเราก็อยู่กับ "เอฟ" เอฟ(ชื่อสมมุตินะคะ)เป็นเพื่อนที่ทักเราคนแรกในรร.นี้เลยค่ะ ก็คุยๆกันสองคนไปนั้นแหละค่ะ แต่มีเพื่อนที่สมมุติชื่อ "เอน" เข้ามาค่ะ ตอนแรกเราก็ไม่ได้อะไรเกินไปไหนด้วยกันสามคนก็ดี

แต่เอนเริ่มทำตัวแปลกๆกับเราค่ะ พอตอนนั่งด้วยกันสมมุติเรากำลังจะนั่งข้างเอฟ เอนก็จะมาผลักเราออกแล้วนั่งข้างเอฟแทน เอฟก็คนไม่คิดอะไรด้วย(ไม่คิดอะไรเลย)เอฟก็เลยไม่ได้แอ็คชั่นหรือรู้สึกอะไรกับการกระทำของเอนเลยค่ะ พอตอนไปทัศนศึกษาต้องขึ้นรถบัส เอนก็ดีลกับเอฟไว้ว่าจะนั่งด้วยกัน ส่วนเรานั่งคนเดียวค่ะ ตอนนั้นมีปัญหาเรื่องครอบครัวอยู่ด้วย ช่วงนั้นเรียกได้ว่าทะเลาะกับครอบครัวทุกวันเลยค่ะ เราเลยร้องไห้มะนบนรถบัสนั้นแหละ แต่เราเป็นคนที่ร้องไห้ไม่มีเสียงอยูแล้วค่ะเลยไม่มีใครรู้

เราร้องไห้ไม่มีเสียงเพราะตอนเด็กเราจะชอบโดนคุณยายบอกว่า "ถ้าร้องไห้จะตีปาก" หรือ "ถ้าร้องไห้จะตีให้ตาย" ค่ะ

เอาจริงๆมันทรมาณเหมือนมีใครมาบีบคอเลยค่ะเวลาร้องออกมาแต่ไม่มีเสียง(สำหรับเรานะคะ)

แต่ว่าสุดท้ายตอนไปถึงที่ที่ต้องไปทัศนศึกษาเราก็เดินกันสามคนค่ะ