ขอเบ่สเกริ่นก่อนนะคะทุกคนจะได้เข้าใจว่าทำไมตอนนี้เรารู้สึกอย่างงั้น
คือเราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ในสมุทรปราการค่ะ ตอนที่เราอยู่ที่ต่างจังหวัดเราอยู่กับยายกับน้าพ่อแม่ก็คอยส่งเงินให้ไม่เคยเลิกติดต่อกันเลยเรารักกันดี ในตอนนั้นรร.ที่เราเรียนอยู่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในจังหวัดนะคะเป็นรร.ที่ใหญ่มาก ตอนนั้นเราอยู่ห้องคิงทำผลการเรียนดีมาตลอดสังคมกับเพื่อนก็ไม่มีปัญหามีเพื่อนเยอะแยะตอนนั้นเรารู้สึกสนุกมากและเป็นช่วงสูงสุดของชีวิตเลย ตอนนั้นเรายอมรับตัวเองเลยว่าเราเป็นคนที่เข้าสังคมเก่งมากค่อนข้างโดดเด่นในรร. แต่ที่เราตัดสินใจย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ในสมุทรปราการเพราะอยากอยู่ใกล้ๆพวกท่านค่ะ ตอนเราย้ายมามันเหมือนช่วงต่อของการที่เขาเปิดเรียนกันไประยะนึงแล้วตอนเราไปสมัครเรียนแถวบ้านหรือในอำเภอก็โรงเรียนเต็มหมดทุกที่ทั้งๆที่เกรดกับผลการเรียนของเราสามารถเข้าเรียนได้สบายแม้แต่โรงเรียนเอกชนก็ไม่สามารถเข้าได้ตอนนั้นจนพ่อเราไปหามาได้ที่นึงค่ะ แต่เรายอมรับเลยว่าตอนที่เราไปสมัครเรียนยื่นเรื่องขอเข้า มันไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่ดีเท่าไหร่และเราก็ไม่ชอบมากๆเลยด้วย แต่เราก็เปิดใจนะคะ สถานการณ์ในตอนนั้นจนถึงปัจจุบันได้เรียนออนไลน์มาเกือบ1ปีแล้วค่ะ แต่เรายอมรับเลยว่าการสอนค่อนข้างไม่โอเคแถมจะปีนึงแล้วเรายังไม่มีเพื่อนสักคนเลยค่ะไม่ได้ติดต่ออะไรแยกเลยเหมือนใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวทั้งๆที่ก็มีพ่อแม่อยู่เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเรียนออนไลน์ก็เรียนไม่รู้เรื่องจนเราเครียดและสภาพจิตใจเราแย่มากเราร้องไห้ทุกวันทรมาณมากเลยค่ะ เกรดเทอม1 เราได้เกรด2นิดๆ อันนั้นไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้เราไม่อยากใช้ชีวิตต่อหรอกค่ะ แต่ด้วยสภาพของเราตอนนี้จากคนที่เคยเข้าสังคมคนที่เคยทำทุกอย่างได้ดีมาตลอดกลายเป็นคนเก็บตัวแล้วก็มีภาวะซึมเศร้าขั้นรุนแรงเลย ดูตลกร้ายเนาะ ล่าสุดที่รร.นั้นมีให้นักเรียนไปฉีดวัคซีนไฟเซอร์สำหรับนักเรียน ทุกคนเชื่อไหมว่าวันไปฉีด ทั้งๆที่เราเห็นคนตั้งหลายคนเขายิ้มแย้มสนุกสนานดีใจที่ได้เจอเพื่อน แต่ตอนนั้นร่างกายของเรากับแพนิคเราสั่นจนอยากร้องไห้ ณ ตรงนั้น แต่ก็ทำได้แต่กลั้นไว้จนถึงบ้านกลับบ้านมาก็ร้องไห้ตลอดเลย เอาจริงๆเรารู้สึกดีนะคะที่มีพ่อแม่คอยเอาใจใส่ดูแล แต่เราตอนนี้ไม่ไหวจริงๆเราร้องไห้ตลอดในทุกๆวันมาป็นเดือนแล้ว เราไม่อยากอยู่แต่ก็ต้องอยู่เพราะสงสารพ่อแม่ที่เขาทำเพื่อเรามาตลอดจะลาออกก็ไม่ได้เพราะไม่มีที่ให้ไปต่อแล้ว เราเหนื่อยจริงๆค่ะ วันๆเราได้แต่พูดคำนี้กับตัวเองไปวันๆแล้วร้องไห้ออกมาบางทีก็ไปร้องกับแม่แต่สุดท้ายแม่ก็ทำอะไรไม่ได้ เราคิดกับตัวเองตลอดว่าเราจะผ่านมันไม่ได้จริงๆหรอแค่อยู่ทุกวันนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้วเรารู้สึกเหนื่อยรู้สึกแย่จริงๆและกว่าเราจะจบจากที่นี้ก็เหลือเวลาอีกตั้ง4เกือบ5เดือน เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะมืดหมดหนทางไปหมด
ให้กำลังใจเราหน่อยได้มั้ยคะ เราท้อมากๆเลย
คือเราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ในสมุทรปราการค่ะ ตอนที่เราอยู่ที่ต่างจังหวัดเราอยู่กับยายกับน้าพ่อแม่ก็คอยส่งเงินให้ไม่เคยเลิกติดต่อกันเลยเรารักกันดี ในตอนนั้นรร.ที่เราเรียนอยู่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในจังหวัดนะคะเป็นรร.ที่ใหญ่มาก ตอนนั้นเราอยู่ห้องคิงทำผลการเรียนดีมาตลอดสังคมกับเพื่อนก็ไม่มีปัญหามีเพื่อนเยอะแยะตอนนั้นเรารู้สึกสนุกมากและเป็นช่วงสูงสุดของชีวิตเลย ตอนนั้นเรายอมรับตัวเองเลยว่าเราเป็นคนที่เข้าสังคมเก่งมากค่อนข้างโดดเด่นในรร. แต่ที่เราตัดสินใจย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ในสมุทรปราการเพราะอยากอยู่ใกล้ๆพวกท่านค่ะ ตอนเราย้ายมามันเหมือนช่วงต่อของการที่เขาเปิดเรียนกันไประยะนึงแล้วตอนเราไปสมัครเรียนแถวบ้านหรือในอำเภอก็โรงเรียนเต็มหมดทุกที่ทั้งๆที่เกรดกับผลการเรียนของเราสามารถเข้าเรียนได้สบายแม้แต่โรงเรียนเอกชนก็ไม่สามารถเข้าได้ตอนนั้นจนพ่อเราไปหามาได้ที่นึงค่ะ แต่เรายอมรับเลยว่าตอนที่เราไปสมัครเรียนยื่นเรื่องขอเข้า มันไม่ใช่สภาพแวดล้อมที่ดีเท่าไหร่และเราก็ไม่ชอบมากๆเลยด้วย แต่เราก็เปิดใจนะคะ สถานการณ์ในตอนนั้นจนถึงปัจจุบันได้เรียนออนไลน์มาเกือบ1ปีแล้วค่ะ แต่เรายอมรับเลยว่าการสอนค่อนข้างไม่โอเคแถมจะปีนึงแล้วเรายังไม่มีเพื่อนสักคนเลยค่ะไม่ได้ติดต่ออะไรแยกเลยเหมือนใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวทั้งๆที่ก็มีพ่อแม่อยู่เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเรียนออนไลน์ก็เรียนไม่รู้เรื่องจนเราเครียดและสภาพจิตใจเราแย่มากเราร้องไห้ทุกวันทรมาณมากเลยค่ะ เกรดเทอม1 เราได้เกรด2นิดๆ อันนั้นไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้เราไม่อยากใช้ชีวิตต่อหรอกค่ะ แต่ด้วยสภาพของเราตอนนี้จากคนที่เคยเข้าสังคมคนที่เคยทำทุกอย่างได้ดีมาตลอดกลายเป็นคนเก็บตัวแล้วก็มีภาวะซึมเศร้าขั้นรุนแรงเลย ดูตลกร้ายเนาะ ล่าสุดที่รร.นั้นมีให้นักเรียนไปฉีดวัคซีนไฟเซอร์สำหรับนักเรียน ทุกคนเชื่อไหมว่าวันไปฉีด ทั้งๆที่เราเห็นคนตั้งหลายคนเขายิ้มแย้มสนุกสนานดีใจที่ได้เจอเพื่อน แต่ตอนนั้นร่างกายของเรากับแพนิคเราสั่นจนอยากร้องไห้ ณ ตรงนั้น แต่ก็ทำได้แต่กลั้นไว้จนถึงบ้านกลับบ้านมาก็ร้องไห้ตลอดเลย เอาจริงๆเรารู้สึกดีนะคะที่มีพ่อแม่คอยเอาใจใส่ดูแล แต่เราตอนนี้ไม่ไหวจริงๆเราร้องไห้ตลอดในทุกๆวันมาป็นเดือนแล้ว เราไม่อยากอยู่แต่ก็ต้องอยู่เพราะสงสารพ่อแม่ที่เขาทำเพื่อเรามาตลอดจะลาออกก็ไม่ได้เพราะไม่มีที่ให้ไปต่อแล้ว เราเหนื่อยจริงๆค่ะ วันๆเราได้แต่พูดคำนี้กับตัวเองไปวันๆแล้วร้องไห้ออกมาบางทีก็ไปร้องกับแม่แต่สุดท้ายแม่ก็ทำอะไรไม่ได้ เราคิดกับตัวเองตลอดว่าเราจะผ่านมันไม่ได้จริงๆหรอแค่อยู่ทุกวันนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้วเรารู้สึกเหนื่อยรู้สึกแย่จริงๆและกว่าเราจะจบจากที่นี้ก็เหลือเวลาอีกตั้ง4เกือบ5เดือน เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะมืดหมดหนทางไปหมด