ผมเจอมารอบตัวเยอะมาก ในโลกออนไลน์ก็เจอ คือแบบ ฉันเป็นโรคซึมเศร้า จากพ่อ แม่ พี่ ป้า น้า อา แฟน บลาๆๆ
สมัยนี้มีให้เช็คง่ายๆไม่ว่าจะเป็นแบบสอบถาม หรือแม้แต่คนรอบข้างบอก แต่เชื่อผมเหอะ ไม่มีอะไรแม่นเท่าไปหาหมอแล้วให้หมอเช็คหรอกครับ
ผมอ่ะเคยคิดว่าตัวผมเป็นโรคเครียด พอไปตรวจจริงๆ ซึมเศร้าเฉย เหมือนมันเรื้อรังอ่ะ อยู่กับอะไรแย่ๆแล้วเปลี่ยนมันไม่ได้ ผมก็โอเคร หมอนัด2เดือนครั้ง รับยาไปตามเรื่องตามราว (ที่ตอนแรกผมคิดว่าเป็นโรคเครียดเพราะ ผมชอบเก็บอะไรมาคิดเยอะแล้วDown แล้วต้องอยู่กับครอบครัวไม่ดี)
แต่สิ่งที่ผมจะบอกก็คือ หลายๆคนเป็นอะไรกันไปหมด บอกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า พอถามว่าปกติหาหมอ-รับยาที่ไหน ก็บอกไม่ได้หาไม่ได้รับยา ผมนี่WTF แล้วเดี๋ยวก่อนนะ รู้ได้ไงว่าตัวเองเป็น ไม่เคยไปหาหมอ แต่ซ้ำร้ายกว่านั้นคือ เป็นโรค ย้ำอีกทีนะ(เป็นโรค!) แต่ไม่ไปหาหมอ? แล้วคือยังไง รู้วิธีหายเอง? อยู่ๆไปเดี๋ยวก็หาย? บางคนอยากให้โลกรู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้า กรีดแขนซะเลย แล้วก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นโรคซึมเศร้า สุดยอดครับ
ผมอ่ะมีการรักษาที่ชัดเจน เวลาใครมาถามผมก็มีทั้งเอกสาร ยาที่รับแล้วเป็นชื่อผมหน้าซอง หรือแม้แต่รูปตอนหมอนัดก็มี แต่พอมีใครมาถามเกี่ยวกับโรคของผม ก็จะมีคนมาเกทับเลย แบบ เนี้ยๆเราก็เป็น เราก็ทำอย่างนั้นอย่างนี้ พอถามว่าไปหาหมอที่ไหน-รับยาที่ไหน ก็ตอบไม่ได้ สังคมสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด อยากเป็นซึมเศร้าให้คนอื่นสงสาร
ก็จบไปกับสิ่งที่ผมเจอนะครับ สำหรับส่วนข้างล่างผมจะอธิบายเสริมสำหรับอาการของผม(ส่วนตัวนะครับ) ไม่ใช่สาระสำคัญนะครับ ไม่ต้องอ่านก็ได้
คือต้องขอแยกก่อนนะ Depression(ภาวะซึมเศร้า) กับ Sadness(ความเศร้า) มันไม่เหมือนกันนะครับ ความเศร้าคือการที่เราเจอเรื่องแย่ๆแล้วยังยิ้มยังหัวเราะกับมุขหรือเวลาเราอินกับอะไรสักอย่าง มันยังมีกิจกรรมร่วมกับคนอื่นแล้วมีอารมณ์ร่วมในทางที่ดีต่อกิจกรรมนั้นๆ แต่ภาวะซึมเศร้ามันยิ้มไม่ออกเลย คือเจอใครก็ยิ้มให้ไม่ได้ พ่อ แม่ พี่นอง หรือแม้แต่เพื่อนร่วมงานไปจนถึงหัวหน้า มันยิ้มไม่ออกอ่ะ มันไม่มีความสุขกับอะไรเลย ถูกหวย ได้โบนัส ได้ของขวัญ มีสาวมาจีบ หรือมีผู้หญิงหุ่นตูมๆมานอนแก้ผ้าบนเตียงมันก็เฉยๆอ่ะ ถ้าจะให้พูดก็คือมันไม่ตอบสนองต่อสิ่งไหนเลย คือใช้ชีวิตไปวันๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำอย่างไรให้ตัวเองมีความสุข เงินหรอ รถหรอ แฟนหรอ Sexหรอ มันไม่มีอะไรที่อยากได้เลยอ่ะ เป็นช่วงที่ไม่กลัวตายแต่ไม่ฆ่าตัวตายอ่ะ เวลามีคนมาให้กำลังใจมันก็แบบ อืมๆ หรือๆ อาๆ เคๆ พูดไปเหอะ ไม่อยากตอบเพราะพูดไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เหนื่อยกับความรู้สึกตัวเอง ไม่อยากมาเหนื่อยเพื่อทำให้ใครเข้าใจ
บอกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า แต่ไม่เคยไปหาหมอ?
สมัยนี้มีให้เช็คง่ายๆไม่ว่าจะเป็นแบบสอบถาม หรือแม้แต่คนรอบข้างบอก แต่เชื่อผมเหอะ ไม่มีอะไรแม่นเท่าไปหาหมอแล้วให้หมอเช็คหรอกครับ
ผมอ่ะเคยคิดว่าตัวผมเป็นโรคเครียด พอไปตรวจจริงๆ ซึมเศร้าเฉย เหมือนมันเรื้อรังอ่ะ อยู่กับอะไรแย่ๆแล้วเปลี่ยนมันไม่ได้ ผมก็โอเคร หมอนัด2เดือนครั้ง รับยาไปตามเรื่องตามราว (ที่ตอนแรกผมคิดว่าเป็นโรคเครียดเพราะ ผมชอบเก็บอะไรมาคิดเยอะแล้วDown แล้วต้องอยู่กับครอบครัวไม่ดี)
แต่สิ่งที่ผมจะบอกก็คือ หลายๆคนเป็นอะไรกันไปหมด บอกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า พอถามว่าปกติหาหมอ-รับยาที่ไหน ก็บอกไม่ได้หาไม่ได้รับยา ผมนี่WTF แล้วเดี๋ยวก่อนนะ รู้ได้ไงว่าตัวเองเป็น ไม่เคยไปหาหมอ แต่ซ้ำร้ายกว่านั้นคือ เป็นโรค ย้ำอีกทีนะ(เป็นโรค!) แต่ไม่ไปหาหมอ? แล้วคือยังไง รู้วิธีหายเอง? อยู่ๆไปเดี๋ยวก็หาย? บางคนอยากให้โลกรู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้า กรีดแขนซะเลย แล้วก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นโรคซึมเศร้า สุดยอดครับ
ผมอ่ะมีการรักษาที่ชัดเจน เวลาใครมาถามผมก็มีทั้งเอกสาร ยาที่รับแล้วเป็นชื่อผมหน้าซอง หรือแม้แต่รูปตอนหมอนัดก็มี แต่พอมีใครมาถามเกี่ยวกับโรคของผม ก็จะมีคนมาเกทับเลย แบบ เนี้ยๆเราก็เป็น เราก็ทำอย่างนั้นอย่างนี้ พอถามว่าไปหาหมอที่ไหน-รับยาที่ไหน ก็ตอบไม่ได้ สังคมสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด อยากเป็นซึมเศร้าให้คนอื่นสงสาร
ก็จบไปกับสิ่งที่ผมเจอนะครับ สำหรับส่วนข้างล่างผมจะอธิบายเสริมสำหรับอาการของผม(ส่วนตัวนะครับ) ไม่ใช่สาระสำคัญนะครับ ไม่ต้องอ่านก็ได้
คือต้องขอแยกก่อนนะ Depression(ภาวะซึมเศร้า) กับ Sadness(ความเศร้า) มันไม่เหมือนกันนะครับ ความเศร้าคือการที่เราเจอเรื่องแย่ๆแล้วยังยิ้มยังหัวเราะกับมุขหรือเวลาเราอินกับอะไรสักอย่าง มันยังมีกิจกรรมร่วมกับคนอื่นแล้วมีอารมณ์ร่วมในทางที่ดีต่อกิจกรรมนั้นๆ แต่ภาวะซึมเศร้ามันยิ้มไม่ออกเลย คือเจอใครก็ยิ้มให้ไม่ได้ พ่อ แม่ พี่นอง หรือแม้แต่เพื่อนร่วมงานไปจนถึงหัวหน้า มันยิ้มไม่ออกอ่ะ มันไม่มีความสุขกับอะไรเลย ถูกหวย ได้โบนัส ได้ของขวัญ มีสาวมาจีบ หรือมีผู้หญิงหุ่นตูมๆมานอนแก้ผ้าบนเตียงมันก็เฉยๆอ่ะ ถ้าจะให้พูดก็คือมันไม่ตอบสนองต่อสิ่งไหนเลย คือใช้ชีวิตไปวันๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำอย่างไรให้ตัวเองมีความสุข เงินหรอ รถหรอ แฟนหรอ Sexหรอ มันไม่มีอะไรที่อยากได้เลยอ่ะ เป็นช่วงที่ไม่กลัวตายแต่ไม่ฆ่าตัวตายอ่ะ เวลามีคนมาให้กำลังใจมันก็แบบ อืมๆ หรือๆ อาๆ เคๆ พูดไปเหอะ ไม่อยากตอบเพราะพูดไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เหนื่อยกับความรู้สึกตัวเอง ไม่อยากมาเหนื่อยเพื่อทำให้ใครเข้าใจ