สมันเรียนมัธยมปลาย มีอยู่วันหนี่งผมรู้สึกไม่สบาย เลยอยากจะตรวจสุขภาพ(ในความหมายของผมคือ อยากจะตรวจร่างกายว่ามีโรคอะไรมั้ย เป็นโรคอะไรมั้ย เผื่อพบเจอก่อนจะได้รักษาทันท่วงที) เจ้าหน้าที่ก็ทำการซักประวัติ ผมก็แจ้งอาการไปประมาณว่า รู้สึกอ่อนเพลีย เหนื่อยง่าย ประมาณนี้ พอนั่งรอเรียกซักพัก เจ้าหน้าที่ก็ส่งบัตรมาให้เป็นบัตรคิวส่งต่อไปยังแผนกจิตเวช ผมก็สงสัยเอ๊ะ! นี่เค้าเข้าใจกับสิ่งที่เราต้องการรึเปล่า ไหงส่งมาแผนกนี้หละ
ผมก็เข้าไปพบแพทย์ แพทย์ก็ลองให้ทำแบบสอบถาม ผมก็ทำไปตามปกติ ตอบตามความรู้สึก (คำถามก็มีถามทั่วไป และเรื่องอื่นๆ ปะปนกัน ก็มีอยู่คำถามหนึ่งถามว่าเคยคิดอยากฆ่าตัวตายมั้ย ในใจผมก็คิดว่าเคยก็ตอบไปตามความบ่อย(แต่คือมันจะไม่มีทางเกิดขึ้น เพราะผมกลัวเลือด และก็กลัวที่จะตายด้วย จึงไม่มีทางพยายามฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่มีข้อไหนถามถึงว่าจะทำจริงมั้ย ผมก็เลยเก็บความสงสัยนี้ไว้ ว่ามันจะส่งผลอะไรกับผลการทำแบบทดสอบรึเปล่า)
พอผลออกมาแพทย์ก็ขอคุยกับผมถามคำถามผมบ้างแล้วให้เล่าเรื่องให้ฟังหน่อย โดยขอเชิญผู้ปกครอง(แม่ผม) ออกไปข้างนอก ผมก็งงๆทำไมต้องลับขนาดนี้เลยหรอ ผมก็ตอบหมอไป ละก็เล่าเรื่องให้ฟังปกติ ที่นี้หมอก็บอกว่าหมอจะนัดมาให้เล่าให้ฟังอีกครั้งหน้านะ เสร็จแล้วก็ให้ไปรับยา ทีนี้ตอนรับยาผมก็สงสัยเพราะบนฉลากของยา มันเขียนว่าสำหรับรักษาโรคซึมเศร้า ผมก็เอ๊ะ! นี่ผมเป็นโรคซึมเศร้าหรอทำไมหมอให้ยานี้มา เกิดความเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า ตั้งแต่ซักประวัติแล้ว แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ช่างมันเถอะ โดยที่เก็บรักษายาไว้โดยไม่ให้ใครเห็นและใครรู้ กลับบ้านมาก็ทานยา ช่วง 2-3 วันแรกเป็นประจำ หลังๆก็บางวันทานที ต่อๆไปนานๆก็นึกอยากทานก็วันไหนทาน แล้วก็เลิกไป สรุปน่าจะทานยาอยู่แค่ไม่ถึงเดือน เพราะว่าเข้าใจว่าหมออาจเข้าใจผิดจากการตอบแบบสอบถามรึเปล่า ละก็เราก็คิดต่อต้านด้วยว่าเราป่วยเป็นโรคนี้รึเปล่า และมันยากที่จะยอบรับว่าตัวเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้าในสายตาของนักเรียนคนอื่นในโรงเรียน ไม่ใช่หรอก หลังจากนั้นก็ปล่อยผ่านเลยมา โดยไม่ได้ทานยา และไม่ได้ไปพบตามที่หมอได้นัดแต่อยากไร
จึงอยากทราบว่าจริงๆแล้วผมได้ป่วยเป็นโรคนี้หรือเปล่า แต่ถ้าคิดตามปกติแล้วแพทย์ก็ต้องน่าจะวิเคราะห์ถูกต้องอยู่แล้วจากแบบสอบถาม และจะส่งผลอะไรหรือไม่ที่ไม่ได้รับการรักษา และปัจจุบันอาการยังคงมีอยู่หรือไม่ ลึกๆแล้วจิตใจก็ต่อต้านนิดหน่อยว่าไม่ได้เป็น หรือท่านใดที่เกี่ยวข้องทางด้านนี้มีแบบสอบถามลองมาให้ถามตอบวิเคราะห์อาการก็ได้นะครับ
ปล.ที่ผมสงสัยมาตั้งคำถามก็เพราะว่าตั้งแต่เกิดจนถึงประถมแล้วผมเคยเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มง่าย แจ่มใส แต่พอหลังจากเริ่มต้นมัธยม ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมความสดใสมันเริ่มจางหายไปความสุขนั้นไม่ได้เกิดขึ้น โลกเป็นสีดำมืด ผมไม่อาจที่จะยิ้มออกมาหรือเสียใจแบบมีน้ำตาได้ ร้องไห้น้ำตาหยดแค่ 2-3 หยดมันก็หมดฟีลแล้ว ไม่มีความรู้สึก ได้แต่มองชีวิตของคนอื่นทำไมเขาถึงมีความสุขกันนะ อยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง แต่อันนี้ผมพอทราบนะเพราะว่า ผมสูญเสียตัวตนของตนเองไป เพราะว่าพ่อไปทำงานไกลเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว ความอบอุ่นและความสุขเลยหายไปตั้งแต่ตอนนั้น แต่มันไม่อาจกลับคืนมาได้แล้ว ผมจึงคิดว่าอาจจะเป็นโรคนี้ก็ได้ เพื่อซักวันนึงทานยาแล้วอาจจะหาย แล้วอาจจะกลับมาได้อีกครั้ง
ป่วยเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าช่วยวิเคราะห์กันหน่อยครับ
ผมก็เข้าไปพบแพทย์ แพทย์ก็ลองให้ทำแบบสอบถาม ผมก็ทำไปตามปกติ ตอบตามความรู้สึก (คำถามก็มีถามทั่วไป และเรื่องอื่นๆ ปะปนกัน ก็มีอยู่คำถามหนึ่งถามว่าเคยคิดอยากฆ่าตัวตายมั้ย ในใจผมก็คิดว่าเคยก็ตอบไปตามความบ่อย(แต่คือมันจะไม่มีทางเกิดขึ้น เพราะผมกลัวเลือด และก็กลัวที่จะตายด้วย จึงไม่มีทางพยายามฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่มีข้อไหนถามถึงว่าจะทำจริงมั้ย ผมก็เลยเก็บความสงสัยนี้ไว้ ว่ามันจะส่งผลอะไรกับผลการทำแบบทดสอบรึเปล่า)
พอผลออกมาแพทย์ก็ขอคุยกับผมถามคำถามผมบ้างแล้วให้เล่าเรื่องให้ฟังหน่อย โดยขอเชิญผู้ปกครอง(แม่ผม) ออกไปข้างนอก ผมก็งงๆทำไมต้องลับขนาดนี้เลยหรอ ผมก็ตอบหมอไป ละก็เล่าเรื่องให้ฟังปกติ ที่นี้หมอก็บอกว่าหมอจะนัดมาให้เล่าให้ฟังอีกครั้งหน้านะ เสร็จแล้วก็ให้ไปรับยา ทีนี้ตอนรับยาผมก็สงสัยเพราะบนฉลากของยา มันเขียนว่าสำหรับรักษาโรคซึมเศร้า ผมก็เอ๊ะ! นี่ผมเป็นโรคซึมเศร้าหรอทำไมหมอให้ยานี้มา เกิดความเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า ตั้งแต่ซักประวัติแล้ว แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก ช่างมันเถอะ โดยที่เก็บรักษายาไว้โดยไม่ให้ใครเห็นและใครรู้ กลับบ้านมาก็ทานยา ช่วง 2-3 วันแรกเป็นประจำ หลังๆก็บางวันทานที ต่อๆไปนานๆก็นึกอยากทานก็วันไหนทาน แล้วก็เลิกไป สรุปน่าจะทานยาอยู่แค่ไม่ถึงเดือน เพราะว่าเข้าใจว่าหมออาจเข้าใจผิดจากการตอบแบบสอบถามรึเปล่า ละก็เราก็คิดต่อต้านด้วยว่าเราป่วยเป็นโรคนี้รึเปล่า และมันยากที่จะยอบรับว่าตัวเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้าในสายตาของนักเรียนคนอื่นในโรงเรียน ไม่ใช่หรอก หลังจากนั้นก็ปล่อยผ่านเลยมา โดยไม่ได้ทานยา และไม่ได้ไปพบตามที่หมอได้นัดแต่อยากไร
จึงอยากทราบว่าจริงๆแล้วผมได้ป่วยเป็นโรคนี้หรือเปล่า แต่ถ้าคิดตามปกติแล้วแพทย์ก็ต้องน่าจะวิเคราะห์ถูกต้องอยู่แล้วจากแบบสอบถาม และจะส่งผลอะไรหรือไม่ที่ไม่ได้รับการรักษา และปัจจุบันอาการยังคงมีอยู่หรือไม่ ลึกๆแล้วจิตใจก็ต่อต้านนิดหน่อยว่าไม่ได้เป็น หรือท่านใดที่เกี่ยวข้องทางด้านนี้มีแบบสอบถามลองมาให้ถามตอบวิเคราะห์อาการก็ได้นะครับ
ปล.ที่ผมสงสัยมาตั้งคำถามก็เพราะว่าตั้งแต่เกิดจนถึงประถมแล้วผมเคยเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มง่าย แจ่มใส แต่พอหลังจากเริ่มต้นมัธยม ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมความสดใสมันเริ่มจางหายไปความสุขนั้นไม่ได้เกิดขึ้น โลกเป็นสีดำมืด ผมไม่อาจที่จะยิ้มออกมาหรือเสียใจแบบมีน้ำตาได้ ร้องไห้น้ำตาหยดแค่ 2-3 หยดมันก็หมดฟีลแล้ว ไม่มีความรู้สึก ได้แต่มองชีวิตของคนอื่นทำไมเขาถึงมีความสุขกันนะ อยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง แต่อันนี้ผมพอทราบนะเพราะว่า ผมสูญเสียตัวตนของตนเองไป เพราะว่าพ่อไปทำงานไกลเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว ความอบอุ่นและความสุขเลยหายไปตั้งแต่ตอนนั้น แต่มันไม่อาจกลับคืนมาได้แล้ว ผมจึงคิดว่าอาจจะเป็นโรคนี้ก็ได้ เพื่อซักวันนึงทานยาแล้วอาจจะหาย แล้วอาจจะกลับมาได้อีกครั้ง