[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/40712769 ตอนที่1



       ดวงตะวันเริ่มฉายแสงจับยอดไม้ สองสาวลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการงัวเงียมึนงง หลังจากตั้งสติได้ก็กอดกันกลมร้องไห้เสียงดังลั่น
       
       "โอ๋ ๆ อย่ากลัวไปเลยจ้ะ พี่รุ่งอยู่นี่แล้ว" เสือรุ่งรีบเข้ามาโอบไหล่ปลอบโยน
       
       "จะ จะ โจร! พวกเราโดนโจรปล้น!!" หญิงสาวคนหนึ่งพูดตะกุกตะกักเพราะยังอยู่ในอารามตกใจเสียขวัญ ส่วนอีกคนก็เอาแต่นั่งตัวสั่นงันงก
       
       "โอ๋! มา ๆ มาให้พี่รุ่งปลอบขวัญให้มา" เสือรุ่งโอบร่างสองสาวไว้แนบอกพลางยิ้มกริ่ม เสือคงนั่งสูบยาฉุนมองอยู่ห่าง ๆ
       
       "ว่าแต่ชื่ออะไรกันหรือจ๊ะ" เสือรุ่งถาม
       
       "ชะ ชั้นชื่อจำปี ส่วนนี่น้องสาวชื่อจำปาจ้ะ"
       
       "ละ แล้วโจรล่ะ เสือชัย ไอ้เสือชัยล่ะ" สาวน้อยจำปีถามขึ้น
       
       "อ๋อ! เสือชัยหนีไปแล้วล่ะจ้ะ พี่รุ่งไล่มันไปแล้ว" เสือรุ่งพูด
       
       "กรี๊ด!!"
       
       เสียงกรีดร้องดังลั่นอย่างขวัญเสียเมื่อสาวจำปีแลไปเห็นศีรษะเสือชัยวางอยู่บนพื้นไม่ห่างจากพวกเธอนัก
       
       "โอ๋ ๆ อย่ามองนะจ๊ะอย่ามอง พี่คงนี่ละก็เห็นมั๊ยสาว ๆ เค้ากลัวใหญ่แล้วทิ้ง ๆ ไปเถอะ" เสือรุ่งรีบกอดสองสาวไว้แน่นก่อนจะหันไปพูดกับเสือคง
       
       "ทิ้ง? ค่าหัวเสือชัยตั้งห้าร้อยนะโว้ย" เสือคงพูดขึ้น
       
       "ถ้างั้นก็หาอะไรมาห่อไว้ดี ๆ สิ อุจาดตา น่ากลัว ชั้นกลัวเลือด" เสือรุ่งพูดพลางขยิบตาส่งสัญญาณให้เสือคง
       
       "กลัวเลือด? เอ็งนี่นะกลัวเลือด แล้วที่เมื่อคืนฟันสมุนเสือชัยเสียขาดสะพายแล่งไม่เห็นเอ็งจะกลัว" เสือคงถาม
       
       คำพูดของเสือคงราวกับเข็มแหลมที่ทิ่มแทงสะกิดใจเตือนความจำให้แก่สองสาวพี่น้อง พวกเจ้าหล่อนผละตัวหนีห่างเสือรุ่งทันที
       
       "กะ กะ แก! แกก็เป็นโจร พวกมันเรียกแกว่าเสือรุ่งชั้นจำได้!!" สาวจำปีพูด
       
       "เดี๋ยว ๆ ไม่ใช่นะจ๊ะ แม่จำผิดแล้ว" เสือรุ่งแก้ตัวพัลวันพลางกระเถิบเข้าหา สาวจำปีผู้พี่เห็นพฤติกรรมดังนั้นก็วาดฝ่ามือเข้าที่แก้มขวาของเสือรุ่งเต็มแรง
       
       เพี๊ยะ!!
       
       เสือรุ่งถึงกับหน้าหัน ส่วนสาวจำปาผู้น้องก็ไม่ยอมน้อยหน้า ยกขาขวาขึ้นได้ก็ถีบเข้ายอดอกเสือรุ่งเต็มแรง
       
       พลั่ก!! "อึก!"
       
       เสือรุ่งถึงกับหงายท้องตีนชี้ฟ้า เสือคงเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
       
       "โฮ่! เสือรุ่งผู้เรืองอาคม โดนสยบเสียสิ้นลาย โธ่เอ๋ย! รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ฮ่า ๆ" เสือคงพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา เสือรุ่งพลิกตัวขึ้นนั่งได้ก็พนมมือขึ้น
       
       "อะ วา คะ ภะ โส ปิ ติ อิ"
       
       จากนั้นก็เป่าพรวดไปที่สองสาว ผลคือพวกเจ้าหล่อนชะงักนิ่งเป็นเสาหินทันที
       
       "โอ้โห! นี่ถึงกับใช้คาถา นะจังงังเลยรึ กะผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สองคนเนี่ยนะ" เสือคงพูดเชิงเยาะเย้ย
       
       "พี่ไม่เห็นรึ คนนึงตบเสียชั้นหน้าหัน อีกคนก็ถีบเข้ายอดอก หมดทางอธิบายก็ต้องใช้วิธีนี้แหละจ้ะ"
       
        เสือรุ่งพูดพลางส่ายหัว ลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าและเนื้อตัวอย่างลวก ๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาสองสาว บ่นพึมพัมสักครู่ก็เป่าพรวดลงไปอีกครั้งสองสาวก็ล้มพับหลับลงทันที
       
        "ขอโทษนะจ๊ะเมียจ๋า หลับไปก่อนนะ" เสือรุ่งพูด
       
        "เมีย? นี่เอ็งไปได้กันตอนไหน" เสือคงถามอย่างแปลกใจ
       
        "ใครสวยก็เมียชั้นทั้งนั้นแหละจ้ะ" เสือรุ่งตอบ
       
        "ก็แล้วคนไหน พี่รึน้อง" เสือคงถามต่อ
       
        "ก็ทั้งคู่แหละจ้ะ" เสือรุ่งตอบ เสือคงนั่งกะพริบตาปริบ ๆ กับคำตอบนั้น
       
        เสือรุ่งช้อนร่างเพรียวบางของสองสาวไปนอนไว้บนเกวียนที่สมุนเสือชัยใช้ขนของมี่า จากนั้นก็หันมาพูดกับเสือคง
       
        "ชั้นจะไปวัดด่านนาขาม พี่จะไปด้วยกันหรือเปล่า"
       
        "ข้าจะเอาหัวเสือชัยไปขึ้นเงินก่อน แล้วจะตามไปทีหลัง ยังไงธุระเอ็งกับข้าก็เรื่องเดียวกัน ไว้เจอกันที่วัดก็แล้วกัน" เสือคงตอบ
       
        เสือรุ่งพยักหน้ารับคำก่อนจะใช้แส้หวดไปที่ควายสองสามที ล้อเกวียนก็เริ่มหมุนพาคนทั้งสามมุ่งตรงสู่บ้านด่านนาขามทันที เสือคงหันหลังกลับแยกทางกับเสือรุ่ง มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวจังหวัดเพื่อเอาหัวเสือชัยไปรับเงินรางวัลนำจับกับทางการ
       
        สองเสือขุนโจรผู้โด่งดังที่เพิ่งพบกันเพียงชั่วคืนแต่ด้วยความจริงใจและตรงไปตรงมา ทำให้ต่างฝ่ายต่างรู้ซึ้งถึงนิสัยใจคอของอีกฝ่าย ผูกสมัครรักใคร่เป็นพี่น้องกัน และยิ่งธุระปัญหาของเสือรุ่งนั้นก็เป็นปัญหาเดียวกันกับที่เสือคงกำลังตามแก้ ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องของทั้งคู่แน่นแฟ้นในเวลาอันรวดเร็ว เพราะเพียงลำพังฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคงมิอาจแก้ไขปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นนี้ได้ จำเป็นต้องพึ่งพวกพ้องที่ไว้ใจได้ให้ร่วมด้วยช่วยกัน ปัญหาที่ว่านั้นจึงจะคลี่คลาย ปัญหาเรื่องเสืออิน โจรใหญ่ใจทมิฬที่ถูกทางการว่าจ้างให้มาทำลายล้างก๊กเสือภาคเหนือโดยไม่เกี่ยงวิธีการ
       
        ด้วยว่ามีทางการหนุนหลัง ก๊กเสืออินที่เดิมทีก็เป็นกลุ่มโจรขนาดใหญ่เพราะมีลูกน้องร่วมร้อย ยิ่งฮึกเหิมเที่ยวปล้นเที่ยวฆ่าชาวบ้านตามทางมาเรื่อยตั้งแต่นครสวรรค์
       
        เส้นทางที่เสืออินสัญจรผ่าน หากพบเจอหมู่บ้านใด หมู่บ้านนั้นมีอันต้องย่อยยับ มันปล้นขึ้นเหนือมาเรื่อย ๆ จนวันหนึ่งก็มาถึงเขตอำเภอพิชัย แน่นอนชาวบ้านต้องเดือดร้อนล้มตายเพราะความอำมหิตของมัน
       
        ย้อนไปเกือบสองอาทิตย์ก่อนหน้านี้เสืออินเข้าปล้นแต่เสือรุ่งไม่ได้อยู่ในหมู่บ้าน เขาอยู่ที่ชุมโจรเสือรุ่งบนเขาขาด จนเวลาผ่านไปร่วมอาทิตย์จึงลงมาเพื่อหาเสบียง แต่ก็ต้องพบกับภาพอันน่าเวทนา ลูกเด็กเล็กแดงต้องเป็นกำพร้า หญิงสาวหลายรายถูกฉุดคร่าไปปู้ยี่ปู้ยำเมื่อสมใจก็ฆ่าทิ้ง บ้านเรือนบางหลังวอดวายด้วยฤทธิ์พระเพลิงโหม วัดวาอารามถูกบุกรุก พระสงฆ์องค์เจ้าต้องหนีตายหลบซ่อนกันวุ่นวาย กุฏิศาลาถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย
       
        "กูเสืออิน! จะมาเอาหัวไอ้ลูกหมาที่กล้าเรียกตัวเองว่าเสือรุ่ง พวกมืงจงบอกมันกูจะกำจัดไอ้พวกโจรกระจอกที่กล้าใช้ชื่อเสือของภาคเหนือให้หมดทุกตัว ฮ่า ๆ" นี่คือข้อความที่เสืออินบอกผ่านชาวบ้านมาถึงเสือรุ่ง
       
        เมื่อทราบข่าวจากปากของชาวบ้าน เสือรุ่งโกรธจนแทบคุมสติไม่อยู่ เขาหันไปพูดกับลูกน้องร่วมยี่สิบชีวิตเสียงดัง
       
        "พวกมืงอยู่ที่นี่ช่วยชาวบ้านซ่อมแซมบ้านเรือนไป กูจะขึ้นเหนือสักพัก"
       
        เสือรุ่งพูดเสียงเหี้ยมลูกน้องในชุมโจรต่างก็กลืนน้ำลายลงคอเพราะตั้งแต่อยู่กับเสือรุ่งมาไม่เคยมีครั้งไหนที่ลูกพี่ของตนจะแสดงอารมณ์โกรธเกรี้ยวถึงเพียงนี้
       
        "แล้วพี่รุ่งจะไปที่นั่นทำไมกัน" เสือยิ่งลูกน้องคนสนิทของเสือรุ่งถามขึ้น
       
        "กูจะไปเด็ดหัวไอ้เสืออินมาเซ่นวิญญาณชาวบ้านที่มันฆ่า"
       
        "ให้ข้าไปด้วยเถอะพี่รุ่ง อย่างน้อยก็..." เสือยิ่งพูดได้แค่นั้นก็ต้องชะงักเมื่อเสือรุ่งหันขวับมาจ้องตาเขม็ง
       
        "มืงไม่เข้าใจที่กูพูดรึ ไอ้ยิ่ง"
       
        เสือยิ่งจำต้องสงบปากสงบคำ แม้จะเป็นห่วงลูกพี่เพียงใดแต่ก็ต้องยอมตามใจปล่อยให้เสือรุ่งเดินทางไปเพียงลำพัง
       
        เสือรุ่งนั้นเดิมที่เป็นคนเมืองพิษณุโลก แต่ด้วยตกหลุมรักสาวเมืองพิชัยบ้านใกล้เรือนเคียงตนจึงย้ายสำมะโนครัวมาลงหลักปักฐานที่บ้านเกิดเมืองนอนของฝ่ายหญิง เสือรุ่งเป็นหนุ่มน้อยรูปงามนามเพราะ คำพูดคำจาดูเป็นผู้รากมากดีมีมารยาท เขาไม่เคยอวดอ้างว่าตนเองนั้นมีดีเหนือกว่าผู้ใด
       
        แม้จะมีอายุน้อย แต่เสือรุ่งก็เก่งกาจทั้งด้านคาถาอาคมและการต่อสู้ เขาจึงสามารถขึ้นเป็นลูกพี่ใหญ่ของชุมโจรแห่งนี้ แม้จะขึ้นชื่อว่าโจรแต่เสือรุ่งนั้นไม่นิยมปล้นชิงสิ่งของมีค่าจากชาวบ้านทั่วไป เขาจะปล้นพวกโจรต่างถิ่นที่เข้ามารุกรานคนบ้านพิชัย และพ่อค้าคหบดีที่คดในข้องอในกระดูกข่มเหงรีดนาทาเร้นชาวบ้านตาดำ ๆ เท่านั้น
       
        แต่เดิมมาหมู่บ้านแห่งนี้มักถูกคุกคามทำร้ายทั้งจากเสือปล้น พ่อค้าคนโกง หน่วยงานรัฐก็ไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วยเหลือด้วยเหตุผลง่าย ๆ คือที่นี่เป็นสถานที่ ๆ ไกลปืนเที่ยง จึงถูกปล่อยปละละเลยให้อยู่กันเองตามเวรตามกรรม
       
        เคยมีอยู่หนหนึ่งทางการส่งคนมาประจำที่นี่บอกว่าจะมาอยู่เพื่อให้ความช่วยเหลือ เป็นธุระติดต่อและเป็นสื่อกลางให้ชาวบ้านสามารถร้องทุกข์กับทางราชการได้ง่ายขึ้น แต่มันกลับไม่เป็นดังคำพูด
       
        คนที่ถูกส่งตัวมากลับเป็นพวกหยาบช้า มันใช้ตำแหน่งหน้าที่ทางราชการในการข่มเหงชาวบ้าน รับสินบนจากพ่อค้าหน้าเลือดที่จะเข้ามารีดไถชาวบ้านให้สามารถกระทำการใด ๆ ได้อย่างสะดวก เมื่อนายรุ่ง ชายผู้มองความอยุติธรรมเป็นดั่งศัตรูคู่อาฆาต เห็นถึงความไม่เหมาะสมก็เข้าไปเจรจาบอกว่าที่ทำอยู่นี้มันผิด การกระทำของท่านไม่ได้เป็นไปเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านอย่างแท้จริงขอให้ท่านจงยุติบทบาทแล้วออกไปจากที่นี่เสีย
       
       คนของข้าราชการนายนั้นกลับโมโหโกรธาออกปากด่าทอขับไล่นายรุ่งราวกับหมูหมา หนำซ้ำยังยัดข้อหากบฏแผ่นดินให้นายรุ่งและภรรยาเสียอีก ใช้อำนาจจับตัวภรรยานายรุ่งไปกักขังและขับไล่นายรุ่งให้พ้นเสียจากหมู่บ้าน แล้วก็กระทำการอันหยาบช้าจนภรรยานายรุ่งถึงแก่ความตาย

(มีต่อนะครับ)