ตั้งแต่เรียนจบอายุประมาณ 20 ต้นๆ ผมก็ไปอยู่ต่างจังหวัดมานานมาแล้วช่วงโควิดก็ตั้งสินใจว่าจะกลับมาอยู่บ้านยาวๆ
ตอนนี้กลับมาอยู่บ้านกับแม่ แกอยู่ตัวคนเดียวมีญาติพี่น้องมาแวะเวียนเป็นบางครั้ง ส่วนตัวผมก็โสดและยังไม่คิดจะยังมีครอบครัว
ทีนี้พอกลับมาอยู่แล้วฟิลมันเหมือนตอนที่ผมยังเป็นเด็กๆ 15-16 ทุกอย่างเหมือนเดิมแม่ยืนยันจะซักเสื้อซักผ้าให้ ทำกับข้าวทำที่นอนทุกอย่าง ตอนนอนก็มาแอบดู
จริงๆผมมีความคิดแบบตะวันตกมาตลอดคือโตมาแล้วต้องย้ายออกไปอยู่ตัวคนเดียวดูแลตัวเอง แต่พอกลับมาครั้งนี้มันมีความรู้สึกกตัญญูอยากกลับมาดูแลแม่จนแกจากโลกนี้ไป ค่อยไปคิดมีครอบครัว 
อีกอย่างคือผมเริ่มตั้งคำถามกับวัฒนธรรมตะวันตกที่ตัวใครตัวมันตอนอาย 18 สุดท้ายคนแก่ก็ต้องทำงานไปเรื่อยๆไปจบที่บ้านพักคนชราเป็นส่วนใหญ่
ยิ่งได้ดูหนังฮอลิวู๊ดเรื่องหนุ่งที่โฟกัสไปที่พัฒนาการณ์ของเด็กไปจนวัยรุ่น มันมีฉากช่วงท้ายที่คนเป็นแม่พูดกับตัวเองว่าเขาทุ่มเททุกอย่างและเหนื่อยเลี้ยงดูลูกมาจนเป็นวัยรุ่น เพื่อมาโดดเดียวแบบนี้หรอ 
เลยอยากถามว่ามันจะผิดไหมถ้าผมตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านกับแม่แบบนี้ดูแลแกไปเรื่อยๆ มันอาจจะดูเหมือนเด็กไม่รู้จักโต แต่ผมก็เอาตัวรอดชีวิตตัวเองไปได้ ปัญหาเดียวคือผมอาจจะมีครอบครัวจริงๆตอน 40+ ไปเลย