ข้อยกเว้นเรื่องค่าตกใจ
ปพพ.ม.๕๘๓  ถ้าลูกจ้าง
   จงใจขัดคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมายก็ดี หรือละเลยไม่นำพาต่อคำสั่งเช่นว่านั้นเป็นอาจิณก็ดี ละทิ้งการงานไปเสียก็ดี กระทำความผิดอย่างร้ายแรงก็ดี หรือทำประการอื่น อันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตน ให้ลุล่วงไปโดยถูกต้อง และสุจริตก็ดี
   ท่านว่านายจ้างจะไล่ออก โดยมิพักต้องบอกกล่าวล่วงหน้า หรือให้สินไหมทดแทนก็ได้

๑.จงใจขัดคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย และเป็นธรรม
๒.ละเลยไม่นำพาคำสั่งเป็นอาจิณ (ปพพ. ๕๘๓)
  
๓.ละทิ้งหน้าที่โดยไม่มีเหตุอันควร (แม้ไม่เกิน ๓ วันทำงานติดต่อกัน ก็เลิกจ้างได้ แต่ต้องจ่ายค่าชดเชยตาม ม.๑๑๘)
*ลูกจ้างขาดงานในวันทำงาน ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๒๗๗๑/๓๐)
*ตกลงมาทำงานในวันหยุดแล้วไม่มา ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๔๐๗๒/๓๐)
*ลาไม่ชอบแล้วยังหยุดงาน ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๑๖๙/๒๗)
*ลาป่วยแล้วเงียบหายไป แต่ไม่ป่วยจริง ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๓๒๙/๒๖)
*ลาป่วยเท็จ นายจ้างไม่อนุมัติ ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๕๙๖๘/๓๐)
*ลงเวลาทำงานแล้วไม่เข้าทำงาน ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๑๑๑๐/๒๗)
*หยุดงานโดยไม่ชอบ ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๒๐๐๗-๒๖๐๘/๒๗)
*สั่งให้ย้ายโดยชอบ แต่ไม่ยอมไป ถือว่าละทิ้งหน้าที่(๒๙๑๑/๒๘)
**ลูกจ้างไปติดต่อนิติกรศาลแรงงาน โดยไม่ลาให้ถูกต้องตามวิธีปฏิบัติในการขออนุมัติลา เพื่อกิจธุระอันจำเป็น ตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน จึงเป็นการละทิ้งการงานไปเสีย นายจ้างเลิกจ้างโดยไม่ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าได้ กรณีไม่อาจถือเอาการใช้สิทธิของศาลมาเป็นข้ออ้าง เพื่อไม่ปฏิบัติตามข้อบังคับเกี่ยวกับทำงานได้