เรื่องสั้น : เอาคืน
โดย : ชลัน
เรื่องสั้น “เอาคืน” มาจากเกมชื่อเดียวเอี่ยวทุกเรื่องค่ะ และเรื่องราวที่เขียนนี้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง กรุณาอ่านด้วยใจที่เป็นนิยายนะคะ 😁
**********************************************
“สวัสดีค่ะ ดิฉันมณัชยารับสายค่ะ “ เสียงปลายสายพูดตอบโต้กลับมาหลังปล่อยให้เธอฟังเสียงสัญญาณดัง ตู๊ด ! อยู่นาน
“สวัสดีค่ะพี่โทรจากแปซิฟิกนะคะ ขอสายผู้จัดการหน่อยค่ะ” ต๊อกแต๊กพูดอย่างมีความหวัง เพราะทำงานลากยาวมาเกือบจะสิบวันแล้ว เนื่องจากพนักงานไม่เพียงพอ ต้องหาคนมาแทนถึงจะสามารถหยุดได้
เธอหยุดล่าสุดเมื่อวันที่ 25 สิงหาคม จนวันนี้วันที่ 3 กันยายนแล้วเธอยังไม่ได้หยุดเลย ส่วนผู้จัดการของเธอลากยาวมาตั้งแต่วันที่ 20 ซึ่งก็ยังไม่ได้หยุดเหมือนกัน เธอกำลังจะขอคนช่วยงานสาขาที่มีพนักงานครบทุกตำแหน่งด้วยความหวัง
“สักครู่นะคะ” ปลายสายตอบกลับ เธอได้ยินเสียงตะโกนเรียกผู้จัดการมารับสายจากน้องพนักงาน นึกขำอยู่ในที
“สวัสดีค่ะ แววดาวพูดค่ะ” แววดาวคือผู้จัดการของสาขานี้
“พี่แววดาว ต๊อกแต๊กน้องพี่มุกนะคะ จากแปซิฟิกค่ะ พี่แววดาวจองวันหยุดกันยังคะ พอดีแต๊กว่าจะขอคนช่วยงานค่ะ” ต๊อกแต๊กพูดออกไปอย่างมีความหวัง แม้รู้ว่าผู้จัดการสาขานี้กับผู้จัดการสาขาตัวเองไม่ค่อยถูกจริตกันก็ตาม สำหรับเธอมีเหตุผลมากพอ เรื่องงานคือเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวคือเรื่องส่วนตัว ไม่เอามาปนกันเด็ดขาด และเธอก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับผู้จัดการที่ชื่อแววดาวคนนี้เลย
“น้องจะหยุดวันไหนคะ” แววดาวไม่ยอมตอบ กลับเป็นฝ่ายถามเธอคืน ซึ่งพี่ ๆ คนอื่นบอกมาว่าห้ามบอกเด็ดขาด เพราะถ้าเกิดบอกไปแววดาวก็จะบอกว่าคนนั้นคนนี้หยุด เพราะเป็นคนมีนิสัยหวงพนักงาน ไม่ค่อยอยากให้ไปช่วยงานใคร
“หยุดวันที่เหลือจากพวกพี่อ่ะค่ะ พวกพี่ลงวันหยุดกันยัง” เธอเองก็ฉลาดพอเหมือนกัน
“ได้จ้ะ น้องแก้มหยุดวันที่4-5 พี่หยุด6-7 มะพร้าวหยุด8-9 ค่ะ” แววดาวตอบ ส่วนตนเองก็รีบหยิบปากกามาจดไว้ทันที “น้องเอาวันไหน พี่มุกเอาวันไหนคะ”
“เดี๋ยวแต๊กถามพี่มุกก่อนนะคะ” เธอพักสายไว้แล้วเดินไปถามมุกรดาผู้จัดการของตน
“แกเอาคนเดียวเลยแต๊ก พี่เชื่อเลยว่ายังไงมันก็ไม่ให้พี่หรอก แกเอาคนเดียวไปเลย พี่จะขอกับป้ากันเอา” มุกรดาปฏิเสธที่จะขอวันหยุดกับแววดาว ให้เธอขอเพียงคนเดียว “แกหยุดก่อนพี่ไปเลยก็ได้ ให้ได้พักคนละวันก่อน” ป้ากันคือฉายาของผู้จัดการอีกสาขา ซึ่งไกลมาก ๆ หากจะขอมาช่วยงานก็เกรงใจ เพราะต้องเดินทางมาไกล
“ลองขอก่อน ถ้าไม่ได้ค่อยขอป้ากัน” ต๊อกแต๊กหวังดีกับผู้จัดการ และเชื่อว่าแววดาวคงแยกแยะเป็น พอตกลงกันได้ต๊อกแต๊กก็เดินไปคุยกับแววดาวต่อ “ฮัลโหลค่ะ พี่แววดาวแต๊กเอาวันที่ 10 พี่มุกเอาวันที่ 11 ค่ะ สองวัน”
“โอเค !”
“ขอบคุณนะคะพี่แววดาว แต๊กกับพี่มุกยังไม่ได้หยุดกันเลย ลากกันมาตั้งแต่วันที่ยี่สิบอ่ะ ทำไมเค้าไม่รับพนักงานเพิ่มเนอะพี่ ไม่ก็ให้อยู่คนเดียวไปเลย ถ้าอีกคนหยุด สำหรับสาขาที่อยู่สองอ่ะ” ต๊อกแต๊กบ่นด้วยความเหนื่อยหน่ายที่สุด และก็วางสายไป
เวลาผ่านไปครึ่งค่อนวัน ต๊อกแต๊กทำงานด้วยความดีใจที่จะได้หยุดสักที ถึงงานจะไม่หนักหนาสาหัสอะไรมาก ทว่าการที่ทำติดต่อกันหลายวันมันก็ทำเอาเพลียได้เหมือนกัน บางวันแทบไม่อยากดีดตัวลุกจากที่นอนกันเลย
จู่ ๆ โทรศัพท์ของสาขาก็ดังขึ้น ต๊อกแต๊กเป็นคนอาสาเดินมารับสายเอง “สวัสดีค่ะ สุชาดารับสายค่ะ “
“น้องต๊อกแต๊ก พี่แววดาวเองนะ พอดีว่าพี่จะมาบอกว่าที่น้องขอวันหยุดมาน่ะ ไม่ได้นะ พี่ขอโทษจริง ๆ คือน้องแก้มมันเลื่อนน่ะ มันเอาวันที่ 4-6 พี่ก็ต้องเลื่อนเป็น 6-9 พี่เอาเพิ่มวันนึง พี่ลืมว่าพี่ต้องไประยองจ้ะ มะพร้าวก็ต้องเลื่อนเป็น 10-11 น้องไหวไหม”
แววดาวพูดยืดยาว เธอไม่ได้ฟังเลยเพราะกำลังหูอื้อ เมื่อได้ยินคำว่าช่วยงานไม่ได้ เพราะเธอวาดฝันดีใจเอาไว้มาก ลากมาตั้งหลายวันก็จริง แต่เธอไม่สามารถลากต่อไปอีกได้แล้ว มันเสียใจ มันตั้งใจไว้แล้ว มันเหนื่อย ถ้าไม่ติดว่ามีกล้องน้ำตาของเธอคงจะไหล ไม่ใช่เพราะเสียใจที่ขอคนช่วยงานไม่ได้ แต่เธอเหนื่อยเหลือเกิน มันเสียความรู้สึกชนิดที่เธอก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“น้องฟังพี่อยู่มั้ย ! ฮะโหล ๆ “
“ฟังอยู่ค่ะพี่ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่โทรมาบอก” แล้วเธอก็วางสายไป นำข่าวร้ายมาบอกกับมุกรดาผู้จัดการอีกที ซึ่งเมื่อมุกรดาได้ฟังแล้วเกิดความโมโหขึ้นทันที
“พี่บอกแล้วว่าอี่แววดาวมันไม่ให้คนช่วยงานเราหรอก มันเกลียดพี่จะตาย เดี๋ยวพี่ขอป้ากันให้” ไม่พูดเฉยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากันตนาเพื่อนผู้จัดการอีกสาขาทันที เธอไม่พูดอะไรนั่งเงียบ ๆ ทำงานเงียบ ๆ ไป ไม่ได้โกรธแววดาวเลย พวกเขาคงมีธุระกันจริง ๆ และเป็นสิทธิ์ของพวกเขาที่จะให้วันหยุดแก่พวกเธอวันไหนก็ได้
“ต๊อกแต๊ก ป้ากันให้เราวันที่ 8-9 นะ แกเอาวันที่ 8 ล่ะกัน หยุดก่อนพี่ไปเลยพี่ไม่เป็นไรหรอก หยุดคนละวันไปก่อนน้อง ที่เหลือค่อยบอกเขตหาให้ ต่อไปไม่ต้องไปขอคนช่วยงานมันอีกนะ” ข่าวนี้ทำให้เธอยิ้มได้ แถมได้หยุดเร็วด้วย ซึ่งถ้ารอความอุปถัมภ์จากแววดาวก็ต้องรอถึงวันที่ 12 กันเลย นึกขอบคุณในน้ำใจของป้ากันมาก ๆ ขนาดสาขาไกล ๆ ยังยอมมาช่วยงานให้ได้หยุด
วันเวลาผ่านไป จนมาถึงวันที่ 9 กันยายน
วันที่เก้ากันยายนเธอกลับมาทำงาน มุกรดาหยุดต่อ และมีพนักงานจากสาขาป้ากันมาช่วยงาน ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงจำไม่ลืมว่าแววดาวหยุดวันที่ 7-9 มันอยู่ในหัวตลอดเวลา และวันนี้ต้องไปธนาคารเอาเงินไปฝาก ซึ่งทางไปธนาคารมันจะต้องผ่านสาขาแววดาวด้วย
ต๊อกแต๊กเป็นคนนำเงินมาเข้าธนาคารให้กับบริษัท พอทำธุระสำคัญเสร็จแล้วจึงคิดจะไปแวะสาขาของน้ำตาลสักหน่อย ตามประสาคนคุ้นเคยกัน อยู่คุยสักสองสามนาทีคงไม่เป็นไร เมื่อคุยกันพอหอมปากหอมคอแล้วเธอจึงขอลากลับ
“เดี๋ยวต๊อกแต๊ก พี่ฝากเอาซองนี้ไปให้สาขาพี่แววดาวหน่อยจ้ะ”
“พี่แววดาวไม่อยู่นะคะ แกหยุด แต๊กขอคนช่วยงานแกแล้วไม่ได้แหมะ ได้น้องจากสาขาป้ากันมาอยู่เป็นเพื่อน พี่มุกหยุด” ต๊อกแต๊กตอบ เพราะจำได้แม่น
“เอ้าพี่แววดาวหยุดเหรอ พี่นึกว่าเค้ามาทำงานอยู่นะน้อง พี่ว่าพี่เห็นรถเค้าอยู่นะ” น้ำตาลทำท่าครุ่นคิด
“ก็เค้าบอกแต๊กเอง น้องพี่หยุด 7,8,9 นะ” ทำท่าล้อเลียนเสียงของแววดาวด้วยท่าทางตลก “ไปแล้วนะคะ เขตอยู่ไหนหนิ อย่าว่าเขตไปหาแต๊กเด้อ พี่มุกยิ่งไม่อยู่ด้วย ฮา”
ร่ำลาน้ำตาลเสร็จก็เดินทางไปสาขาแววดาวต่อ ใจจริงก็ไม่อยากจะแวะเลย ด้วยไม่อยากปฏิเสธน้ำตาลที่วานเอาของมาส่งให้ เมื่อเปิดประตูเข้ามาภายในสาขาเท่านั้น เธอต้องอึ้ง ทึ้ง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย
เปิดประตูเข้ามาภายในสาขา พบว่าพนักงานทุกคนอยู่กันครบ พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งสามคน คนที่สี่เป็นเขตซึ่งกำลังประชุมอยู่ คนที่ห้าเป็นเธอ ที่เป็นแขกผู้มาเยือน ได้แต่เก็บความคับแค้นเอาไว้ในใจ ไม่ถามอะไรสักคำ เธอกับมุกรดาโดนหลอกอย่างนั้นหรือ จำไว้แล้วกันพี่แววดาว ได้เพียงนึกในใจ
“สวัสดีค่ะเขต สวัสดีค่ะพี่มะพร้าว สวัสดีค่ะน้องแก้ม สวัสดีค่ะพี่แววดาว” เธอตั้งใจเอาแววดาวไว้ทีหลังสุด “พี่น้ำตาลฝากของมาให้ค่ะ แต๊กวางไว้ตรงนี้นะคะ แต๊กกลับละ” ไม่ทันได้ให้ใครถามอะไร เธอพูดธุระเสร็จก็ขอตัวกลับเลย
“เดี๋ยวแต๊กเราอยู่กับใคร พี่มุกอยู่มั้ย” เขตถามได้จังหวะมาก ขอบคุณเขตมาก ๆ ที่ถาม ต๊อกแต๊กยิ้มก่อนจะตอบ สังเกตเห็นแววดาวเลิกลัก ลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่น้อย
“แต๊กอยู่กับพี่แพนน้องป้ากันค่ะ พี่มุกหยุด ป้ากันให้คนมาช่วยงาน แต๊กขอพี่แววดาวแล้ว พี่แววดาวบอกหยุด 7,8,9 ค่ะ” พูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้หน้าบึ้งตึงใส่ใครสักนิด
เขตหันหน้าไปมองคนที่ถูกพูดถึง แววดาวรีบปฏิเสธสวนมาทันที “อ่อน้อง พี่ก็ว่าจะหยุดนั่นแหละ แต่ทีนี้พี่ชายพี่ที่อยู่ระยองโทรมาตอนเช้าไงว่าไม่ได้ไปแล้ว พี่ก็เลยมาทำงาน แล้วพี่ก็เห็นว่าพวกเราได้น้องจากสาขาป้ากันแล้วไง” พูดตอบเธอหน้าระรื่น ซึ่งเธอก็ไม่ได้อะไร แต่แค้นนี้อีกนาน และงงว่ารู้ได้อย่างไรว่าพวกเธอได้น้องจากป้ากันมาช่วยงาน
ต๊อกแต๊กยิ้มให้ก่อนจะตอบ “จ้า ได้น้องจากป้ากันแหละ นี่แต๊กจะชวนพี่แพนไปกินหมูทะอยู่ อุตส่าห์ขับรถมาไกล แต๊กขอตัวกลับนะคะ สวัสดีค่ะ “ เธอสวัสดีรวดเดียวจบครบทั้งสี่คนแล้วก็กลับมาที่สาขาตนเอง นำเรื่องราวทั้งหมดมาเล่าให้มุกรดาฟัง และก็เล่าให้เขตฟังอีกที ส่วนเขตจะสนใจไม่สนใจก็ช่าง ตัดสินใจเอาเอง แค่ได้รับรู้ก็พอ หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เธอที่ไม่เคยคิดอะไรกับแววดาวเลย แม้จะโดนเสี้ยมสอนจากมุกรดาทุกวันก็ตาม ต่อไปนี้เธอจะเกลียด
จำไว้นะพี่แววดาว ว่าพี่จะไม่ได้รับความช่วยเหลืออะไรจากแต๊กอีก ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม พี่จะไม่ได้น้ำใจจากแต๊ก จำไว้ว่าวันพระไม่ได้มีหนเดียว สักวันพี่จะต้องเดือดร้อนและมาขอความช่วยเหลือจากแต๊ก สักวัน และจำวันนี้ไว้ให้ขึ้นใจ...
1 ปีผ่านไป
ความสัมพันธ์ของเธอกับแววดาวยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมคือความเกลียด ไม่พูดถึง ไม่ยุ่ง ไม่สุงสิง และไม่ขอร่วมงานด้วย ต่างคนต่างอยู่ ทว่าปีนี้มีน้องใหม่มาสมัครงาน และสาขาของเธออยู่ครบทีมสามคน ส่วนสาขาของแววดาวเหลือสองคน เนื่องจากน้องทนความเจ้ากี้เจ้าการไม่ได้
พวกเธอสามารถที่จะหยุดงานวันไหนก็ได้ ได้ตามใจชอบ และมีบ้างที่ต้องไปช่วยงานต่างสาขา พวกเธอก็ยอมไป เนื่องจากมันเป็นงาน อย่างไรเสียก็บริษัทเดียวกัน ยกเว้นสาขาเดียวที่เธอไม่ไป คือสาขาของแววดาว ซึ่งพวกเขาก็ไม่เดือดร้อนอะไร มีอีกสาขาที่คอยให้ความช่วยเหลือเสมอมาเป็นประจำอยู่แล้ว
แต่วันนี้มันเป็นวันของเธอที่จะได้เอาคืน แม้จะเล็กน้อยก็ขอบใจที่สวรรค์เปิดโอกาสให้เธอได้เอาคืนคนใจแคบคนนี้ อยากสั่งสอนให้รู้ความรู้สึกคนอื่นบ้างว่ามันเป็นเช่นไร แต่คนเห็นแก่ตัวแบบนั้นคงไม่รู้สึก
แววดาวโทรมาขอคนช่วยงาน ซึ่งพวกเธอจองวันหยุดกันแล้ว “สวัสดีค่ะ มัชฌิมาพูดค่ะ” น้องใหม่เป็นคนรับสาย
“ขอสายผู้จัดการจ้ะ จากพี่แววดาว”
“สักครู่ค่ะ” น้องใหม่เรียกมุกรดามารับสาย ต๊อกแต๊กเดินตามมาฟังด้วย
“ฮัลโหลว่า!” มุกรดาเองก็ไม่ได้จะดีด้วยสักเท่าไหร่ แต่ต้องคุยด้วยเป็นมารยาท ในส่วนของแววดาวเสียงอ่อนเสียงหวานมาก
“พี่มุกหนูขอคนช่วยงานวันที่ 15-16ได้มั้ย หมอนัดหนู หนูขอพี่เหมียวแล้ว ไม่มีใครว่างเลย” แววดาวหมายถึงสาขาที่คอยให้ความช่วยเหลือมาตลอด บัดนี้ช่วยไม่ได้แล้ว มุกรดามองหน้าเธอพร้อมปรายตาไปมองปฏิทินตั้งโต๊ะ ซึ่งว่างอยู่ไม่มีใครจอง เธอได้ยินทุกคำเพราะเปิดลำโพง แต่เธอไม่ให้ !
ต๊อกแต๊กส่ายหัวปฏิเสธ “พี่มุกแต๊กหยุดนะ 15-16 เอา 17-18 ได้มั้ย” ตั้งใจพูดให้คนในสายได้ยิน
“ถามน้องหน่อยว่าเลื่อนให้หนูไม่ได้เหรอพี่ หมอนัดหนูจริง ๆ หนูจะไปตรวจชีด น้องแต๊กธุระสำคัญมั้ย เลื่อนให้พี่ได้มั้ย” พูดน้ำเสียงสั่นเครือ ขอความเห็นใจ
“ไม่ได้หรอกพี่หนูก็มีธุระด่วนเหมือนกัน หาคนช่วยงานไม่ได้บอกเขตเลย ขนาดเรายังให้เขตช่วยหาให้เนอะพี่มุก” พูดประชดหน้าตาระรื่น ไม่มีความสงสารให้แม้แต่น้อย พูดจบต๊อกแต๊กหยิบปฏิทินมาลบวันที่ 11-12 ที่ตนจองไว้ออก เปลี่ยนเป็นวันที่ 15-16 แทน แล้วก็เดินจากไป
ไม่รู้หรอกว่าจะเป็นอย่างไร แค่เธอได้เอาคืนก็พอ จะหาคนมาแทนได้หรือไม่ ไม่สนใจ จะเป็นจะตายก็ไม่สนใจ หรือแค่แกล้งหลอกเพราะอยากหยุดก็แล้วแต่เลย
เรื่องสั้น : เอาคืน
เรื่องสั้น : เอาคืน
โดย : ชลัน
เรื่องสั้น “เอาคืน” มาจากเกมชื่อเดียวเอี่ยวทุกเรื่องค่ะ และเรื่องราวที่เขียนนี้ไม่เคยเกิดขึ้นจริง กรุณาอ่านด้วยใจที่เป็นนิยายนะคะ 😁
**********************************************
“สวัสดีค่ะ ดิฉันมณัชยารับสายค่ะ “ เสียงปลายสายพูดตอบโต้กลับมาหลังปล่อยให้เธอฟังเสียงสัญญาณดัง ตู๊ด ! อยู่นาน
“สวัสดีค่ะพี่โทรจากแปซิฟิกนะคะ ขอสายผู้จัดการหน่อยค่ะ” ต๊อกแต๊กพูดอย่างมีความหวัง เพราะทำงานลากยาวมาเกือบจะสิบวันแล้ว เนื่องจากพนักงานไม่เพียงพอ ต้องหาคนมาแทนถึงจะสามารถหยุดได้
เธอหยุดล่าสุดเมื่อวันที่ 25 สิงหาคม จนวันนี้วันที่ 3 กันยายนแล้วเธอยังไม่ได้หยุดเลย ส่วนผู้จัดการของเธอลากยาวมาตั้งแต่วันที่ 20 ซึ่งก็ยังไม่ได้หยุดเหมือนกัน เธอกำลังจะขอคนช่วยงานสาขาที่มีพนักงานครบทุกตำแหน่งด้วยความหวัง
“สักครู่นะคะ” ปลายสายตอบกลับ เธอได้ยินเสียงตะโกนเรียกผู้จัดการมารับสายจากน้องพนักงาน นึกขำอยู่ในที
“สวัสดีค่ะ แววดาวพูดค่ะ” แววดาวคือผู้จัดการของสาขานี้
“พี่แววดาว ต๊อกแต๊กน้องพี่มุกนะคะ จากแปซิฟิกค่ะ พี่แววดาวจองวันหยุดกันยังคะ พอดีแต๊กว่าจะขอคนช่วยงานค่ะ” ต๊อกแต๊กพูดออกไปอย่างมีความหวัง แม้รู้ว่าผู้จัดการสาขานี้กับผู้จัดการสาขาตัวเองไม่ค่อยถูกจริตกันก็ตาม สำหรับเธอมีเหตุผลมากพอ เรื่องงานคือเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวคือเรื่องส่วนตัว ไม่เอามาปนกันเด็ดขาด และเธอก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับผู้จัดการที่ชื่อแววดาวคนนี้เลย
“น้องจะหยุดวันไหนคะ” แววดาวไม่ยอมตอบ กลับเป็นฝ่ายถามเธอคืน ซึ่งพี่ ๆ คนอื่นบอกมาว่าห้ามบอกเด็ดขาด เพราะถ้าเกิดบอกไปแววดาวก็จะบอกว่าคนนั้นคนนี้หยุด เพราะเป็นคนมีนิสัยหวงพนักงาน ไม่ค่อยอยากให้ไปช่วยงานใคร
“หยุดวันที่เหลือจากพวกพี่อ่ะค่ะ พวกพี่ลงวันหยุดกันยัง” เธอเองก็ฉลาดพอเหมือนกัน
“ได้จ้ะ น้องแก้มหยุดวันที่4-5 พี่หยุด6-7 มะพร้าวหยุด8-9 ค่ะ” แววดาวตอบ ส่วนตนเองก็รีบหยิบปากกามาจดไว้ทันที “น้องเอาวันไหน พี่มุกเอาวันไหนคะ”
“เดี๋ยวแต๊กถามพี่มุกก่อนนะคะ” เธอพักสายไว้แล้วเดินไปถามมุกรดาผู้จัดการของตน
“แกเอาคนเดียวเลยแต๊ก พี่เชื่อเลยว่ายังไงมันก็ไม่ให้พี่หรอก แกเอาคนเดียวไปเลย พี่จะขอกับป้ากันเอา” มุกรดาปฏิเสธที่จะขอวันหยุดกับแววดาว ให้เธอขอเพียงคนเดียว “แกหยุดก่อนพี่ไปเลยก็ได้ ให้ได้พักคนละวันก่อน” ป้ากันคือฉายาของผู้จัดการอีกสาขา ซึ่งไกลมาก ๆ หากจะขอมาช่วยงานก็เกรงใจ เพราะต้องเดินทางมาไกล
“ลองขอก่อน ถ้าไม่ได้ค่อยขอป้ากัน” ต๊อกแต๊กหวังดีกับผู้จัดการ และเชื่อว่าแววดาวคงแยกแยะเป็น พอตกลงกันได้ต๊อกแต๊กก็เดินไปคุยกับแววดาวต่อ “ฮัลโหลค่ะ พี่แววดาวแต๊กเอาวันที่ 10 พี่มุกเอาวันที่ 11 ค่ะ สองวัน”
“โอเค !”
“ขอบคุณนะคะพี่แววดาว แต๊กกับพี่มุกยังไม่ได้หยุดกันเลย ลากกันมาตั้งแต่วันที่ยี่สิบอ่ะ ทำไมเค้าไม่รับพนักงานเพิ่มเนอะพี่ ไม่ก็ให้อยู่คนเดียวไปเลย ถ้าอีกคนหยุด สำหรับสาขาที่อยู่สองอ่ะ” ต๊อกแต๊กบ่นด้วยความเหนื่อยหน่ายที่สุด และก็วางสายไป
เวลาผ่านไปครึ่งค่อนวัน ต๊อกแต๊กทำงานด้วยความดีใจที่จะได้หยุดสักที ถึงงานจะไม่หนักหนาสาหัสอะไรมาก ทว่าการที่ทำติดต่อกันหลายวันมันก็ทำเอาเพลียได้เหมือนกัน บางวันแทบไม่อยากดีดตัวลุกจากที่นอนกันเลย
จู่ ๆ โทรศัพท์ของสาขาก็ดังขึ้น ต๊อกแต๊กเป็นคนอาสาเดินมารับสายเอง “สวัสดีค่ะ สุชาดารับสายค่ะ “
“น้องต๊อกแต๊ก พี่แววดาวเองนะ พอดีว่าพี่จะมาบอกว่าที่น้องขอวันหยุดมาน่ะ ไม่ได้นะ พี่ขอโทษจริง ๆ คือน้องแก้มมันเลื่อนน่ะ มันเอาวันที่ 4-6 พี่ก็ต้องเลื่อนเป็น 6-9 พี่เอาเพิ่มวันนึง พี่ลืมว่าพี่ต้องไประยองจ้ะ มะพร้าวก็ต้องเลื่อนเป็น 10-11 น้องไหวไหม”
แววดาวพูดยืดยาว เธอไม่ได้ฟังเลยเพราะกำลังหูอื้อ เมื่อได้ยินคำว่าช่วยงานไม่ได้ เพราะเธอวาดฝันดีใจเอาไว้มาก ลากมาตั้งหลายวันก็จริง แต่เธอไม่สามารถลากต่อไปอีกได้แล้ว มันเสียใจ มันตั้งใจไว้แล้ว มันเหนื่อย ถ้าไม่ติดว่ามีกล้องน้ำตาของเธอคงจะไหล ไม่ใช่เพราะเสียใจที่ขอคนช่วยงานไม่ได้ แต่เธอเหนื่อยเหลือเกิน มันเสียความรู้สึกชนิดที่เธอก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“น้องฟังพี่อยู่มั้ย ! ฮะโหล ๆ “
“ฟังอยู่ค่ะพี่ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่โทรมาบอก” แล้วเธอก็วางสายไป นำข่าวร้ายมาบอกกับมุกรดาผู้จัดการอีกที ซึ่งเมื่อมุกรดาได้ฟังแล้วเกิดความโมโหขึ้นทันที
“พี่บอกแล้วว่าอี่แววดาวมันไม่ให้คนช่วยงานเราหรอก มันเกลียดพี่จะตาย เดี๋ยวพี่ขอป้ากันให้” ไม่พูดเฉยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากันตนาเพื่อนผู้จัดการอีกสาขาทันที เธอไม่พูดอะไรนั่งเงียบ ๆ ทำงานเงียบ ๆ ไป ไม่ได้โกรธแววดาวเลย พวกเขาคงมีธุระกันจริง ๆ และเป็นสิทธิ์ของพวกเขาที่จะให้วันหยุดแก่พวกเธอวันไหนก็ได้
“ต๊อกแต๊ก ป้ากันให้เราวันที่ 8-9 นะ แกเอาวันที่ 8 ล่ะกัน หยุดก่อนพี่ไปเลยพี่ไม่เป็นไรหรอก หยุดคนละวันไปก่อนน้อง ที่เหลือค่อยบอกเขตหาให้ ต่อไปไม่ต้องไปขอคนช่วยงานมันอีกนะ” ข่าวนี้ทำให้เธอยิ้มได้ แถมได้หยุดเร็วด้วย ซึ่งถ้ารอความอุปถัมภ์จากแววดาวก็ต้องรอถึงวันที่ 12 กันเลย นึกขอบคุณในน้ำใจของป้ากันมาก ๆ ขนาดสาขาไกล ๆ ยังยอมมาช่วยงานให้ได้หยุด
วันเวลาผ่านไป จนมาถึงวันที่ 9 กันยายน
วันที่เก้ากันยายนเธอกลับมาทำงาน มุกรดาหยุดต่อ และมีพนักงานจากสาขาป้ากันมาช่วยงาน ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงจำไม่ลืมว่าแววดาวหยุดวันที่ 7-9 มันอยู่ในหัวตลอดเวลา และวันนี้ต้องไปธนาคารเอาเงินไปฝาก ซึ่งทางไปธนาคารมันจะต้องผ่านสาขาแววดาวด้วย
ต๊อกแต๊กเป็นคนนำเงินมาเข้าธนาคารให้กับบริษัท พอทำธุระสำคัญเสร็จแล้วจึงคิดจะไปแวะสาขาของน้ำตาลสักหน่อย ตามประสาคนคุ้นเคยกัน อยู่คุยสักสองสามนาทีคงไม่เป็นไร เมื่อคุยกันพอหอมปากหอมคอแล้วเธอจึงขอลากลับ
“เดี๋ยวต๊อกแต๊ก พี่ฝากเอาซองนี้ไปให้สาขาพี่แววดาวหน่อยจ้ะ”
“พี่แววดาวไม่อยู่นะคะ แกหยุด แต๊กขอคนช่วยงานแกแล้วไม่ได้แหมะ ได้น้องจากสาขาป้ากันมาอยู่เป็นเพื่อน พี่มุกหยุด” ต๊อกแต๊กตอบ เพราะจำได้แม่น
“เอ้าพี่แววดาวหยุดเหรอ พี่นึกว่าเค้ามาทำงานอยู่นะน้อง พี่ว่าพี่เห็นรถเค้าอยู่นะ” น้ำตาลทำท่าครุ่นคิด
“ก็เค้าบอกแต๊กเอง น้องพี่หยุด 7,8,9 นะ” ทำท่าล้อเลียนเสียงของแววดาวด้วยท่าทางตลก “ไปแล้วนะคะ เขตอยู่ไหนหนิ อย่าว่าเขตไปหาแต๊กเด้อ พี่มุกยิ่งไม่อยู่ด้วย ฮา”
ร่ำลาน้ำตาลเสร็จก็เดินทางไปสาขาแววดาวต่อ ใจจริงก็ไม่อยากจะแวะเลย ด้วยไม่อยากปฏิเสธน้ำตาลที่วานเอาของมาส่งให้ เมื่อเปิดประตูเข้ามาภายในสาขาเท่านั้น เธอต้องอึ้ง ทึ้ง ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย
เปิดประตูเข้ามาภายในสาขา พบว่าพนักงานทุกคนอยู่กันครบ พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งสามคน คนที่สี่เป็นเขตซึ่งกำลังประชุมอยู่ คนที่ห้าเป็นเธอ ที่เป็นแขกผู้มาเยือน ได้แต่เก็บความคับแค้นเอาไว้ในใจ ไม่ถามอะไรสักคำ เธอกับมุกรดาโดนหลอกอย่างนั้นหรือ จำไว้แล้วกันพี่แววดาว ได้เพียงนึกในใจ
“สวัสดีค่ะเขต สวัสดีค่ะพี่มะพร้าว สวัสดีค่ะน้องแก้ม สวัสดีค่ะพี่แววดาว” เธอตั้งใจเอาแววดาวไว้ทีหลังสุด “พี่น้ำตาลฝากของมาให้ค่ะ แต๊กวางไว้ตรงนี้นะคะ แต๊กกลับละ” ไม่ทันได้ให้ใครถามอะไร เธอพูดธุระเสร็จก็ขอตัวกลับเลย
“เดี๋ยวแต๊กเราอยู่กับใคร พี่มุกอยู่มั้ย” เขตถามได้จังหวะมาก ขอบคุณเขตมาก ๆ ที่ถาม ต๊อกแต๊กยิ้มก่อนจะตอบ สังเกตเห็นแววดาวเลิกลัก ลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่น้อย
“แต๊กอยู่กับพี่แพนน้องป้ากันค่ะ พี่มุกหยุด ป้ากันให้คนมาช่วยงาน แต๊กขอพี่แววดาวแล้ว พี่แววดาวบอกหยุด 7,8,9 ค่ะ” พูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้หน้าบึ้งตึงใส่ใครสักนิด
เขตหันหน้าไปมองคนที่ถูกพูดถึง แววดาวรีบปฏิเสธสวนมาทันที “อ่อน้อง พี่ก็ว่าจะหยุดนั่นแหละ แต่ทีนี้พี่ชายพี่ที่อยู่ระยองโทรมาตอนเช้าไงว่าไม่ได้ไปแล้ว พี่ก็เลยมาทำงาน แล้วพี่ก็เห็นว่าพวกเราได้น้องจากสาขาป้ากันแล้วไง” พูดตอบเธอหน้าระรื่น ซึ่งเธอก็ไม่ได้อะไร แต่แค้นนี้อีกนาน และงงว่ารู้ได้อย่างไรว่าพวกเธอได้น้องจากป้ากันมาช่วยงาน
ต๊อกแต๊กยิ้มให้ก่อนจะตอบ “จ้า ได้น้องจากป้ากันแหละ นี่แต๊กจะชวนพี่แพนไปกินหมูทะอยู่ อุตส่าห์ขับรถมาไกล แต๊กขอตัวกลับนะคะ สวัสดีค่ะ “ เธอสวัสดีรวดเดียวจบครบทั้งสี่คนแล้วก็กลับมาที่สาขาตนเอง นำเรื่องราวทั้งหมดมาเล่าให้มุกรดาฟัง และก็เล่าให้เขตฟังอีกที ส่วนเขตจะสนใจไม่สนใจก็ช่าง ตัดสินใจเอาเอง แค่ได้รับรู้ก็พอ หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เธอที่ไม่เคยคิดอะไรกับแววดาวเลย แม้จะโดนเสี้ยมสอนจากมุกรดาทุกวันก็ตาม ต่อไปนี้เธอจะเกลียด
จำไว้นะพี่แววดาว ว่าพี่จะไม่ได้รับความช่วยเหลืออะไรจากแต๊กอีก ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม พี่จะไม่ได้น้ำใจจากแต๊ก จำไว้ว่าวันพระไม่ได้มีหนเดียว สักวันพี่จะต้องเดือดร้อนและมาขอความช่วยเหลือจากแต๊ก สักวัน และจำวันนี้ไว้ให้ขึ้นใจ...
1 ปีผ่านไป
ความสัมพันธ์ของเธอกับแววดาวยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมคือความเกลียด ไม่พูดถึง ไม่ยุ่ง ไม่สุงสิง และไม่ขอร่วมงานด้วย ต่างคนต่างอยู่ ทว่าปีนี้มีน้องใหม่มาสมัครงาน และสาขาของเธออยู่ครบทีมสามคน ส่วนสาขาของแววดาวเหลือสองคน เนื่องจากน้องทนความเจ้ากี้เจ้าการไม่ได้
พวกเธอสามารถที่จะหยุดงานวันไหนก็ได้ ได้ตามใจชอบ และมีบ้างที่ต้องไปช่วยงานต่างสาขา พวกเธอก็ยอมไป เนื่องจากมันเป็นงาน อย่างไรเสียก็บริษัทเดียวกัน ยกเว้นสาขาเดียวที่เธอไม่ไป คือสาขาของแววดาว ซึ่งพวกเขาก็ไม่เดือดร้อนอะไร มีอีกสาขาที่คอยให้ความช่วยเหลือเสมอมาเป็นประจำอยู่แล้ว
แต่วันนี้มันเป็นวันของเธอที่จะได้เอาคืน แม้จะเล็กน้อยก็ขอบใจที่สวรรค์เปิดโอกาสให้เธอได้เอาคืนคนใจแคบคนนี้ อยากสั่งสอนให้รู้ความรู้สึกคนอื่นบ้างว่ามันเป็นเช่นไร แต่คนเห็นแก่ตัวแบบนั้นคงไม่รู้สึก
แววดาวโทรมาขอคนช่วยงาน ซึ่งพวกเธอจองวันหยุดกันแล้ว “สวัสดีค่ะ มัชฌิมาพูดค่ะ” น้องใหม่เป็นคนรับสาย
“ขอสายผู้จัดการจ้ะ จากพี่แววดาว”
“สักครู่ค่ะ” น้องใหม่เรียกมุกรดามารับสาย ต๊อกแต๊กเดินตามมาฟังด้วย
“ฮัลโหลว่า!” มุกรดาเองก็ไม่ได้จะดีด้วยสักเท่าไหร่ แต่ต้องคุยด้วยเป็นมารยาท ในส่วนของแววดาวเสียงอ่อนเสียงหวานมาก
“พี่มุกหนูขอคนช่วยงานวันที่ 15-16ได้มั้ย หมอนัดหนู หนูขอพี่เหมียวแล้ว ไม่มีใครว่างเลย” แววดาวหมายถึงสาขาที่คอยให้ความช่วยเหลือมาตลอด บัดนี้ช่วยไม่ได้แล้ว มุกรดามองหน้าเธอพร้อมปรายตาไปมองปฏิทินตั้งโต๊ะ ซึ่งว่างอยู่ไม่มีใครจอง เธอได้ยินทุกคำเพราะเปิดลำโพง แต่เธอไม่ให้ !
ต๊อกแต๊กส่ายหัวปฏิเสธ “พี่มุกแต๊กหยุดนะ 15-16 เอา 17-18 ได้มั้ย” ตั้งใจพูดให้คนในสายได้ยิน
“ถามน้องหน่อยว่าเลื่อนให้หนูไม่ได้เหรอพี่ หมอนัดหนูจริง ๆ หนูจะไปตรวจชีด น้องแต๊กธุระสำคัญมั้ย เลื่อนให้พี่ได้มั้ย” พูดน้ำเสียงสั่นเครือ ขอความเห็นใจ
“ไม่ได้หรอกพี่หนูก็มีธุระด่วนเหมือนกัน หาคนช่วยงานไม่ได้บอกเขตเลย ขนาดเรายังให้เขตช่วยหาให้เนอะพี่มุก” พูดประชดหน้าตาระรื่น ไม่มีความสงสารให้แม้แต่น้อย พูดจบต๊อกแต๊กหยิบปฏิทินมาลบวันที่ 11-12 ที่ตนจองไว้ออก เปลี่ยนเป็นวันที่ 15-16 แทน แล้วก็เดินจากไป
ไม่รู้หรอกว่าจะเป็นอย่างไร แค่เธอได้เอาคืนก็พอ จะหาคนมาแทนได้หรือไม่ ไม่สนใจ จะเป็นจะตายก็ไม่สนใจ หรือแค่แกล้งหลอกเพราะอยากหยุดก็แล้วแต่เลย