โคลงกระทู้
# ตำนานดอกกุหลาบ บทพระราชนิพนธ์เรื่อง มัทนะพาธา
ของ ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ 6
รักเหมือนโคถึก ผิว์คึกขังไว้
จึ่งโลดแล่นไป บ่อยู่ที่ขัง
# ตำ.....ราธร่ำร้อย กรองกานท์
นาน.....เนิ่นเนาบุราณ แต่งแต้ม
ดอก.....กุพชกะบาน งามเด่น
กุหลาบ.....กลีบแรกแย้ม ชื่อมัทธะนาฯ
# รัก..... คราไออุ่นเอื้อ อิงนาง
เหมือน.....ลุ่มหลงอำพราง ซ่อนไว้
โค.....ถันดั่งนวลปราง ยวนยั่ว ชายนา*
ถึก.....เปลี่ยวพังคอกไซร้ ยิ่งช้างตกมัน**
# ผิว์.....พลันตาสบเจ้า ชวนตะลึง
คึก.....คลั่งบอาจดึง หย่อนไว้
ขัง.....ตัวแต่ใจรึง แรงเร่า ร้อนรน
ไว้.....แต่ตัวจิตไหม้ มุ่งเคล้านางเอย
# จึ่ง.....เลยลืมล่วงล้ำ ชะเลกาม
โลด.....ลิ่วหลงลุกลาม เร่าร้อน
แล่น.....ลิบสู่สงคราม สัตว์สู่ สมนา
ไป.....บ่หยุดยุดย้อน คลั่งไคล้ เมามัว
# บ่.....เกรงกลัวขวากกั้น อันใด
อยู่.....ห่างหนทางไกล สุดหล้า
ที่.....ยากย่อมบากไป บ ยั่น
ขัง.....ห่อนหักโหมกล้า ย่อยั้งฤๅยอมฯ
# กระทู้คำพังเพย
รักดีหามจั่ว รักชั่วหามเสา
น้ำร้อนปลาเป็น น้ำเย็นปลาตาย
# รัก.....งามตามแต่งแต้ม สีสัน
ดี.....ชั่วตัวผูกพัน ก่อไว้
หาม.....รักหนักอนันต์ คอนบ่า ไว้นา
จั่ว.....อยู่สูงเปรียบได้ ดั่งน้องนางเดียว
# รัก.....เชียวเพียงพี่พร้อง พบนวล
ชั่ว.....ค่ำคืนยังครวญ พร่ำเพ้อ
หาม.....หักบ่เรรวน ใจจ่อ เจ้าฤๅ
เสา.....หนักแบกรักเก้อ ก่อไว้ลืมวาง
# น้ำ.....เย็นพลางพี่พลั้ง เผลอกิน
ร้อน.....เร่าเผาชีวิน มอดม้วย
ปลา.....หลงว่ายวาริน ลอยล่อง
เป็น.....แค่ยาพิษถ้วย ล่อไว้ลวงชาย
# น้ำ.....คำคล้ายแค่ให้ คนหลง
เย็น.....ย่อมชวนงวยงง หมกมุ่น
ปลา.....เผลอย่อมพะวง กินเหยื่อ
ตาย.....ดั่งคนเคยคุ้น แค่เคล้ากลกาม ฯ
ครูเปี๊ยก
2 มีนาคม 2564
# ทดลองเขียน โคลงกระทู้ ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้น ที่คุณครูสอนให้เขียน แล้วไม่ได้กลับมาเขียนอีกเลย
วันนี้ว่างขออนุญาตนำมาฝาก ครับ
* โคถัน = โคเพศเมีย
**ถึกเปลี่ยว = โคผู้ ที่กำลังเป็นสัด
ดอกกุพชกะ = ดอกกุหลาบ
กระทู้โคลงสี่