ริมฝั่งน้ำเหือง เมืองท่าลี่

หกโมงเช้า... 
สัมผัสบรรยากาศอันหนาวเหน็บ 
ริมฝั่งแม่น้ำเหืองเมืองท่าลี่ 
เสียงน้ำค้างทบสังกะสีเปาะแปะ 
ความมืดยังโรยตัวปกคลุม 

ผมลุกจากที่นอน บ้านพักริมฝั่งน้ำ 
พาตัวเองไปนั่งที่ท่าน้ำ 
แสงไฟวอมแวมจากฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน 
เหมือนเสียงน้ำตกดังมาจากทางฟากฝั่งทิศเหนือ 
เสียงใครบางคนพึมพำกลางลำน้ำ 
ส่ายสายตามองหา ก็เพียงเงาสลัว
 "มาเฮ็ดหยัง" ผมสะดุ้งระคนตกใจ 
หญิงชราวัยเลยหกสิบ
มายืนอยู่ข้างหลังผมนานเท่าไหร่ไม่อาจรับรู้ 
"มานั่งสัมผัสลมหนาวครับ" ผมตอบ ในใจยังงวยงง
"ฟ้าแจ้งตามาเห็นหุ่ง จังค่อยลงมาใหม่เด้อ ขึ้นไปเฮือนสา" หญิงชราบอก
"เป็นหยังครับ"
"พุ้น เสียงตีน้ำได้ยินบ่"
"อ้อ ครับได้ยินอยู่ สงสัยคนหาปลา"
"บ่แม่นดอก เพิ่นจมน้ำตายอยู่หม่องท่านี้หละ ย่านเพิ่นมาหลอนหลอกเจ้า ขึ้นเฮือนไปก่อนสา เสียงมันดังมาใกล้แล้ว"

ผมหันไปมองฝ่าเงาสลัวที่กลางน้ำเหือง
เสียงตีน้ำเงียบหายไปแล้ว
"บ่มีเสียงแล้วครับ" ผมพูด พร้อมกับหันกลับมามองที่หญิงชราอีกครั้ง
ไม่เห็นแม้กระทั่งเงาของหญิงชรา
ฟ้าเริ่มสว่าง
ผมลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติราวติดสปริง
"เอากูแล้ว" ...
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่