เรามีปัญหาใหญ่กับครอบครัวอยู่ค่ะ ตอนนี้เราเองที่กำลังจขึ้นมัธยมปลายในไม่ช้านี้ เราอยู่กับครอบครัวฝ่ายพ่อเพราะเเม่เราทำงานต่างจังหวัด ตั้งเเต่เราจำความได้เราก็ไม่มีความสุขเลย ตอนเด็กๆเราถูกห้ามตลอดว่าเเบบไม่ให้กินขนมลูกอมซึ่งมันก็ส่งผลดีต่อเรา โตมาฟันไม่ผุ ตอนป.4เราสามารถทำงานบ้านได้ดีกว่าน้องทุกคนๆ คือบ้านเรามีลูกของลุงเเละอามา4คนที่เลี้ยงในบ้าน เราเป็นหลานคนเเรกในตระกูลเเละเหมือนว่าเขารักเราเเละทนุถนอมกับเราดีมากๆ เเต่พอโตขึ้นมาหน่อย ก็มีน้องจากลุงมา2 จากอามา 3 รวมเราก็กลายเป็น 6 ซึ่งเลี้ยงกันยากมากๆเเค่เราก็ต้องทนเพราะเรารักเด็กมากๆเลย เห็นน้องลำบากไม่ได้ ใครทำอะไรกับน้องเราก็สู้ค่ะ เเต่พอเราขึ้นป.5 มันก็เริ่มจะมีปัญหาเล็กๆ เช่น อาด่าเราเมื่อเราทำผิดเเละอาก็ย้ำเสมอว่ารู้ไหมว่าทำไมถึงด่า ถึงตี เเค่บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตีเราขนาดนั้น เคยมีครั้งนึงเราทำงานไม่เสร็จ13ชิ้น อาเราตี13ที เเต่พอครั้งที่5 เราสลบเเละไม่รู้เลยว่าอาเราตีเราสลบ มันจึงกลายเป็นความโกรธที่ต้องซ่อนไว้ไม่ให้ใครรู้ เอาจริงๆนะเราว่าอา เราสอนมาดีมาก เเต่บางครั้งก็เกินไปที่เด็กจะรับได้ เราร้องไห้โดยไม่มีเสียงกลั้นเอาไว้ในห้องน้ำไม่ให้ใครรู้ว่าเราร้องไห้หนักขนาดไหน มันมีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราช้ำใจมาก อาเราไม่ยอมฟังเหตุผลเราเลย เเต่เขามีข้อดีนะคือเลี้ยงเรามาตั้งเเต่เเบเบาะ จนเราโตเขาก็สอนให้เรารู้จักขยันทำงานในหน้าที่ เเละ หมั่นเพียรในการเรียนตลอดมา จนกระทั่งเราเข้ามัธยมต้นมันก็มีเหตุการณ์ที่อาเราด่าเราบั่นทอนจิตใจอยู่หลายครั้ง เเต่เราก็เเค่คิดว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเหมือนเขาหวังในตัวเราสูงมาก เราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวมากเพราะเราขี้เกรงใจเวลาไปไหน เเละ ส่วนตัวเรากลัวอามาตั้งเเต่เด็กๆ เเกค่อนข้างเสียงใหญ่เเละน่ากลัว เเกเป็นคนไม่ยอมใคร ส่วนมากเเกชอบใช้เราทำงานบ้านเราก็เข้าใจเเหละว่าน้องยังเล็กๆเเละเราก็ต้องดูน้องทั้งหมด4คนให้ได้ เราก็ทนมาตลอด จนเราก็ใกล้จบมัธยมต้นเเล้วอาเราก็บีงคับให้เลือกร.รที่อาให้เราเข้า โดยที่ไม่ถามเราสักคำนึงว่าเราอยากเข้าไหม เราโกรธมากที่อาทำเราเเบบนั้นเราจึงไลน์ไปหาเพื่อนโดยใข้คำติดหยาบไปบ้าง ว่าเเบบเราเกลียดอาที่ไม่ถามอะไรเราเลย รู้บ้างไหมว่าเราอยากสอบอะไรบ้างทำนองนี้ จนเราก็เขียนจนพอใจเเล้ววางมือถือไปอาบน้ำ พอสักนึงอาเราเรียกเราเสียงดังมากจนเราตัวสั่นเเบบกลัวมากๆ เเต่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะถึงตาอาเราเเล้ว เราตกใจมากเเบบช็อคอ่ะที่อาเราสามารถเข้าเครื่องเราได้เเละเราลืมไปพอดี อาเราถามเราเเรงๆว่า เกลียดกูขนาดนี้เลยเหรอ คือเอาเรื่องนี้จนถึงเเค้นกูเลยว่างั้น เเบบเรากลัวจนขาสั่นยืนไม่อยู่เร่เลยบอกว่า เราไม่ได้เกลียดอาเลยเเต่อาไม่ยอมฟังเหตุผลหนูบ้างเลย พอทำก็ผิดตลอด ไม่เคยชมหนูเลย ว่าเก่งหรืออะไร เวลาซื้อของอ่ะหนูก็อยากได้บ้าง เเต่เเค่หนูไม่พูด หนูซ่อนน้ำตามากี่ครั้งเเล้ว ฟังอะไรบ้างไหม? พอจบคราวนั้นอาเราก็โกรธจนหน้าสั่นเเดงคล้ายจะตบตีเรา พ่อเราเห็นพอดีเลยต่อยอาเราเเละด่าว่าทำไมทำเเบบนี้ เเล้วอาเราก็รีบไปหยิบมีดมาเหมือนจะเเทงพ่อเรา เรากลัวไม่ไหวตาพร่าไปหมด เราเลยบอกพ่อว่าอย่าพูดเเบบนั้น เราผิดเอง ตลอดเวลาจนต้องเข้าห้องเเละล็อกประตูกลัวอาจะพังประตูเลยปิดปากพ่อไม่ให้พ่อยั่วโมโหอาเรา เราทำอะไรม่ถูกได้เเต่นั่งร้องไห้เสียงดังเเละกุมขมับว่าจะเอายังไงดี จนถึงตอนนี้สถานการณ์ก็ปกติเเล้ว เเต่เราไม่เห็นอามาตั้งเเต่ตอนนั้นเเต่อยู่บ้านเดียวกันนะ เเต่ไม่เคยเห็นมา3เดือนเเล้ว เเละ ไม่พูดไม่จากัน ตั้งเเต่ตอนนั้นเีาเลยเป็นคนกลัวเสียงอา กลัวอาจะมาทำร้ายตลอดเวลา เวลาได้ยินเสียงดังอะไรบางอย่างก็นึกถึงเเต่หน้าอาเวลาโกรธเเค่ตอนนอนก็คิดเเค่ว่าจะพังประตูมาไหมนะ กลัวมากๆจนเราเก็บไม่อยู่เลย เหมือนเราจะเป็นโรคไหมก็ไม่รู้ เเต่ที่รู้คือกลัวเสียงดังมากๆตั้งเเต่ทะเลาะไปครั้งนั้น กลีวจนขาสั่น หน้าสั่น ไปหมด เเละ สั่นมากด้วย
     ตอนนี้เราควรทำไงต่อดีคะ เราไม่กล้าทำอะไรเลยเเม้กระทั่งจะไปขอโทษอาเราเราก็กลัวสั่นไม่หยุดเลย หน้าอามาเป็นฉากๆเวลาอาโกรธจะตีเราตลอด เราเลยกลัวมากๆไม่มีความสุขเลย ตอนนี้เราทำได้เเค่เรียนเเละกลับบ้านอย่างระเเวงกลัวจะเจอหน้าอาตลอด เเค่คิดก็กลัวเเละร้องไห้ออกมาว่าเราไม่น่าไปทำอย่างนั้นเลย เราอยากไปที่อื่นมากเรากลัวมากๆมีเเต่พ่อเราที่เข้าใจเรา .... ช่วยเเนะนำเราหน่อยนะคะเราไม่นู้จะอยู่อย่างไงดีกับชีวิตต่อจากนี้