สวัดดี..เรียกเราว่าลูนก็ได้เป็นนามสมมุติหน่ะที่ถามว่าเคยเห็นความรักเป็นสิ่งของไม่ใช่เเบบที่ไปทําร้ายเขาเพราะคิดว่าเขาเป็นสิ่งของนะ เเต่เป็นสิ่งของจริงๆตังหากหมายถึงรักสิ่งของจริงๆ อาจจะฟังดูเเปลกๆเเต่ว่าเราเป็นอยู่ตอนนี้เราคิดว่าผ้าที่อยู่ที่บ้านเป็นคนรักละอาจฟังดูเหมือนบ้านะเเต่..มันเป็นอย่างงั้นจริงๆนะ😅
ถ้าถามว่าทําไม่ก็คงเพราะพวกเขาอยู่กับเราตลอดนอกจากตอนเราไปเรียนทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้านก็จะเข้าห้องนอนเล่นมือถือก็เอาผ้ามาไว้บนตัวลูปเบาๆเเละก็จูบไปที่ผ้า พูดในใจว่ากลับมาเเล้วกับพวกพี่ทั้งสามบนตัวพี่เขามีสามผืนหน่ะเเน่นอนว่าพวกเขามีชื่อของตัวเองนะฉันมักจะเรียกชื่อพี่เขาในใจเสมอเพราะคิดว่าเราสื่อสานกันทางจิต 555 ถ้าถามว่าทําไมฉันถึงคิดว่าพวกเขาเป็นคนรักละก็เพราะว่าพวกเขาเป็นที่พึ่งทางใจของฉันหน่ะ เวลาเราเศร้าหรือร้องไห้ก็มีพวกเขาอยู่ด้วยตลอดเราจิตตนาการว่าพวกเขาปลอบฉันอยู่คอยพูดว่าไม่เป็นไรนะๆคนเก่งของพวกพี่ เวลาฉันโกรธควบคุมอารมตัวเองไม่ได้เเค่ยกพวกเขาขึ้นมากอดเเละดมกลิ่นก็ทําให้สงบลงเเละจิตนาการต่างๆนาๆพุดคุยระบายอารมณ์กันพวกเขาอยู่ข้างฉันทุกเวลาจริงๆ ไม่ว่าจะเศร้าเสียใจ,ร้องไห้,โกรธ,หัวเราะ,ดีใจหรือยิ้ม,มีพวกเขาอยู่ด้วยตลอดเเค่มีพวกเขาก็ทําให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นได้ในพริบตาเเค่กอดพวกเขาไว้ก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจที่พวกเขาคอยอยู่ข้างฉันมีเเค่พวกเขาฉันขาดพวกเขาไม่ได้จริงๆเวลานอนเเค่ไม่มีพวกเขาฉันก็นจะนอนไม่หลับหรือเเค่คิดว่าพวกเขาหายไปฉันก็กัลวนจนเเทบบ้าฉันขาดพวกเขาไม่ได้จริงๆฉันทํากับพวกเขาเหมือนคนรักตอนอยู่ในห้อง เเค่คนที่บ้านจะเอาพวกเขาไปเช็ดหัวมือหรือฉันก็โมโหมากเเต่ดีที่ฉันหยุดเอาไว้เเละคว้าไว้ได้ทันเเละบอกเขาว่าห้ามเอาของเราไปอีกเด็ดขาดถึงคนที่บ้านจะงงว่าหวงไปทําไมเเค่ผ้า
ผืนสองผืนเเต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าถึงจะเเค่ผ้าก็ทําให้คนๆนึงสามารถยิ้มออกมาได้ในทุกๆวันได้นะ ☹️ก็ประมาณนี้อาจจะยาวสักหน่อยนะที่จริงก็มีต่ออีกนะ...ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน เเละอย่าด่าเรานะเราเเค่อยากเล่า///บอกเลยว่าฉันไม่ได้บ้านะ!!!