เมฆบนท้องนภาเริ่มเปิดกว้าง เผยให้เห็นแสงตะวันสาดส่องเข้ามายามหลังฝนตก หยดน้ำบนใบไม้สะท้องแสงสีแสด บนถนนซึ่งไร้ผู้คน บ้านเมืองที่พังทลายกลับมาเห็นได้ชัดอีกครั้ง ที่ตรงนั้นไม่มีใครอื่นนอกจากตัวเขาและเด็กคนหนึ่ง

“เอาล่ะ!ไว้เจอกันใหม่นะ ขอบคุณสำหรับความสุขในวันนี้นะครับ “
เสียงจากเด็กชายตัวเล็กในขุดเอี้ยมสีกรมท่าเอ่ยน้ำเสียสดใสพร้อมรอยยิ้มร่าเริงที่ปรากฏบนใบหน้าขาวนวล ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งโบกไปมา แล้วหันหลังและเริ่มกึ่งวิ่งกึ่งเดิน กระเป๋าสีเหลือลักษณะเหลี่ยมขยับตามจังหวะการก้าวของเด็กชาย น้ำในแอ่งที่พื้นกระเซ็นออกหลังเขาเหยียบ เสียงฝีเท้าค่อยๆเลือนหายไป
  ร่างเล็กๆเดินออกไกลจนลับสายตา ไม่อาจทราบได้ว่าเด็กคนนั้นจะไปที่ใด …ชายหนุ่มหลับตาลง ‘ คงหมดเวลาแล้วสินะ ‘ เขาเอื้อนเอ่ยกับตนเองในใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงโดยมิได้สนใจแต่น้อยว่าสิ่งที่จะรองรับร่างกายสูงโปร่งนั้นจะอ่อนนุ่มหรือแข็งมากน้อยแค่ใหน ไม่นานก่อนที่จะเขาสัมผัสกับพื้น ร่างค่อยๆสลายกลายเป็นฝุ่นจนหมดในที่สุด ณ บัดนี้ เมืองก็กลายเป็นสถานที่ว่างเปล่าที่พังทลาย ร้างไร้ซึ่งผู้คนราวกับไม่เคยมีใครอยู่ก่อนหน้า ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ทั้งเมืองเงียบงันและสงบ ในที่สุด ที่แห่งนี้นี้ก็กลายเป็นตำนาน ไม่ทราบว่าอยู่แห่งใด เด็กชายปริศนาจะอยู่ที่ใหน กลับกลายเป็นเพียงเรื่องเล่าขาน รอวันที่จะถูกพบและเริ่มต้นเดินทางต่อไปอีกครั้ง…









อันนี้ก็คือไม่มีสตอรี่ก่อนหน้า มันเหมือนจะมีแต่ไม่ได้เขียนไว้ค่ะ5555 มาบรรยายตอนจบเฉยๆ ทุกคนคิดว่ายังไงบ้างคะ อ่านแล้วเพลินมั้ยหรือติดขัดอะไรตรงใหน แนะนำได้