เราอยากขอคำแนะนำเพื่อนๆ ในพันทิปในการปรับ mind set ตัวเองตอนนี้ค่ะ คือเราคิดเรื่องนี้วนเวียนในหัวมา 2-3 วันแล้วค่ะ
ขอเล่าเหตุการณ์ก่อนนะคะ คือสามีกับเราตอนนี้แยกกันอยู่เนื่องจากเค้าโดนให้ออกจากงานเมื่อกลางปีที่ผ่านมา ช่วงว่างงานเค้าเลยกลับบ้านไปดูแลพ่อเค้า ซึ่งก่อนหน้านี้พ่อสามีเป็นเส้นเลือดในสมองตีบและตกที่นอน ทำให้สะโพกหัก สามีเราก็กลับมาบอกเราว่าเค้าอยากกลับไปดูแลพ่อแม่เค้า และจะกลับไปฟื้นฟูที่ดินที่บ้าน เนื่องจากพ่อเค้าไม่สามารถทำงานได้แล้ว และแม่ก็ยุ่งๆ เรื่องอื่น
ซึ่งเราก็ตามใจสามีค่ะ เรามองว่าก็ดีค่ะ เนื่องจากแม่เราเกลียดสามีเรามาก (ตรงนี้รายละเอียดมันเยอะ เราขอไม่แจงนะคะว่าเพราะอะไร) เค้าอยู่ก็อึดอัดเปล่าๆ ถ้าคิดถึงลูกๆ ก็แค่นั่งรถ นั่งเครื่องบินมาหาลูกบ้างก็ได้
แล้วเมื่อปลายเดือน มค. สามีก็มาบ้าน (เค้ามาประมาณเดือนละหน และทุกครั้งคุณยายจะพูดกับเราตลอดว่ามาทำไม) เมื่อวันอาทิตย์สามีจะเดินทางกลับ เค้าขอเอาลูกคนเล็กไปอยู่ด้วยซักพัก ว่าซักปลายเดือนนี้ก็จะขึ้นมาส่งลูก เพราะเค้าจะต้องกลับมาจัดการเรื่องเช็คสภาพรถ และต่อภาษีรถยนต์ให้
ปรากฎว่าคุณยายโกรธมาก แล้วก็บ่นว่าสามีเราจะเอาลูกไปทำไม มีพูดแช่งสามีเราว่าขอให้รถชนตายให้เราได้ยิน เราก็ทำเฉยๆ นะคะ จนเวลาจะเดินทางเราเลยพาคนเล็กมาสวัสดีคุณยาย ปรากฎว่าแกพูดว่า “ไม่ต้องมาสวัสดี ไม่ได้เป็นยายเราแล้ว ตัดขาดกันไปเลยนะ ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาเลย” เราตกใจมากที่คุณยายพูดแบบนี้ เลยจะอุ้มลูกออก ปรากฎลูกเราร้องกรี๊ดเสียงดัง แบบเสียใจหนักมาก เค้าพยายามจะโผหาคุณยาย แต่คุณยายไม่ยอมมอง ไม่ยอมหา แต่เราสงสารลูกเลยปล่อยให้เค้าไปกอดคุณยาย แกก็ยังพูดอีก “ไม่ต้องมาร้อง ไม่ต้องมากอด อยากไปไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมา” เสร็จเราก็อุ้มพาคนเล็กไปให้ป๊าเค้า เสร็จเค้าก็เดินทางกันค่ะ
แต่เราไม่โอเคเลย เรารับสิ่งที่แม่ตัวเองพูดกับหลานไม่ได้เลยค่ะ เราสงสารลูกมากที่โดนคุณยายพูดจาสะเทือนจิตใจเค้า ทั้งๆ ที่ตัวลูกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คือถ้าเค้าโกรธเราหรือสามีเค้าก็ควรทำกับผู้ใหญ่ ไม่ใช่ไปลงกับเด็ก เรายังจำสีหน้าลูกที่ร้องไห้เสียใจทีคุณยายมาบอกว่าเค้าไม่ใช่หลานได้ติดตา
จนวันนี้ผ่านมา 3 วันแล้วเราก็ยังรู้สึกแย่มากๆ อยู่เลยค่ะ คิดแต่เรื่องนี้วนไปมา เราทราบว่าคุณยายเค้ารู้ตัวค่ะว่าเค้าทำไม่ดี เพราะแกมาพูดกับเราน้ำเสียงดีมากๆ แต่เราไม่สามารถมองหน้าแม่ตัวเองได้เลยค่ะ เราควรทำอย่างไรดีคะ
ปล. เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ทานยาประจำนะคะ ส่วนลูกชายคนเล็กจะสามขวบแล้ว แต่เป็นเด็กที่รู้เรื่องมากๆ ค่ะ
ทำอย่างไรดีคะ เราไม่สามารถปรับความคิดเรื่องนี้ให้ดีขึ้นได้เลยค่ะ
ขอเล่าเหตุการณ์ก่อนนะคะ คือสามีกับเราตอนนี้แยกกันอยู่เนื่องจากเค้าโดนให้ออกจากงานเมื่อกลางปีที่ผ่านมา ช่วงว่างงานเค้าเลยกลับบ้านไปดูแลพ่อเค้า ซึ่งก่อนหน้านี้พ่อสามีเป็นเส้นเลือดในสมองตีบและตกที่นอน ทำให้สะโพกหัก สามีเราก็กลับมาบอกเราว่าเค้าอยากกลับไปดูแลพ่อแม่เค้า และจะกลับไปฟื้นฟูที่ดินที่บ้าน เนื่องจากพ่อเค้าไม่สามารถทำงานได้แล้ว และแม่ก็ยุ่งๆ เรื่องอื่น
ซึ่งเราก็ตามใจสามีค่ะ เรามองว่าก็ดีค่ะ เนื่องจากแม่เราเกลียดสามีเรามาก (ตรงนี้รายละเอียดมันเยอะ เราขอไม่แจงนะคะว่าเพราะอะไร) เค้าอยู่ก็อึดอัดเปล่าๆ ถ้าคิดถึงลูกๆ ก็แค่นั่งรถ นั่งเครื่องบินมาหาลูกบ้างก็ได้
แล้วเมื่อปลายเดือน มค. สามีก็มาบ้าน (เค้ามาประมาณเดือนละหน และทุกครั้งคุณยายจะพูดกับเราตลอดว่ามาทำไม) เมื่อวันอาทิตย์สามีจะเดินทางกลับ เค้าขอเอาลูกคนเล็กไปอยู่ด้วยซักพัก ว่าซักปลายเดือนนี้ก็จะขึ้นมาส่งลูก เพราะเค้าจะต้องกลับมาจัดการเรื่องเช็คสภาพรถ และต่อภาษีรถยนต์ให้
ปรากฎว่าคุณยายโกรธมาก แล้วก็บ่นว่าสามีเราจะเอาลูกไปทำไม มีพูดแช่งสามีเราว่าขอให้รถชนตายให้เราได้ยิน เราก็ทำเฉยๆ นะคะ จนเวลาจะเดินทางเราเลยพาคนเล็กมาสวัสดีคุณยาย ปรากฎว่าแกพูดว่า “ไม่ต้องมาสวัสดี ไม่ได้เป็นยายเราแล้ว ตัดขาดกันไปเลยนะ ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาเลย” เราตกใจมากที่คุณยายพูดแบบนี้ เลยจะอุ้มลูกออก ปรากฎลูกเราร้องกรี๊ดเสียงดัง แบบเสียใจหนักมาก เค้าพยายามจะโผหาคุณยาย แต่คุณยายไม่ยอมมอง ไม่ยอมหา แต่เราสงสารลูกเลยปล่อยให้เค้าไปกอดคุณยาย แกก็ยังพูดอีก “ไม่ต้องมาร้อง ไม่ต้องมากอด อยากไปไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมา” เสร็จเราก็อุ้มพาคนเล็กไปให้ป๊าเค้า เสร็จเค้าก็เดินทางกันค่ะ
แต่เราไม่โอเคเลย เรารับสิ่งที่แม่ตัวเองพูดกับหลานไม่ได้เลยค่ะ เราสงสารลูกมากที่โดนคุณยายพูดจาสะเทือนจิตใจเค้า ทั้งๆ ที่ตัวลูกเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คือถ้าเค้าโกรธเราหรือสามีเค้าก็ควรทำกับผู้ใหญ่ ไม่ใช่ไปลงกับเด็ก เรายังจำสีหน้าลูกที่ร้องไห้เสียใจทีคุณยายมาบอกว่าเค้าไม่ใช่หลานได้ติดตา
จนวันนี้ผ่านมา 3 วันแล้วเราก็ยังรู้สึกแย่มากๆ อยู่เลยค่ะ คิดแต่เรื่องนี้วนไปมา เราทราบว่าคุณยายเค้ารู้ตัวค่ะว่าเค้าทำไม่ดี เพราะแกมาพูดกับเราน้ำเสียงดีมากๆ แต่เราไม่สามารถมองหน้าแม่ตัวเองได้เลยค่ะ เราควรทำอย่างไรดีคะ
ปล. เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ทานยาประจำนะคะ ส่วนลูกชายคนเล็กจะสามขวบแล้ว แต่เป็นเด็กที่รู้เรื่องมากๆ ค่ะ