เรื่องมีอยู่ว่า เราได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านกับสามี แล้วเราก็ได้เจอกับพ่อแม่และยายของสามี แม่และพ่อสามีก็ดีนะ ไม่ว่าอะไร เราเป็นคนที่ชอบทำความสะอาดบ้าน รักสะอาด แต่บ้านสามี จะดูไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าไหร่ เนื่องจากมีหลานชายของเขา ซึ่งเป็นวัยกำลังซน ชอบรื้อ ชอบค้น แต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไร แรกๆยายของสามี ก็ดีนะ ถามนู้นถามนี่เรา แต่ดีได้แค่แปปเดียว และดีแค่ต่อหน้าเราด้วย เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง ซึ่งเวลาไปเรียนเราก็ขี่รถไปด้วยกัน เพื่อนเราอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับสามีนะค่ะ  ตอนขี่รถไปโรงเรียน เพื่อนเราก็เล่าให้ฟังว่า ยายของสามีเนี่ย ไปนั่งนินทาเรา ต่างๆนาๆ ขนาดเรานั่งดูทีวี ก็ไปว่าเรา ว่าเรานั่งดูแต่ทีวี ทั้งๆที่มันไม่จริง เราก็ไม่ได้คิดอะไรน้ะ จนกระทั่ง เวลาเราอยู่บ้านหรือทำอะไร เค้าก็จะเริ่มออกอาการแบบว่า ด่าเรา หรือบ่นอะไรพรึมพรำๆ แต่เราได้ยิน บางทีโกรธจนรู้สึกทนไม่ไหว แล้วเค้าก็ชอบไปว่าเราให้คนอื่นๆฟัง แต่ดูเหมือนคนที่เค้าไปเล่าให้ฟัง จะรู้ว่านิสัยเค้าเป็นยังไง แล้วคนอื่นก็มาบอกเราว่าให้อดทนเอา จนเราเรียนจบและมีลูก พอเรารู้ว่าเค้าว่าเราสารพัด เราก็ไม่ค่อยคุยหรือจะว่าไม่คุยกับเค้าเลยก็ว่าได้ คือเราต่างคนต่างอยู่นะ แต่เค้าก็ยังว่าเราตลอดมาจนถึงทุกวันนี้ จนเราคลอดลูก เค้าไม่เคยมาผูกแขน มาอุ้มลูกเรา ทั้งๆที่ลูกเราเป็นหลานแท้ๆ จนลูกเราได้ 4 เดือน เราต้องไปทำงานในกรุงเทพ เราก็ให้แม่สามีเลี้ยงลูกให้ ระหว่างนั้น เราก็เริ่มรู้ว่า ยายของสามี เริ่มจะอุ้มลูกเราบ้างแล้ว เราก็กลับบ้านมาเยี่ยมลูกบ่อยๆนะ จนกะทั่งลูกเราได้ปีกว่าๆ เรากลับมาเยี่ยมลูกอีกครั้ง เมื่อตอนสงกรานต์ เวลาเรากลับมาบ้านหรือกลับกรุงเทพ เราก็สวัสดีตลอด แต่เค้าก็ไม่ยอมพูดกับเรา คือคนในครอบครัวรู้หมดทุกคนว่าเค้าเป็นคนยังไง คือชอบนินทาคนอื่น ชอบหาเรื่องมาว่าคนอื่น ทั้งๆที่แก่ จน อายุเข้าเลข8 ควรจะปลงได้แล้วแต่ไม่ บางทีเราคุยโทรศัพกับแม่สามีว่าเค้ารักลูกเรามาก แต่เราไม่เชื่อนะ จนสงกรานต์เรากลับมาบ้าน คือไม่มีคนอยู่บ้าน มีแค่เราลูกเรา และยายของสามี ซึ่งเค้าจะเอาลูกเรานอนเปล เราเอาน้ำพึ่งเสร็จ แต่งตัวอยู่ เราก็ได้ยินเสียงลูกร้องไห้ เราเลยเดินมาดูลูก ยายของสามีอยู่หน้าบ้านกับลูกเรา ที่หน้าบ้าน จะเอานอนเปล แต่เค้าหันหลังให้เรา ลูกเรายังไม่อยากนอนเรารู้เพราะว่า นอนพึ่งตื่น เค้าจะเอาแต่ลูกเรานอนอย่างเดียว คือลูกเราเป็นเด็กขวบกว่าๆแล้วจะไม่ให้ตื่นมาเล่นบ้างเลยหรอ ตอนที่เค้ากำลังเอาลูกเรานอน ลูกเราไม่อยากนอนก็ลุกขึ้นนั่ง บนเปล ซึ่งเปลเป็นเปลสานเอาสี่เหลี่ยม เค้าก็พยายามตบหัวและผลักหัวลูกเรา ลูกเราก็ร้องไห้ เราก็ยืนดู ว่าเค้าจะทำยังไงกับลูกเราต่อ เค้าทำแบบเดิม ทำแรงนะ จนกระทั่งเราเห็นเค้าบิดแขนลูกเรา บิดท้อง จนเราทนไม่ไหว เราเลยพูดขึ้นว่า มาหาแม่เร็วลูกเพื่อให้เค้าได้ยินเสียงเราแล้วหยุดทำ เราก็เลยตัดสินใจเล่าให้สามีฟัง ทั้งน้ำตา สามีก็เข้าข้างเรานะแต่ก็คือพูดอะไรไม่ได้ เค้าก็พูดให้แม่เค้าฟัง แม่เค้าก็ไม่พูดอะไร เพราะพูดอะไรกะยายสามีไม่ได้เลย คือเค้าจะโกรธ แล้วตั้งแต่นั้น เราก็เลยกลับมาทำงานอยู่ที่บ้าน เรากลายเป็นคนระแวง ไม่อยากให้เค้าเลี้ยงลูกเรา ไม่อยากให้อุ้มเลย แต่คนในบ้าน ก็บอกว่าเค้ารักลูกเรา แต่เราไม่เชื่อ เพราะเค้าจะดีกับลูกเราแค่ต่อหน้าคนอื่น แต่เค้าก็ยังว่ายังบ่นเราเรื่อยมา ขนาดเราเก็บของในบ้าน เพราะไม่อยากให้มันรก ยังว่าเรารื้อของเลย แล้วลูกก็ติดเรา เวลาเค้าอุ้มอยู่ แล้วลูกเห็นหน้าเรา ลูกก็จะร้องหาเรา แล้วเหมือนเค้าไม่อยากให้ลูกมาหาเรา ไม่อยากให้เราอุ้มลูก แล้วเค้าก็ชอบพูดว่าจะไม่ยกที่ดินให้กับสามีเรา ทั้งๆที่สามีเรา และ เราก็ไม่ได้อยากได้ของๆ เค้าเลย  คือชอบเอาเรื่องนี้มาอ้าง แล้วเราคิดว่าเค้าไม่รักลูกเรา เราคิดอคติกับเค้ามั้ย คือบางทีมันทนไม่ได้ พูดตรงๆเลยคือไม่ชอบมากๆ แล้วมาพูดใส่เรากับสามี เรื่องที่ดิน ทั้งๆที่มันก็ไม่เยอะเท่าไหร่ เราไม่ได้คิดอยากได้อะไรที่เป็นของเค้าเลย ควรทำยังไงดี แล้วคิดแบบนี้เรียกอคติมั้ย