เราออกจากงานตั้งแต่ท้องเพื่อมาเลี้ยงลูก (เพราะเรามีลูกยากพอท้องก็กลัวแท้ง เลยอยากอยู่บ้านดูแลครรภ์) แล้วในบ้านมีด้วยกัน 4 คน คือ พ่อเรา แม่เรา สามี และตัวเราเอง สามีเห็นด้วยกับการที่เราออกมาเลี้ยงลูก จะตั้งใจเลี้ยงเขาให้ดี แค่ 3 ปี ก็ส่งเข้าอนุบาล เราก็ไปหางานทำใหม่ เพราะเราคิดว่า เราไม่น่าจะหางานยาก เราจบปริญญาโทและอายุเพิ่งจะ 25 ปี แต่พ่อแม่เราไม่เห็นด้วยบอกว่า เรียนจบโท ทำไมทำตัวไร้ค่า อยู่บ้านเลี้ยงลูกเฉยๆ นั่งกินนอนกินเลี้ยงลูกสบายๆ ใครเลี้ยงก็เหมือนกันนั่นแหละ ส่งลูกไปอยู่เนอสเถอะ แต่เราให้เขาเกิดมาแล้ว อยากเลี้ยงให้ดีที่สุด (ไม่ไว้ใจพี่เลี้ยงสมัยนี้) ทุกวันเราพาลูกเล่น ลูกอ่านหนังสือ จนลูกเรา 7 เดือน จะตั้งไข่ได้แล้ว ออกเสียงเหมือนคุยกันรู้เรื่องแล้ว แต่แค่เขายังพูดไม่ได้ เราแค่ตั้งใจจะเลี้ยง แค่ 3 ปี แต่พ่อแม่เราดูถูกเราทุกวัน ด่าเราไร้ค่าทุกวัน
แถมลูกเราเป็นเด็กเลี้ยงยากมาก คือร้องไห้กลางคืนตั้งแต่เกิด เป็นมา 7 เดือนกว่า ไม่มีคืนไหนไม่ร้อง และนอนเที่ยงคืนตลอด ตี2-3 จะตื่นมาร้องไห้ 1 ชม แล้วก็จะร้องกินนมทุกครึ่ง ชม ร้องครั้งละ 5-10 นาที แต่เมื่อคืนเราเหนื่อยมาก ลูกนอนเที่ยงคืน ตื่นเที่ยงคืนครึ่ง ร้องถึงตี2 นอนตี3 ตื่นมาร้องตี3 ครึ่ง นอนอีกที ตี4 แล้วตื่นล่าสุด 9โมงเช้า เราเลี้ยงคนเดียว สามีทนลูกร้องไม่ได้ก็แยกห้องนอน ตั้งแต่คลอด มีช่วยเลี้ยงบ้าง หัวค่ำ ยายก็สอนว่า อย่าให้ลูกกินเต้า มันจะติดแม่ ให้ลูกกินขวด เราก็เชื่อจนลูกเป็นเด็กติดขวด เราก็เลยต้องปั๊มทุก 3 ชม ให้ลูกกิน จน 7 เดือน เราก็เหนื่อย ยายบอกก็ให้กินนมผงสิ นมแม่หมดประโยชน์ เหมือนเราบ้าลัทธินมแม่อยู่คนเดียว ตี2 ก็แหกตามาปั๊ม ตี 5 ก็ปั๊ม ลูกหลับก็พยายามปั๊ม
แต่พ่อแม่เราบอกว่า ไม่ทำมาหากิน ตื่นก็สาย อยู่ก็สบาย ยังจะให้กูซักผ้าให้อีก(ใช้เครื่องซักแค่ปั่น เราตากเอง) เรานอนไม่เคยถึง 6 ชมเลยต่อวัน กลางวันลูกติดเปลต้องไกวตลอด ยายบอกนอนเปลดีกว่า คือเราเชื่อยายเพราะนี่ลูกคนแรก จนลูกเรากลายเป็นเด็กเรื่องมาก เราก็ไม่โทษใครนะ นอกจาก ตัวเราที่เชื่อยายเอง ทั้งเรื่องไม่ให้กินเต้า เรื่องเปล เราจึงไม่เคยได้นอนกลางวัน แล้ว ตายายก็ว่าเรานอนตื่นสาย กว่าเราจะได้นอน อย่างเร็วก็เที่ยงคืน ลูกร้องกลางคืนก็ดูอยู่คนเดียว
จะแยกบ้านสามีก็บอกอยากมีเงินเก็บมากกว่านี้ก่อน ให้เราทน อีกสัก 1 ปี ค่อยซื้อบ้าน แต่เราทนคำดูถูกของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ตัวเองไม่ได้ ที่ด่าเช้าด่าเย็น ว่าเราเป็นคนไร้ต่าไม่ทำงาน เลี้ยงแต่ลูก ว่าเราสุขสบาย แต่เราว่า เราเหนื่อยมาก ลูกเราร้องทั้งคืน เราเครียดด้วย เหนื่อยด้วย แต่ไม่มีใครเข้าใจเลย
เราอยากได้แค่กำลังใจจากคนในห้องนี้หรือขอแง่คิดดีๆ บ้างก็ได้ค่ะ ตอนนี้เราหนีออกจากบ้านให้คนในบ้านลองเลี้ยงลูกกันดูบ้าง ลูกก็ร้องตามแม่ ลูกเราติดแม่มาก ต้องคอยให้อุ้มตลอด แต่เราก็ขอใจแข็งนะ ที่จะไม่หันไปมอง เราอยากออกมาผ่อนคลายสัก 4-5 ชม อยากอยู่เงียบๆ เราทนแรงกดดันอะไรไม่ไหวอีกแล้วจริงๆ
ปัญหาการแม่บ้านเลี้ยงลูกของเรา
แถมลูกเราเป็นเด็กเลี้ยงยากมาก คือร้องไห้กลางคืนตั้งแต่เกิด เป็นมา 7 เดือนกว่า ไม่มีคืนไหนไม่ร้อง และนอนเที่ยงคืนตลอด ตี2-3 จะตื่นมาร้องไห้ 1 ชม แล้วก็จะร้องกินนมทุกครึ่ง ชม ร้องครั้งละ 5-10 นาที แต่เมื่อคืนเราเหนื่อยมาก ลูกนอนเที่ยงคืน ตื่นเที่ยงคืนครึ่ง ร้องถึงตี2 นอนตี3 ตื่นมาร้องตี3 ครึ่ง นอนอีกที ตี4 แล้วตื่นล่าสุด 9โมงเช้า เราเลี้ยงคนเดียว สามีทนลูกร้องไม่ได้ก็แยกห้องนอน ตั้งแต่คลอด มีช่วยเลี้ยงบ้าง หัวค่ำ ยายก็สอนว่า อย่าให้ลูกกินเต้า มันจะติดแม่ ให้ลูกกินขวด เราก็เชื่อจนลูกเป็นเด็กติดขวด เราก็เลยต้องปั๊มทุก 3 ชม ให้ลูกกิน จน 7 เดือน เราก็เหนื่อย ยายบอกก็ให้กินนมผงสิ นมแม่หมดประโยชน์ เหมือนเราบ้าลัทธินมแม่อยู่คนเดียว ตี2 ก็แหกตามาปั๊ม ตี 5 ก็ปั๊ม ลูกหลับก็พยายามปั๊ม
แต่พ่อแม่เราบอกว่า ไม่ทำมาหากิน ตื่นก็สาย อยู่ก็สบาย ยังจะให้กูซักผ้าให้อีก(ใช้เครื่องซักแค่ปั่น เราตากเอง) เรานอนไม่เคยถึง 6 ชมเลยต่อวัน กลางวันลูกติดเปลต้องไกวตลอด ยายบอกนอนเปลดีกว่า คือเราเชื่อยายเพราะนี่ลูกคนแรก จนลูกเรากลายเป็นเด็กเรื่องมาก เราก็ไม่โทษใครนะ นอกจาก ตัวเราที่เชื่อยายเอง ทั้งเรื่องไม่ให้กินเต้า เรื่องเปล เราจึงไม่เคยได้นอนกลางวัน แล้ว ตายายก็ว่าเรานอนตื่นสาย กว่าเราจะได้นอน อย่างเร็วก็เที่ยงคืน ลูกร้องกลางคืนก็ดูอยู่คนเดียว
จะแยกบ้านสามีก็บอกอยากมีเงินเก็บมากกว่านี้ก่อน ให้เราทน อีกสัก 1 ปี ค่อยซื้อบ้าน แต่เราทนคำดูถูกของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ตัวเองไม่ได้ ที่ด่าเช้าด่าเย็น ว่าเราเป็นคนไร้ต่าไม่ทำงาน เลี้ยงแต่ลูก ว่าเราสุขสบาย แต่เราว่า เราเหนื่อยมาก ลูกเราร้องทั้งคืน เราเครียดด้วย เหนื่อยด้วย แต่ไม่มีใครเข้าใจเลย
เราอยากได้แค่กำลังใจจากคนในห้องนี้หรือขอแง่คิดดีๆ บ้างก็ได้ค่ะ ตอนนี้เราหนีออกจากบ้านให้คนในบ้านลองเลี้ยงลูกกันดูบ้าง ลูกก็ร้องตามแม่ ลูกเราติดแม่มาก ต้องคอยให้อุ้มตลอด แต่เราก็ขอใจแข็งนะ ที่จะไม่หันไปมอง เราอยากออกมาผ่อนคลายสัก 4-5 ชม อยากอยู่เงียบๆ เราทนแรงกดดันอะไรไม่ไหวอีกแล้วจริงๆ