สวัสดีค่ะวันนี้เราจะมาปรึกษากับทุกๆคนให้คำปรึกษาเราหน่อยนะคะเพราะว่าตอนนี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันทั้งเหนื่อย ทั้งเบื่อ แม่เราชอบบ่นอะไรที่มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆให้เป็นเรื่องใหญ่ แม่เราทำธุรกิจร้านก๋วยเตี๋ยวมา 1 ปีกว่าๆแล้วซึ่งเราก็ไปช่วยแม่ทั้งวันตอนนั้นเราก็แค่อายุ 11 ปีเรามาช่วยงานแม่ทำหน้าที่แค่เสิร์ฟอาหารค่ะตอนนั้นไม่ได้มีอะไรมากตอนนั้นติดเรียนด้วยแหละค่ะ เราอายุแค่ 11 ปีเราก็ทำหน้าที่ทุกอย่างในบ้านเลยทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ซักผ้า ตากผ้า แยกผ้าแม้แต่เรื่องขัดห้องน้ำหนูก็ยังทำทำมาแบบนี้ตลอดแม่ก็บ่นตลอกด่าตลอดว่าวันๆทำอะไรดีบ้างตอนนั้นเราก็เจ็บมากนะเราทนมามากเราทนคำด่าของแม่มาตลอดเราก็เลี้ยงน้องไปด้วยคิดว่าเราไม่เหนื่อยบ้างหรอ แต่ตอนนั้นเราคิดว่าเอ่อแม่น่าจะเหนื่อยอารมณ์โกรธแหละเราก็เข้าใจแม่ก็ปล่อยมันไป แต่แม่มาถึงบ้านก็บ่นด่าตลอดบางทีทำอะไรผิดใจเล็กๆน้อยๆแค่ลืมกวาดบ้านแค่หนึ่งวันด่า อีสัน*าน อี*าติหมา อี*ารเลว ไม่น่าเกิดเป็นคน แค่นี้อ่ะทุกคนมันเป็นเรื่องที่เล็กมากๆแทนที่จะบอกเราดีๆก็ได้บอกเราเลย แม่บ่นมาทุกอย่างเราไม่เถียงแม่เลยสักครั้งแต่แกก็ยังด่าอยู่เหมือนเดิมเราก็ปล่อยมันไปอ่ะแม่คือแม่สุดท้ายก็มาคุยกันอยู่ดีเราทนมาแบบนี้จนถึงอายุ 13 ปีเริ่มมีโควิด ของก็เพิ่ม พนักงานที่ร้านก็คัดออกเหลือแค่ 2 คนในร้าน แล้วทีนี้เหนแม่เครียดว่าพนักงานไม่พอแม่เราก็เรียกเราไปช่วยเอ่อเราก็ไปช่วยเพราะเห็นว่าไม่อยากจ้างพนักงานกลัวเงินไม่พอกินพอใช้ แล้วพอๆมา เราก็เริ่มตีห้าทุกวันไปร้านเราเริ่มทำอะไรทุกอย่างเหมือนพนักงานคนหนึ่งละทั้ง เสิร์ฟอาหาร ทั้งเก็บเงิน ทั้งเช็ดช้อน เช็ดโต๊ะทั้งทำทุกอย่างเหมือนพนักงานคนๆหนึ่ง แล้วลูกค้าแม่ก็เยอะมากๆตอนเที่ยแล้วพนักงานก็มีแค่ 4 คนเราทำเป็นที่วิ่งรับลูกค้า วิ่งเสิร์ฟอาหาร วิ่งเก็บตังค์ วิ่งไปเก็บโต๊ะมันเหนื่อยมากๆเลยแหละ เราทำแทบทุกอย่างส่วนแม่หนูก็ทำก๋วยเตี๋ยว สั่งของในร้าน ไปตลาดทุกเช้า คือเราเข้าใจเลยเรากับแม่ก็เหนื่อยพอๆกันเราเข้าใจ พอถึงตอนเย็นเรากลับมาจากร้านเหนื่อยๆเราเก็บร้านก๋วยเตี๋ยวก็เสร็จห้าโมงเย็นแล้ว กว่าจะล้างจานเรียงถ้วยอะไรอีกเยอะแยะเสร็จจบๆก็หกโมงกว่าๆแม่เราก็กลับก่อนตลอด เราก็กลับกับน้าของเราเองไปถึงบ้านก็เกือบหนึ่งทุ่มได้ มาถึงบ้านเราก็ต้องซักผ้า ล้างจาน กวาดบ้านอีกคือแทบไม่ได้นั่งโครตเหนื่อย เราทำแบบนี้มาเป็นปีๆเหนื่อยมากแถมเลี้ยงน้องไปด้วยอีกมันบวกเพิ่มขึ้นเลยแหละ ตื่นเช้าตีห้าทุกวันเพื่อไปร้านทำงานช่วยแม่ แต่พอกลับมาที่บ้านเรามานอนที่โซฟาเพราะเราเหนื่อยทั้งปวดหลัง ปวดขา พอแม่มาเห็นแม่เราก็ใช่เราปั๊บเลยเหมือนไม่ให้เรานอนหรือนั่ง แล้วพอเราจับโทรศัพท์ก็ไม่ได้อีก เราก็ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตแล้ว ทั้งเรียนออนไลน์ไม่ด้วย ทำงานชวยแม่ไปด้วย การบ้านก็แทบจะไม่ได้ทำ สุดท้ายกลับมาบ้านเทนที่จะได้รับคำว่า"เหนื่อยไหม"กลับมาด่านู้นนี้กันบางทีกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆเลยเราดูแลน้องไม่ดีแล้วมาด่า"อ่ะ เป็นคนชั่ว คนเลว ในชีวิตนี้เคยทำอะไรดีๆบ้าง เรียนก็โง่ไม่เคยทำให้กูภูมิใจอะไรเลยซักอย่าง ไม่น่าเกิดมาเป็นคน"เราคือแบบ..สตั้นอ่ะ ประโยคพวกนี้เราจำได้แม่นเลยอ่ะ มันโครตเจ็บประโยคหนึ่งว่า"ในชีวิตนี้เคยทำอะไรดีๆบ้าง"คือเราเหนื่อยๆมากๆมาพร้อมกับคำด่ามันยิ่งทำให้เราไปไหนไม่รอดเราอายุแค่ 13 ปีเราทำได้แค่ไหนมันก็บุญหัวแล้วไหมแม่คือตอนนี้เหนื่อย เหนื่อยมากๆไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เราก็เข้าใจช่วงนี้ก็เครียดแต่ทำไมต้องมาว่ากันแบบนี้อยากให้เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นด้วย เราก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันบางทีทำวิ่งเยอะมากๆแทบจะไม่ได้กินข้าวเที่ยง แม่บ่นมาตลอดบ่นมาจนตอนนี้เราจะทนไม่ไหวละ ตอนนี้คือความคิดอยากออกไปจากทีนี้มากไม่ต้องทำอะไรแล้วตอนนี้คือโครตเก็บกดมาก