เรามีนิสัยแคร์คำพูดคน เก็บเอามาคิดบ่อย พยายามไม่สนใจแล้วแท้ๆ แต่ก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง คีย์สำคัญที่มาตั้งกระทู้เพราะสุดจริงๆ เพราะการแคร์คำพูดคนมันดันเกิดกับคนในครอบครัวเราเอง ตอนนี้เรากำลังเลี้ยงลูก ขออนุญาตท้าวความเพิ่มนิดนึง คือลูกเราเลี้ยงยากมากเพราะร้องอ้อนตลอดตอนนี้ก็อดทนมาเกือบ3เดือนแล้ว(ที่เลี้ยงยากเพราะตอนเราท้องเราร้องไห้ตลอดเพราะคนในบ้าน เอาแต่ใช้เอาแต่ว่าเรา ทั้งปัญหาการเงินและอีกสารพัดเรื่อง)กลับเข้าเรื่องคือลูกเราอ้อน เวลาเราละมือจากเค้าไปทำงานบ้านก็ต้องฝากยายไว้ พอเราทำเสร็จก็รับลูกต่อทันที มีโอกาสได้งีบน้อยมากๆ อาทิตย์ละครั้งได้มั้ง กลางคืนก็ตื่นป้อนนม บางทีน้องรวน ร้องกลางคืนอีก เราก็อดนอนไปอีก เรื่องลูกเรารับได้ เราไหว เราอดทน แต่เราทนไม่ได้กับคนในบ้านที่มักจะบ่นเราเล็กๆน้อยๆ บางทีก็บ่นไปก่อนที่จะเห็นว่าเราทำสิ่งนั้นไปแล้ว หรือบ่นแค่เพราะเค้ามีความคิด คือคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาเลยอ่ะค่ะ ไม่เก็บอะไรเลย เราไม่อยากโต้ตอบเพราะมันจะยาวบานปลายกลายเป็นทะเลาะ เพราะช่วงเย็นแกจะกินเหล้าด้วย ทีนี้ทุกอย่างที่สั่งสมมาทั้งวัน จะถูกแพร่มออกมาหมด เราเป็นคนฟังก็เหนื่อย พูดอะไรก็ไม่ได้ ได้แต่อดทน คีย์เวิร์ดที่เค้าบอกถ้าใครที่ว่าเราไม่ได้หาให้เรากินก็อย่าไปแคร์ แต่เราควรทำไงดีในเมื่อเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับคนที่รัก มันมีผลกระทบหนักมาก ทั้งน้ำนมหดเพราะเครียด ทั้งวูบเพราะพักผ่อนน้อย ทั้งเจ็บหลัง จากพฤติกรรมการเลี้ยงลูกและทำงานบ้านทั้งวัน ไหนจะอาการป่วยภายในตั้งแต่หลังคลอดยังรักษาไม่หายขาดสักที ถ้าคนในบ้านเห็นใจเราบ้างก็คงดี
ปล.เราเป็นซึมเศร้าด้วยค่ะ แต่หยุดยาเองเพราะให้นมลูก
ปล.2 บ้านเรามีกัน4คน ยาย เรา สามี ลูก สามีเราก็กลับดึกเพราะทำงาน เค้าเหนื่อยมาก็ไม่อยากจะสนใจเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นแต่ละวัน หรือด้วยนิสัยส่วนตัวเค้าด้วยที่ไม่ค่อยใจเรา เราก็ไม่เข้าข้างสามีค่ะ ทุกวันนี้เป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่เศร้าจนจะบ้า😂