ผมปฎิบัติธรรม ชอบทำทาน รักษาศีล (เจริญสติระลึกรู้สึกตัว ทำมานานพอสมควร) รู้สึกว่าใจเบาปลอดโปร่งโล่งสบาย ชอบในการสร้างกุศล เคยชวนภรรยาไปแล้วเขาไม่อยากไปเขาไม่เอา
ผมเลยทำคนเดียวมาตลอด จนวันหนึ่งผมจับได้เขาแอบไปนอนใจ ตอนนั้นผมเสียใจมาก ความทุกข์ทางใจบีบคั้น บังคับไม่ได้ สั่งไม่ได้ ผมสติหลุด อยู่เป็นอาทิตย์
พอผ่านไปสักระยะ กลับมามีสติได้แล้วถึงได้เข้าใจว่าความรักทั้งหลาย คือกิเลสคือตัวทุกข์มหาศาล ใจเริ่มเห็นความจริง ที่คนทั้งโลกแสวงหาความรัก มันคือความทุกข์ ไม่ควรเข้ายุ่งเข้าไปจับ
ตอนนี้โดนทิ้งให้อยู่กับลูกสองคน
ภรรยาผมขอเลิก ผมเข้าใจเรื่องกรรม ว่าแต่ก่อนเราเจอกันเพราะเคยทำแต่เรื่องชั่วๆด้วยกันมา ทะเลาะกัน ด่ากันไล่กัน ผูกใจเจ็บ ผูกเวรด้วยกันมา ถึงจุดหนึ่งเราเปลี่ยนเพราะเข้าใจเรื่องกรรม เราหยุดทำชั่ว มันเลยทำให้เขากับเราขาดออกจากกรรม ผมเข้าใจถูกไหมครับ
ตอนนี้ผมกับลูกสาว1คนควรทำยังไงต่อดีครับ