ทำไมเวลาทำอะไรครอบครัวถึงด่าและว่าเราด้วยคะ โดยเฉพาะยาย บางทีเวลาเราเล่นโทรศัพท์เขาก็หาว่าติดเกม ทั้ง ๆ ที่จริงเรากำลังหาข้อมูลมาทำรายงานอยู่ พอเราบอกว่าเราไม่ได้เล่นเกม เขาก็ว่าเราเถียง แล้วก็ด่าเราสารพัดจนเราไม่มีสมาธิทำงาน

ต่อมาพอเวลาเราอ่านนิยาย เขาก็หาว่าหมกมุ่น แล้วก็โทษว่าที่เราหน้าตาไม่ดีเป็นเพราะติดเกม บางทีพอเรากลับมาจากโรงเรียนเหนื่อย ๆ เขาก็มาใช้เราให้ไปทำงานบ้าน เราบอกขอพักก่อนเขาก็ด่าเรา ก็เลยต้องทำตามคำสั่ง

เวลาที่เราเรียนแล้วได้เกรด 4 เขาก็ไม่ว่าอะไร (ซึ่งเราก็ไม่ได้ต้องการคำชมอยู่แล้ว) แต่พอเราได้เกรด 3 ปลาย ๆ เขาก็ด่าว่าที่เราเป็นแบบนี้เพราะเล่นแต่โทรศัพท์ (ทั้งที่จริงครูไม่ตั้งใจสอน) ด่าว่าเราโง่สารพัด

และไม่ว่าเราจะทำอะไร ก็ถูกเปรียบเทียบกับน้องเสมอ เปรียบเทียบกับคนอื่น ๆ และมักจะพูดข้อด้อยของเราตลอด พอเราจะพูดปรับความเข้าใจ เขาก็หาว่าเราเถียง ไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณ ขนาดหมาที่บ้านยังดีกว่าเราเลย เวลาอยู่กับคนอื่นก็จะมักเล่าข้อเสียของเราให้เพื่อนข้างบ้านฟังตลอด

พอเราเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ แม่ก็บอกว่ายายแค่พูดไปเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจด่าเราแรงขนาดนั้นหรอก หลังจากนั้นต่อมาเราก็เลยพยายามคิดแบบนั้นมาตลอด พยายามไม่สนใจคำด่าพวกนั้น แต่พอถูกพูดแบบนี้เรื่อย ๆ มันก็เหนื่อยที่จะทนเหมือนกันนะคะ เราก็มีหัวใจนะ มีความรู้สึกเหมือนคนอื่น ๆ แต่ทำไมเขาถึงบอกว่าเราไม่มีหัวใจล่ะ

เราก็สงสัยมาตลอดว่าเราผิดอะไร ทำไมเขาถึงเอาแต่ด่าเรา เปรียบเทียบเรากับคนอื่น ทำให้เราดูแย่ลง เป็นเพราะว่าเราเป็นลูกสาวคนโตที่ต้องดีไปหมดทุกอย่างหรอคะ ทำยังไงเราถึงจะสมบูรณ์แบบอย่างที่เขาหวังไว้ ทำยังไงเขาถึงจะเห็นคุณค่าของเราและใส่ใจเราหรอคะ เราต้องทำแบบไหนหรอ?

บางทีเราก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ไปเจอคนในสังคมก็เหนื่อยมาก ๆ แล้ว พอกลับมาบ้านก้อยากจะได้กำลังใจ ได้รับการดูแลบ้าง แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าใจเราเลยล่ะคะ เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรอ บางทีเราก็เครียดจนไม่มีสมาธิทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เราผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ?

เราเหนื่อยมากเลยค่ะ อยากจะนอนแล้วไม่จำเป็นต้องตื่นมาอีกเลย...