มันคือเย็นวันที่ 25 ธันวาคม 2563 ที่ช่วงเช้าเราเข้าไปจิม ทอมป์สัน ฟาร์ม นั่นแหล่ะ เราใช้ถนนสาย 304 ซึ่งปกติถ้าเราจะขึ้นภาคอีสานฝั่งทางโคราชเราจะใช้ถนนเส้นนี้ แต่ถ้าไปอีสานใต้ (เช่นบุรีรัมย์) เราจะใช้ถนนอีกเส้นที่เป็นเส้นผ่านช่องเขาขาดแล้วเข้านางรอง

เราถือโอกาสแวะไปหาจูน ที่คุ้นเคยกัน จูนเคยทำงานที่รีสอร์ทบนเกาะช้าง แต่รีสอร์ทหยุดดำเนินงาน จึงย้ายกลับไปทำงานที่บ้านเกิด โดยทำเบเกอรี่เป็นอาชีพเสริม เราฝากให้จูนจองที่พักคืนนั้นให้ซึ่งเป็นที่พักที่ไม่ไกลจากเมืองอรัญฯ และไม่ไกลจากบ้าน กว่าที่เราจะถึงที่พักและเจอกันก็เกือบจะ 2 ทุ่ม 

เป็นร้านที่จูนนำเสนอ โดยเมนูเด็ดคือ “ข้าวต้มดำ” เราเคยได้ยินมานานแล้วว่าเมืองอรัญฯ ได้รับอิทธิพลด้านอาหารจากคนเวียดนามที่คงเกิดจากการอพยพย้ายถิ่นฐานของประชากรในช่วงสงคราม อาหารเช้าของอีกวันก็เป็นอาหารเช้าแบบเวียดนามเช่นกัน 

เป็นร้านอาหารสไตร์ฟิวชั่นอยู่ในตัวเมืองอรัญฯ แต่เราไปร้านนี้หลังจากทานข้าวต้มดำป้านงค์ ไหว้พระสยามเทวาธิราช และแวะซื้อโรตีร้านข้างๆ ศาลแล้ว (โรตีเจ้านี้ก็อร่อย และไม่ควรพลาด) ที่ร้าน Food Corner เราเพียงสั่งบิงซูมาทานเท่านั้น จริงๆ ก่อนหน้าจะมาร้านนี้ เราแวะไปอีกร้าน (ชาเฟ่) แต่เขาปิดครัวแล้ว เราจึงต้องย้ายจุดหมายมาที่นี่

พระสยามเทวาธิราชเป็นเทวดาที่ดำริสร้างโดยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4) องค์จริงสร้างด้วยทองคำ ประดิษฐานที่พระบรมหาราชวัง ในกรุงเทพฯ แต่พระสยามเทวาธิราชองค์นี้สร้างจำลองขึ้นด้วยความเชื่อให้เป็นเทวดาปกปักษ์รักษาดินแดนไทยด้านตะวันออกในช่วงที่เกิดสงครามและความไม่สงบตามแนวชายแดนภาคตะวันออกเมื่อครั้ง 50 ปีก่อน 

นับเป็นจุดเช็คอินที่คนอรัญฯ แนะนำว่าห้ามพลาด

เพราะปราสาทเขาน้อยสร้างด้วยอิฐที่มีสีโทนส้ม-แดง อีกทั้งหันหน้าไปทางทิศตะวันออก และเมื่อแสงเช้ายามพระอาทิตย์ขึ้นส่องกระทบกับตัวปราสาท เมื่อมองไกลๆ ชาวบ้านจึงมองปราสาทว่าเป็นสีชมพู ชื่อปราสาทเขาน้อย จึงมีสร้อยต่อท้ายว่า “สีชมพู” ด้วยเหตุนี้

มันคือเช้าวันรุ่งขึ้น (26 ธันวาคม 2563)

ราวๆ 8 โมงเช้า เราแวะร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อกาแฟร้อนสักคนละแก้ว จูนถามพนักงานที่กำลังชงกาแฟเกี่ยวกับการเดินทางไปปราสาทเขาน้อย พ่วงด้วยทุ่งทานตะวันที่จูนบอกว่าที่อรัญฯ ก็มีทุ่งดอกทานตะวันให้ถ่ายรูป พนักงานวัยรุ่นราวเพิ่งจบมัธยมมาหมาดๆ บอกเราให้ขับรถไปตามถนนหลักจนถึงวัดเขาน้อย และถ้าเราต้องการขับรถขึ้นไปให้ออ้มไปด้านหลังเขา ซึ่งจะมีทางคอนกรีตขึ้นไปโดยที่เราไม่ต้องเดินขึ้นบันไดหลายร้อยขั้น

ซึ่งจริงๆ วันนั้นเราจอดรถที่ลานจอดรถของวัดเขาน้อยแล้วเดินขึ้นบันไดไปหลายร้อยขั้น โดยจูนบอกว่าสมัยที่มาคราวที่แล้วตอนเรียนอยู่ ม.5 ก็ใช้เส้นทางนี้ ซึ่ง ม.5 ของจูน ห่างจากปี 2563 ที่เรากำลังยืนอยู่ 27 ปี อะไรๆ ก็คงเปลี่ยนแปลงไป จนไปถึงด้านบนนั่นแหล่ะจึงเห็นว่ามีถนนคอนกรีตที่สามารถนำรถขึ้นมาได้อยู่ด้านบน และต้องอ้อมเขาน้อยไปด้านหลังจึงจะเจอทางขึ้น และทุกอย่างมีอยู่ใน google map

บนเขาน้อยฝั่งหนึ่งเป็นที่ตั้งของปราสาทสามหลังก่อด้วยอิฐอายุราว 1,500 ปีที่สร้างตามความเชื่อของศาสนาฮินดู ส่วนอีกฟากเป็นที่ตั้งของมณฑปไม้ที่ประดิษฐานพระพุทธรูปตามคติความเชื่อทางศาสนาพุทธในยุคปัจจุบัน

 

ทับหลังทั้ง 5 ชิ้นเป็นแบบสมโบร์ไพรกุก และไพรกเมง ซึ่งในรายละเอียดจะคล้ายกันมาก มีจุดที่ต่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น 

จัดเป็นจุดเช็คอินอีกจุดของอรัญประเทศ วัดแม่ย่าซอมเป็นวัดที่มีสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่รองรับนักท่องเที่ยว

ส่วนโกดัง 9 ค่าเฟ่ คือร้านอาหารกึ่งผับขนาดใหญ่สไตร์โกดังเก่าคลาสสิคที่ตกแต่งแบบยุคไนน์ตี้ ตั้งอยู่ห่างจากตัวเมืองอรัญฯ สัก 10 กว่ากิโลเมตรท่ามกลางความว่างเปล่าและไร่มันสำปะหลัง

เราถามจูนว่าจุดขายคืออะไรและใครคือลูกค้าหลัก จูนบอกว่าที่นี่เป็นโกดังเก่าของลานมันที่ช่วงหลังได้ปรับปรุงและตกแต่งให้เป็นคาเฟ่ จัดเป็นจุดเช็คอินแห่งใหม่ของเมืองอรัญฯ ที่กำลังมาแรง มีการแสดงคอนเสิร์ตขนาดย่อมๆ ของศิลปินชื่อดังหลายท่านเป็นระยะๆ ตามโอกาสสำคัญต่างๆ และในค่ำของวันที่เราไปคือคอนเสิร์ตของ “ตู่ ภพธร” เราออกจากอรัญฯ หลังที่จูนส่งมอบเค้กปีใหม่ให้ตามออเดอร์แล้ว ก็บ่ายแก่และมุ่งหน้าสู่จังหวัดตราด

----------

คุณหมูยอ

เดินทาง 25-26 ธันวาคม 2563

บันทึกไว้ 10 มกราคม 2564

---------