คือเราอายุ20ค่ะ เป็นไมเกรนตั้งแต่เด็ก เพราะเครียด แล้วก็ถูกกดกันเยอะเลย เอาตรงๆนะคะเราอึดอัดมากๆที่ต้องพยายามอยู่ในกรอบที่คนรอบข้างตีไว้ให้
เราเริ่มเป็นตั้งแต่ม.4 เวลาอยู่คนเดียวจะชอบคิดฟุ้งซ่าน พอนั่งสมาธิแป้บๆก็กลับมาเครียดอีกแล้ว
ปกติถ้าเราอยู่บ้านหรืออยู่คนเดียวเราจะเป็นคนนิ่งๆเงียบๆพอมาช่วงม.4ยิ่งเงียบไปใหญ่เลย
แต่เวลาอยู่โรงเรียนเราจะร่าเริงมาก แต่ม.5เพื่อนทักว่าเราหน้าเศร้าๆตลอดเวลา ไม่ยิ้มไม่ตลกเหมือนเมื่อก่อน พอมาม.6ความเครียดมันเพิ่มขึ้น เรานอนดึกขึ้นแล้วถ้าวันไหนเลย5ทุ่มแล้วยังไม่นอนเราจะรู้สึกดิ่งๆแล้วอยู่ๆน้ำก็ไหล เป็นแบบนี้แล้วก็หนักขึ้นเรื่อยๆจนถึงตอนนี้เลยค่ะ ไม่เคยมีความสุขเลย ต้องหาความสุขให้ตัวเองตลอด ถึงมันจะเป็นความสุขแค่ชั่วคราวก็ตาม ทุกอย่างมันก็อัดอั้นในใจเราตลอดเลย อยากระบายแต่ไม่มีใครรับฟังเลย ทุกคนพร้อมที่ซ้ำเติมและกดดันเราหนักขึ้น จากที่ร้องไห้แค่ไม่กี่นาที ทุกวันนี้2-3ชม.กว่าจะหยุดแบบสนิท แต่ก็ยังดิ่งเหมือนเดิม ยิ้มไม่ออกเลย
ร้องไห้เกือบทุกคืน แก้ยังไงดี
เราเริ่มเป็นตั้งแต่ม.4 เวลาอยู่คนเดียวจะชอบคิดฟุ้งซ่าน พอนั่งสมาธิแป้บๆก็กลับมาเครียดอีกแล้ว
ปกติถ้าเราอยู่บ้านหรืออยู่คนเดียวเราจะเป็นคนนิ่งๆเงียบๆพอมาช่วงม.4ยิ่งเงียบไปใหญ่เลย
แต่เวลาอยู่โรงเรียนเราจะร่าเริงมาก แต่ม.5เพื่อนทักว่าเราหน้าเศร้าๆตลอดเวลา ไม่ยิ้มไม่ตลกเหมือนเมื่อก่อน พอมาม.6ความเครียดมันเพิ่มขึ้น เรานอนดึกขึ้นแล้วถ้าวันไหนเลย5ทุ่มแล้วยังไม่นอนเราจะรู้สึกดิ่งๆแล้วอยู่ๆน้ำก็ไหล เป็นแบบนี้แล้วก็หนักขึ้นเรื่อยๆจนถึงตอนนี้เลยค่ะ ไม่เคยมีความสุขเลย ต้องหาความสุขให้ตัวเองตลอด ถึงมันจะเป็นความสุขแค่ชั่วคราวก็ตาม ทุกอย่างมันก็อัดอั้นในใจเราตลอดเลย อยากระบายแต่ไม่มีใครรับฟังเลย ทุกคนพร้อมที่ซ้ำเติมและกดดันเราหนักขึ้น จากที่ร้องไห้แค่ไม่กี่นาที ทุกวันนี้2-3ชม.กว่าจะหยุดแบบสนิท แต่ก็ยังดิ่งเหมือนเดิม ยิ้มไม่ออกเลย