คือผมรู้สึกใช้ชีวิตไม่มีความสุขได้อีกต่อไปข้างในใจผมมันมีแต่ความดิ่ง ผมเหนื่อยกับชีวิตมากๆรู้สึกทำอะไรก็ล้มเหลวไปหมดผมรู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตอยากหายไปจากโลกนี้ทุกวันนี้ผมกินข้าวไม่ลงผอมเห็นกระดูกแล้วอีกอย่างคือผมหงอกเต็มหัว มันพึ่งจะเป็นแบบนี้ได้ปีกว่าๆ ทุกวันนี้ผมคิดแต่หาวิธีการตายทุกๆวันคิดอยู่ในหัวอยู่ทุกๆวันทั้งที่คนรอบข้างผมก็รักและเอ็นดูผมหลายคนแต่ผมก็คิดอยากจะหายไปจากโลกนี้อยู่ดี ชีวิตนี้ผมทำอะไรก็ล้มเหลวไปซะทุกอย่าง ผมทำให้พ่อกับแม่เสียใจหลายครั้งมากๆ แต่เขาให้อภัยผมเสมอ แต่ผมรู้สึกว่าผมเป็นตัวการที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องทุกข์ใจเพราะผม ผมเลยอยากหายไปจากโลกนี้ เขาจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ใจเพราะผม ผมอยากลองไปพบจิตแพทย์แต่ผมก็กลัวว่าเขาจะหาว่าผมคิดไปเอง ต้องบอกก่อนนะครับว่าผมเป็นคนค่อยค้างจะเก็บตัวอยู่เงียบๆ แต่ก็ไม่ถึงขั้นอยู่แต่ในห้องตลอด แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นผมจะเป็นคนที่สร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างได้ แต่ข้างในจิตใจผมมันตรงกันข้ามเลย ข้างในใจผมมันเปลี่ยวเหงามันเศร้ามันอ้างว้างมันอ่อนแอมากๆ ผมเป็นคนที่จะไม่แสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น แต่ผมจะแอบร้องไห้คนเดียวบ่อย บางทีคิดเรื่องเก่าๆขึ้นมาผมก็ร้องไห้แล้ว แต่จะเป็นเฉพาะตอนอยู่คนเดียวผมเป็นคนที่เก็บทุกอย่างไว้ในใจอย่างเดียวไม่ค่อยพูดออกมา ทุกวันนี้ผมคิดแต่จะฆ่าตัวตาย ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือผมเป็นอะไร ผมควรไปพบจิตแพทย์ดีไหมครับ