คือว่า ทีแรกก็เหมือนจะอารมณ์ดีอยู่ ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วอยู่ดีๆก็เครียดปี๊ดขึ้นหัวเลยอะไรก็ไม่รู้เหมือนความสุขมันจมดิ่งหายไปแล้วก็ร้องไห้จนอยากจะตะโกนดังๆออกมา แล้วอยู่ดีๆผมก็มองกระจกแล้วยิ้มชูสองนิ้วออกมาแล้วหัวเราะออกมาซะอย่างงั้น แล้วก็คุยกับตัวเองว่าเป็นอะไรของเนี่ย อารมณ์เหมือนเล่นมือจนเครื่องร้อน เหมือนกับมีความสุขจนเครียด เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงม.ต้นอะครับจนตอนนี้ปวส.1แล้ว
ที่หนักสุดคือตอนม.6 เพื่อนให้ผมไปรับไปส่งทุกวันแล้วระยะทางคือต้องย้อนไปรับไกลมาก เพราะว่าจากบ้านผมไปโรงเรียนมันก็ไกลอยู่แล้ว จนผมท้อคือไม่มีเวลาส่วนตัวเลย แล้วผมก็คิดอยากจะบอกกับมันว่าให้คนอื่นไปรับได้มั้ย แต่ผมไม่กล้าบอกกลัวเพื่อนจะน้อยใจกลับห้องมาแล้วผมก็เครียดร้องไห้ออกมาเหมือนเดิมจนเอามือทุบหัวตัวเองแรงๆหลายครั้งมาก หนักสุดๆคือเอาหัวโขกประตูจนตะโกนร้องไห้ออกมา

แบบนี้ผมเป็นบ้ารึป่าวครับ🥺