คือว่าไม่อยากออกไปไหนเจอใครเลย อยู่แต่ในห้อง ไม่ค่อยคุยกับคนในบ้านหรือเพื่อนๆในโซเชี่ยล จะชอบอยู่เงียบๆนอนซึมคนเดียว บางทีนอนมากไปเป็นวัน ไม่ลุกทานน้ำทานข้าวแม้แต่มื้อเดียวช้อนเดียว บางช่วงนอนไม่หลับทั้งเช้าทั้งค่ำ เหมือนเครียดอะไรตื่นตัวตลอด และทานมากกว่าปกติ มีอาการเหม่อและมักจะทำอะไรโดยไม่รู้ตัว เช่นจู่ๆข้ามถนนขณะที่รถสัญจนไปมาอย่างไม่รู้ตัว  ดึงผมตัวเองซ้ำๆจนเกิดเป็นวงกว้างกลางหัว  มักจะร้องไห้และซึมประจำ เกิดได้ทุกเวลาโดยเกิดขึ้นเองไม่มีสิ่งกระตุ้น และมีสิ่งกระตุ้น  เคยพลั้งมือทำร้ายตัวเอง เหยียบและนอนบนเศษกระจก หัวโขกผนัง  รู้สึกเคว้งๆโดดเดี่ยวในใจ อะไรที่อยู่ข้างในมันไม่สามารถอธิบายได้หมด รู้สึกแต่เพียงว่าไม่มีผู้ใดปลอบประโลมหัวใจดวงนี้ได้แล้ว จมดิ่งลึกโดยสิ้นเชิง

เวลาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากๆเชื่อมโยงมาที่ตัวเรา ทั้งที่เราไม่ได้ทำผิดอะไร จะรู้สึกแย่ กังวลมากๆ ตัวชา สั่น รู้สึกกลัวมากๆ  ความรู้สึกไวต่อคำพูดอารมณ์ค่อนข้างสลับเปลี่ยนง่ายเหมือนคนละคน บางทีก็ซึม บางทีก็มีอาการรุนแรง  ใช้ชีวิตลำบากมากค่ะ  รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยแค่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆเพียงผู้เดียว