เราเป็นมนุษย์เงินเดือนที่มีหน้าที่การงานมั่นคง อายุ 32 แต่ก็ไม่ได้มีเงินเก็บอะไรมาก เพราะหมดไปกับการเดินทาง และเรียนปริญญาโท
ครอบครัวของเราเมื่อก่อนมี พ่อ แม่ เรา และน้องชาย ต่อมาพ่อเราได้เสียชีวิตไปเมื่อ 4 ปีก่อน เหลือแต่แม่ เรา และน้องชาย อีกปีถัดมาน้องเราก็ทำผู้หญิงท้อง และต้องแต่งงาน โดยช่วงเวลานั้น มีเรื่องที่ยุ่งมากๆ ในบ้าน แม่เราต้องเสียเงินเสียทองขอลูกสะใภ้ที่ไม่ชอบขี้หน้ามาเข้าบ้าน เพียงเพราะน้องชายเราบีบน้ำตา ส่วนตัวเราตอนนั้นยังทำงานต่างจังหวัดซึ่งก่อนหน้านั้นหลังพ่อเสีย ทำให้เราว้าวุ่นใจอยากที่ย้ายกลับมาที่บ้านมาก เพราะแม่อยู่ในช่วงที่อ่อนแอ และน้องเราก็เอาแต่หลงลูกเมีย
จนเมื่อสามปีที่แล้ว เราได้ย้าย แต่คือเราก็ต้องห่างแฟน โดยแฟนเราทำงานเป็นเซล ซึ่งถ้าเทียบกับเรา เขาไม่มีอะไรเลย แม่เลยไม่ชอบ แต่ที่เราคบกับเขาเพราะเราเข้าได้ด้วยนิสัย และเขาไม่ใช่คนเกเรเจ้าชู้อะไร เราสองคนก็คาดหวังว่าจะแต่งงานกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป พอเราย้ายกลับมาอยู่บ้าน แม่เราก็ดีใจมาก แต่ก็เหมือนจะหงุดหงิดทุกครั้ง ที่เราลาพักร้อนไปเที่ยวกับแฟน ด้านแฟนเราต่อมาเจอพิษโควิด เรื่องงานที่เคยไปได้ดีก็ไม่ดีอย่างเคย ขอบอกก่อนนะคะแม่เรามีทรัพย์สินเป็นอสังหา ทั้งหอพักและห้องแถว แต่เราไม่เคยได้อะไรจากตรงนั้นเลย แต่น้องเราแม่ยกห้องแถวและพื้นที่ไว้ทำมาหากินพร้อมกับลงทุนของในร้านทั้งหมด จากที่เล่ามาเรายังไม่ถึงจุดที่เราจะบอกถึงความน้อยใจอะไรเพราะเราก็มองว่า แม่คงเห็นว่าน้องไม่มีอะไรมั่นคงจึงทำทุกอย่างให้น้อง ส่วนตัวเราก็ทำงานเก็บเงินจนเรามีเงินก้อนอยู่ประมาณแสนกว่าๆ ประกอบกับโควิด เราเลยคุยกับแฟนว่ามาเปิดร้านกันมั้ย เราขอห้องส่วนที่แม่ไม่ใช่ (เป็นแค่ลานปูน และมีหลังคา แต่ไม่มีห้องน้ำ ไม่มีครัว ไม่มีห้องนอน ไม่มีระบบประปา ไม่มีระบบไฟฟ้า) เพื่อเปิดร้านนั่งทานอาหารตอนเย็น และด้วยความที่เราก็อยากอยู่ใกล้ๆแฟนด้วย เราขอแม่ แกก็ให้ คือเราก็ต้องลงทุนทุกอย่างเอง แต่แม่ก็ช่วยหาช่างและจ่ายเงินค่าทำครัวกับห้องน้ำให้ เพราะแค่เราทำระบบน้ำไฟ และซื้อของเงินเราก็แทบหมด เหลือแค่เงินเวียนในร้าน เปิดร้านใหม่ๆ ก็ไม่ค่อยมีคน เพราะคนยังไม่รู้จัก ต่อมาเราเก็บเงินได้อีกก้อนเราก็เอาให้แกไปอีก 25,000 ขอบอกไว้ก่อนนะคะ เมื่อก่อนตอนเราทำงานใหม่ๆ เราจะเอาเงินให้แม่ทุกๆปีใหม่ ครั้งละหมื่น แต่น้องเราไม่เคยให้เลยมีแต่ขอ และต่อมาเรามีเงินเก็บ ก้อนแรกประมาณ 7 หมื่น เราก็ฝากเขาไว้อยู่ที่เขา 4 หมื่นพอเราทวงเพื่อเอามาทำร้านแกก็บอกว่าเอาเงินเราไปทำอย่างอื่นหมดแล้ว ด้วยความที่ว่าไม่เป็นไรเงินหมดก็หาใหม่ได้ พอเราเปิดร้านไม่นานเราก็มีหุ้นมาช่วยทำอาหาร ส่วนเรายกให้แฟนดูร้านและรับผิดชอบเรื่องเครื่องดื่มและอาหารบางส่วน แรกๆลูกค้าไม่มาก แม่ก็มาจุกจิกว่าแฟนเราไม่ดีทำไรไม่สำเร็จ(ช่วง1-2 เดือนแรก) พอเข้าเดือนที่ 3 ร้านเราเริ่มบูม เพราะอาหารอร่อย และแฟนเราเทคลูกค้าดี จนลูกค้ามาติดที่ร้าน (ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนทำงานประจำ) แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แกกลับมาพูดว่า ทำไมไม่ให้ร้านเป็นชื่อแก แล้วแกก็ว่าแฟนเราไม่ดีต่างๆ นานา ทั้งๆที่ร้านเปิดมาแกไม่เข้ามาช่วยอะไรเลยนอกจากสั่งเครื่องดื่มให้ แล้วตอนนี้เหมือนแกต้องการเทคร้านเรา เพื่อจะดึงเอาไปให้น้องเราทำ ตอนนี้เราน้อยใจแม่เรามากๆ เพียงเพราะเราไม่ได้แฟนรวย เพียงเพราะไม่ใช่ลูกรัก สำหรับน้องเราไม่ว่าเขาจะทำตัวไม่ดียังไง เสียเงินเสียทองไปกับเขาเท่าไหร่ ขึ้นโรงขึ้นศาลให้ปวดหัว คือลูกที่ดีของแม่ แต่กับเราเราคือลูกที่มีประโยชน์แค่เบิกจ่ายค่ารักษาพยาบาลฟรี ที่เหลือคือคนขี้เถียง เป็นลูกที่ไม่ได้ดั่งใจ ไม่มีความเป็นกุลสตรี ไม่ว่าเรากับแฟนจะทำดียังไงแม่ไม่เคยเห็นความดีเลย เราย้ายกลับมาทั้งๆที่เราอยู่กับแฟนเพราะเราห่วงแม่ กลัวว่าถ้าแม่ป่วยไม่มีคนพาไปโรงพยาบาล ซึ่งก็เป็นจริงตามคาด ในวันที่แม่นั่งหอบคนเดียวในห้อง ในวันนั้นถ้าไม่มีเรากับแฟนเราอยู่ ก็ไม่มีใครพาแกไปส่งโรงพยาบาลในจังหวัดใหญ่ หรือเวลาที่แม่ลำบากเรื่องธุรกิจแกหาของไม่ได้ แล้วจะโดนปรับงาน แฟนเราก็เข้ามาช่วยหาของ สั่งซื้อให้ ติดตามของให้ทุกอย่าง ช่วยแม้กระทั่งเป็นเป็นแรงงานติดตั้งของให้ฟรีๆ แต่น้องเราไม่ช่วยอะไรเลยถ้าแม่ไม่จ่ายค่าจ้าง ตอนนี้เราได้แต่ทำตัวเงียบใส่แม่ เพราะถ้าเราพูด เราคือลูกที่เถียงแม่ บาปจะกินหัว
ตอนนี้เราเอาความกตัญญู มาทำร้ายตัวเอง อยู่บ้านไม่มีความสุขเลย อยากย้ายหนึออกไปมาก แต่ก็ไปไม่ได้ ไม่ใช่เพราะไม่มีที่ไป เพราะทั้งชีวิตก็เร่ร่อนมานานอยู่แล้ว แต่มีห่วงที่คอ คือ "แม่" เราไม่อยู่ใครจะดูแลแม่ สับสนในหัวไปหมด แฟนเราเราก็แคร์เขาถึงเขาไม่ใช่คนร่ำรวย แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะมาทำให้เราต้องเสียน้ำตา หรือเจ็บช้ำน้ำใจเรื่องผู้หญิง พนัน หรือเหล้ายา ส่วนน้องเราเมาหนักทะเลาะกับเมียประจำมานั่งร้องไห้กับแม่หลายครั้ง ได้จากแม่คือความสงสาร แต่กับแฟนเราแค่กินเบียร์กับแขก ไม่ได้เมา แค่จิบๆ แกว่าแฟนเราเกเร ชอบดื่ม ทั้งๆที่ปกติแฟนเราก็ไม่ได้ดื่ม ไหนจะอีกหลายอย่างที่แสดงให้เห็นว่าแม่ไม่พอใจกับการที่มีเรา ปวดหัวกับเรื่องนี้มากที่มาติดกับดักของความกตัญญู และคำที่พ่อกับแม่พูดว่า ทุกสิ่งที่สร้างเขาก็ให้ลูก แต่เขาไม่ระบุว่าลูกคนไหน สำหรับเราสมบัติเราไม่อยากได้ แต่เราไม่ต้องการให้แม่มาจุกจิกเหมือนเราเป็นทาสเขา ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก เอากับเราทุกเม็ดแม้กระทั้งอยากได้กำไรจากร้านที่เราทำ แต่กับน้องเราติดหนี้สินเท่าไหร่ก็ตามใช้หนี้ให้ น้องเราก็ไม่คืนเงินแม่สักบาท อยากรู้จริงๆ ว่าจะมีวิธีการไหนที่จะจัดการกับตัวเองยังไง หรือต้องจบด้วยที่เราต้องพูดกับแม่ตรงๆ แรงๆ และปล่อยให้แกร้องไห้เสียใจ หรือเก็บความน้อยใจไว้ที่อกตัวเองยอมรับกรรมตรงนี้ต่อไป เราเคยพูดกับแฟนเราว่าจริงๆ ถ้าไม่มีเราสักคนทุกคนคงจบ แม่ไม่ต้องมานั่งจับผิด แฟนเราก็เป็นอิสระ ไม่ต้องมาทนเจออะไรแบบนี้ แต่สิ่งที่ได้จากแฟนคือ เขาบอกว่าถ้าไม่มีเราก็ไม่มีเขาแหละ
จะจัดการตัวเองยังไง เมื่อมีความรู้สึกว่าแม่ไม่รักเราเลย
ครอบครัวของเราเมื่อก่อนมี พ่อ แม่ เรา และน้องชาย ต่อมาพ่อเราได้เสียชีวิตไปเมื่อ 4 ปีก่อน เหลือแต่แม่ เรา และน้องชาย อีกปีถัดมาน้องเราก็ทำผู้หญิงท้อง และต้องแต่งงาน โดยช่วงเวลานั้น มีเรื่องที่ยุ่งมากๆ ในบ้าน แม่เราต้องเสียเงินเสียทองขอลูกสะใภ้ที่ไม่ชอบขี้หน้ามาเข้าบ้าน เพียงเพราะน้องชายเราบีบน้ำตา ส่วนตัวเราตอนนั้นยังทำงานต่างจังหวัดซึ่งก่อนหน้านั้นหลังพ่อเสีย ทำให้เราว้าวุ่นใจอยากที่ย้ายกลับมาที่บ้านมาก เพราะแม่อยู่ในช่วงที่อ่อนแอ และน้องเราก็เอาแต่หลงลูกเมีย
จนเมื่อสามปีที่แล้ว เราได้ย้าย แต่คือเราก็ต้องห่างแฟน โดยแฟนเราทำงานเป็นเซล ซึ่งถ้าเทียบกับเรา เขาไม่มีอะไรเลย แม่เลยไม่ชอบ แต่ที่เราคบกับเขาเพราะเราเข้าได้ด้วยนิสัย และเขาไม่ใช่คนเกเรเจ้าชู้อะไร เราสองคนก็คาดหวังว่าจะแต่งงานกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป พอเราย้ายกลับมาอยู่บ้าน แม่เราก็ดีใจมาก แต่ก็เหมือนจะหงุดหงิดทุกครั้ง ที่เราลาพักร้อนไปเที่ยวกับแฟน ด้านแฟนเราต่อมาเจอพิษโควิด เรื่องงานที่เคยไปได้ดีก็ไม่ดีอย่างเคย ขอบอกก่อนนะคะแม่เรามีทรัพย์สินเป็นอสังหา ทั้งหอพักและห้องแถว แต่เราไม่เคยได้อะไรจากตรงนั้นเลย แต่น้องเราแม่ยกห้องแถวและพื้นที่ไว้ทำมาหากินพร้อมกับลงทุนของในร้านทั้งหมด จากที่เล่ามาเรายังไม่ถึงจุดที่เราจะบอกถึงความน้อยใจอะไรเพราะเราก็มองว่า แม่คงเห็นว่าน้องไม่มีอะไรมั่นคงจึงทำทุกอย่างให้น้อง ส่วนตัวเราก็ทำงานเก็บเงินจนเรามีเงินก้อนอยู่ประมาณแสนกว่าๆ ประกอบกับโควิด เราเลยคุยกับแฟนว่ามาเปิดร้านกันมั้ย เราขอห้องส่วนที่แม่ไม่ใช่ (เป็นแค่ลานปูน และมีหลังคา แต่ไม่มีห้องน้ำ ไม่มีครัว ไม่มีห้องนอน ไม่มีระบบประปา ไม่มีระบบไฟฟ้า) เพื่อเปิดร้านนั่งทานอาหารตอนเย็น และด้วยความที่เราก็อยากอยู่ใกล้ๆแฟนด้วย เราขอแม่ แกก็ให้ คือเราก็ต้องลงทุนทุกอย่างเอง แต่แม่ก็ช่วยหาช่างและจ่ายเงินค่าทำครัวกับห้องน้ำให้ เพราะแค่เราทำระบบน้ำไฟ และซื้อของเงินเราก็แทบหมด เหลือแค่เงินเวียนในร้าน เปิดร้านใหม่ๆ ก็ไม่ค่อยมีคน เพราะคนยังไม่รู้จัก ต่อมาเราเก็บเงินได้อีกก้อนเราก็เอาให้แกไปอีก 25,000 ขอบอกไว้ก่อนนะคะ เมื่อก่อนตอนเราทำงานใหม่ๆ เราจะเอาเงินให้แม่ทุกๆปีใหม่ ครั้งละหมื่น แต่น้องเราไม่เคยให้เลยมีแต่ขอ และต่อมาเรามีเงินเก็บ ก้อนแรกประมาณ 7 หมื่น เราก็ฝากเขาไว้อยู่ที่เขา 4 หมื่นพอเราทวงเพื่อเอามาทำร้านแกก็บอกว่าเอาเงินเราไปทำอย่างอื่นหมดแล้ว ด้วยความที่ว่าไม่เป็นไรเงินหมดก็หาใหม่ได้ พอเราเปิดร้านไม่นานเราก็มีหุ้นมาช่วยทำอาหาร ส่วนเรายกให้แฟนดูร้านและรับผิดชอบเรื่องเครื่องดื่มและอาหารบางส่วน แรกๆลูกค้าไม่มาก แม่ก็มาจุกจิกว่าแฟนเราไม่ดีทำไรไม่สำเร็จ(ช่วง1-2 เดือนแรก) พอเข้าเดือนที่ 3 ร้านเราเริ่มบูม เพราะอาหารอร่อย และแฟนเราเทคลูกค้าดี จนลูกค้ามาติดที่ร้าน (ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนทำงานประจำ) แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แกกลับมาพูดว่า ทำไมไม่ให้ร้านเป็นชื่อแก แล้วแกก็ว่าแฟนเราไม่ดีต่างๆ นานา ทั้งๆที่ร้านเปิดมาแกไม่เข้ามาช่วยอะไรเลยนอกจากสั่งเครื่องดื่มให้ แล้วตอนนี้เหมือนแกต้องการเทคร้านเรา เพื่อจะดึงเอาไปให้น้องเราทำ ตอนนี้เราน้อยใจแม่เรามากๆ เพียงเพราะเราไม่ได้แฟนรวย เพียงเพราะไม่ใช่ลูกรัก สำหรับน้องเราไม่ว่าเขาจะทำตัวไม่ดียังไง เสียเงินเสียทองไปกับเขาเท่าไหร่ ขึ้นโรงขึ้นศาลให้ปวดหัว คือลูกที่ดีของแม่ แต่กับเราเราคือลูกที่มีประโยชน์แค่เบิกจ่ายค่ารักษาพยาบาลฟรี ที่เหลือคือคนขี้เถียง เป็นลูกที่ไม่ได้ดั่งใจ ไม่มีความเป็นกุลสตรี ไม่ว่าเรากับแฟนจะทำดียังไงแม่ไม่เคยเห็นความดีเลย เราย้ายกลับมาทั้งๆที่เราอยู่กับแฟนเพราะเราห่วงแม่ กลัวว่าถ้าแม่ป่วยไม่มีคนพาไปโรงพยาบาล ซึ่งก็เป็นจริงตามคาด ในวันที่แม่นั่งหอบคนเดียวในห้อง ในวันนั้นถ้าไม่มีเรากับแฟนเราอยู่ ก็ไม่มีใครพาแกไปส่งโรงพยาบาลในจังหวัดใหญ่ หรือเวลาที่แม่ลำบากเรื่องธุรกิจแกหาของไม่ได้ แล้วจะโดนปรับงาน แฟนเราก็เข้ามาช่วยหาของ สั่งซื้อให้ ติดตามของให้ทุกอย่าง ช่วยแม้กระทั่งเป็นเป็นแรงงานติดตั้งของให้ฟรีๆ แต่น้องเราไม่ช่วยอะไรเลยถ้าแม่ไม่จ่ายค่าจ้าง ตอนนี้เราได้แต่ทำตัวเงียบใส่แม่ เพราะถ้าเราพูด เราคือลูกที่เถียงแม่ บาปจะกินหัว
ตอนนี้เราเอาความกตัญญู มาทำร้ายตัวเอง อยู่บ้านไม่มีความสุขเลย อยากย้ายหนึออกไปมาก แต่ก็ไปไม่ได้ ไม่ใช่เพราะไม่มีที่ไป เพราะทั้งชีวิตก็เร่ร่อนมานานอยู่แล้ว แต่มีห่วงที่คอ คือ "แม่" เราไม่อยู่ใครจะดูแลแม่ สับสนในหัวไปหมด แฟนเราเราก็แคร์เขาถึงเขาไม่ใช่คนร่ำรวย แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะมาทำให้เราต้องเสียน้ำตา หรือเจ็บช้ำน้ำใจเรื่องผู้หญิง พนัน หรือเหล้ายา ส่วนน้องเราเมาหนักทะเลาะกับเมียประจำมานั่งร้องไห้กับแม่หลายครั้ง ได้จากแม่คือความสงสาร แต่กับแฟนเราแค่กินเบียร์กับแขก ไม่ได้เมา แค่จิบๆ แกว่าแฟนเราเกเร ชอบดื่ม ทั้งๆที่ปกติแฟนเราก็ไม่ได้ดื่ม ไหนจะอีกหลายอย่างที่แสดงให้เห็นว่าแม่ไม่พอใจกับการที่มีเรา ปวดหัวกับเรื่องนี้มากที่มาติดกับดักของความกตัญญู และคำที่พ่อกับแม่พูดว่า ทุกสิ่งที่สร้างเขาก็ให้ลูก แต่เขาไม่ระบุว่าลูกคนไหน สำหรับเราสมบัติเราไม่อยากได้ แต่เราไม่ต้องการให้แม่มาจุกจิกเหมือนเราเป็นทาสเขา ทำเหมือนเราไม่ใช่ลูก เอากับเราทุกเม็ดแม้กระทั้งอยากได้กำไรจากร้านที่เราทำ แต่กับน้องเราติดหนี้สินเท่าไหร่ก็ตามใช้หนี้ให้ น้องเราก็ไม่คืนเงินแม่สักบาท อยากรู้จริงๆ ว่าจะมีวิธีการไหนที่จะจัดการกับตัวเองยังไง หรือต้องจบด้วยที่เราต้องพูดกับแม่ตรงๆ แรงๆ และปล่อยให้แกร้องไห้เสียใจ หรือเก็บความน้อยใจไว้ที่อกตัวเองยอมรับกรรมตรงนี้ต่อไป เราเคยพูดกับแฟนเราว่าจริงๆ ถ้าไม่มีเราสักคนทุกคนคงจบ แม่ไม่ต้องมานั่งจับผิด แฟนเราก็เป็นอิสระ ไม่ต้องมาทนเจออะไรแบบนี้ แต่สิ่งที่ได้จากแฟนคือ เขาบอกว่าถ้าไม่มีเราก็ไม่มีเขาแหละ