สวัสดีค่ะ เราอายุกำลังจะ 25 หลังเรียนจบก็ทำงานที่บริษัทแถวบ้านตลอด เงินเดือนหมื่นห้าอยู่ที่เดิม ไม่มีขึ้นหรือลงไปมากกว่านี้ ตัวงานเรื่อยๆ ไม่ได้มีอะไร ออกจะค่อนข้างว่างไปด้วยซ้ำ (หนึ่งวันทำงานไม่กี่ชม) เพราะว่างานไม่ได้สร้างความภูมิใจให้เราแม้แต่นิดเดียวในใจเลยอยากจะออกมากๆ แล้วแพลนที่ว่าจะออกมันก็เลื่อนไปเรื่อยๆ จนปู่เราเสีย
ต้องบอกก่อนว่าเราอยู่กับปู่กับย่าตั้งแต่เด็ก ย่าเราค่อนข้างจะเอาแต่ใจ แต่ปู่ก็จะคอยรองรับอารมณ์แกตลอดโดนว่าโดนบ่นแกก็ไม่หือไม่อือ เพราะฉะนั้นเราในตอนนั้นค่อนข้างจะปลอดภัยจากสิ่งนี้ พอตกอยู่ในสถานการณ์ที่เราต้องอยู่กับแกสองคน เรารู้สึกว่าเราหาตรงกลางไม่ได้เลย แกเอาแต่ใจมากเกินไป เราพูดอะไรก็ไม่ฟัง เช่น เราบอกว่าบ้านรก ต้องเอาของไปทิ้งบ้าง ย่าก็ชอบว่าเราที่ของที่ปู่เก็บมาไปขาย พอไปถึงจุดที่ทุกคนมาช่วยพูดว่าบ้านรกเกินไปแกก็ยังไม่ฟัง
หลายๆอย่างที่ทำลงไปเราเหมือนเป็นคนผิด เพราะแกไม่เปิดใจยอมรับความคิดเห็นเราหรือความคิดเห็นของคนอื่นที่คิดต่างจากแกเลย ทั้งที่เรามองว่าตัวเองเสียสละที่มาอยู่ตรงนี้ เราอุตส่าห์มาทำงานใกล้บ้าน ยอมเงินเดือนน้อย ยอมหยุดแพลนเรื่องลาออกหลังจากปู่เสีย เพราะจะได้ลาบ่อยๆ เพื่อพาเค้าไปรพ หรือไปวัดเป็นเพื่อนแต่แกทำให้เรารู้สึกว่าเราคิดผิด สิ่งที่ทำอยู่มันเสียเวลาชีวิตวัยรุ่นของตัวเอง เราเห็นคนอื่นในวัยเดียวกันพัฒนากันยังไงเราก็รู้ว่าตัวเองไปได้ไกลกว่านี้ แต่เราเลือกที่จะอยู่ตรงนี้เพราะเป็นห่วงเค้า กลายเป็นว่าเค้าไม่เห็นค่าเราเท่าไหร่ มองเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำในขณะที่คนอื่นๆคอยพูดว่าย่าโชคดีที่มีเราคอยดูแลอยู่ ย่าก็จะรีบปฏิเสธไวๆ ทุกอย่างมันบั่นทอน ในทุกๆวันเราที่ชอบการอยู่คนเดียวก็ต้องมาฟังที่ย่าพูดเกี่ยวกับเรื่องอดีต เรื่องปู่นินทาคนอื่นวนไป วันหยุดจากงานประจำเราต้องช่วยเฝ้าร้านขายของอีกเพราะย่ายืนยันที่จะเปิดร้านต่อ เวลาเราเห็นย่าทำงานหนักเราไม่สบายใจเลยเข้าไปช่วยแต่มันทำให้เราเหนื่อยตัวเอง ซึ่งมันขัดกับแนวคิดของคนสมัยนี้คือทำอะไรที่ขยับน้อยที่สุด ทำอะไรง่ายๆแต่เสร็จไว ซึ่งนั่นแหละ เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนแก่จะชอบทำอะไรให้มันยากไปหมด พอแกบ่นว่าเหนื่อยเราก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แต่เราก็ซัพพอร์ตทุกเรื่องเหมือนปู่ไม่ไหวเหมือนกัน
หลายๆอย่างจากที่ว่ามาช่วงนี้ความรู้สึกอยากตายมันก็เกิดขึ้นบ่อยๆบ่อย จนรู้สึกกลัว เราน้อยใจชีวิตตัวเอง
เราอิจฉาคนที่อยู่กับพ่อแม่ที่พร้อมเข้าใจ พ่อแม่ที่ยังแข็งแรง พ่อแม่ที่ซัพพอร์ตเราถ้าเราอยากจะออกไปโบยบินสู่โลกกว้าง เพราะเรารู้ว่ามันยากมากที่จะขอให้ย่าเข้าใจเรา แต่เราไม่รู้ว่าตรงกลางที่เราอยู่แล้วมีความสุขมันคือตรงไหน
รู้สึกอยากตายบ่อยมากเลยค่ะ
ต้องบอกก่อนว่าเราอยู่กับปู่กับย่าตั้งแต่เด็ก ย่าเราค่อนข้างจะเอาแต่ใจ แต่ปู่ก็จะคอยรองรับอารมณ์แกตลอดโดนว่าโดนบ่นแกก็ไม่หือไม่อือ เพราะฉะนั้นเราในตอนนั้นค่อนข้างจะปลอดภัยจากสิ่งนี้ พอตกอยู่ในสถานการณ์ที่เราต้องอยู่กับแกสองคน เรารู้สึกว่าเราหาตรงกลางไม่ได้เลย แกเอาแต่ใจมากเกินไป เราพูดอะไรก็ไม่ฟัง เช่น เราบอกว่าบ้านรก ต้องเอาของไปทิ้งบ้าง ย่าก็ชอบว่าเราที่ของที่ปู่เก็บมาไปขาย พอไปถึงจุดที่ทุกคนมาช่วยพูดว่าบ้านรกเกินไปแกก็ยังไม่ฟัง
หลายๆอย่างที่ทำลงไปเราเหมือนเป็นคนผิด เพราะแกไม่เปิดใจยอมรับความคิดเห็นเราหรือความคิดเห็นของคนอื่นที่คิดต่างจากแกเลย ทั้งที่เรามองว่าตัวเองเสียสละที่มาอยู่ตรงนี้ เราอุตส่าห์มาทำงานใกล้บ้าน ยอมเงินเดือนน้อย ยอมหยุดแพลนเรื่องลาออกหลังจากปู่เสีย เพราะจะได้ลาบ่อยๆ เพื่อพาเค้าไปรพ หรือไปวัดเป็นเพื่อนแต่แกทำให้เรารู้สึกว่าเราคิดผิด สิ่งที่ทำอยู่มันเสียเวลาชีวิตวัยรุ่นของตัวเอง เราเห็นคนอื่นในวัยเดียวกันพัฒนากันยังไงเราก็รู้ว่าตัวเองไปได้ไกลกว่านี้ แต่เราเลือกที่จะอยู่ตรงนี้เพราะเป็นห่วงเค้า กลายเป็นว่าเค้าไม่เห็นค่าเราเท่าไหร่ มองเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำในขณะที่คนอื่นๆคอยพูดว่าย่าโชคดีที่มีเราคอยดูแลอยู่ ย่าก็จะรีบปฏิเสธไวๆ ทุกอย่างมันบั่นทอน ในทุกๆวันเราที่ชอบการอยู่คนเดียวก็ต้องมาฟังที่ย่าพูดเกี่ยวกับเรื่องอดีต เรื่องปู่นินทาคนอื่นวนไป วันหยุดจากงานประจำเราต้องช่วยเฝ้าร้านขายของอีกเพราะย่ายืนยันที่จะเปิดร้านต่อ เวลาเราเห็นย่าทำงานหนักเราไม่สบายใจเลยเข้าไปช่วยแต่มันทำให้เราเหนื่อยตัวเอง ซึ่งมันขัดกับแนวคิดของคนสมัยนี้คือทำอะไรที่ขยับน้อยที่สุด ทำอะไรง่ายๆแต่เสร็จไว ซึ่งนั่นแหละ เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนแก่จะชอบทำอะไรให้มันยากไปหมด พอแกบ่นว่าเหนื่อยเราก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แต่เราก็ซัพพอร์ตทุกเรื่องเหมือนปู่ไม่ไหวเหมือนกัน
หลายๆอย่างจากที่ว่ามาช่วงนี้ความรู้สึกอยากตายมันก็เกิดขึ้นบ่อยๆบ่อย จนรู้สึกกลัว เราน้อยใจชีวิตตัวเอง
เราอิจฉาคนที่อยู่กับพ่อแม่ที่พร้อมเข้าใจ พ่อแม่ที่ยังแข็งแรง พ่อแม่ที่ซัพพอร์ตเราถ้าเราอยากจะออกไปโบยบินสู่โลกกว้าง เพราะเรารู้ว่ามันยากมากที่จะขอให้ย่าเข้าใจเรา แต่เราไม่รู้ว่าตรงกลางที่เราอยู่แล้วมีความสุขมันคือตรงไหน