คือเราต้องบอกก่อนว่า เราเป็นโรคหอบหืด 
เราอาศัยอยู่กับย่ากะปู่ ปู่จะแยกไปอยู่อีกโซนนึงของบ้านจะไม่ค่อยมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในบ้านสักเท่าไหร่ ยายเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ พอเราจะขึ้นอนุบาล2แม่ก็พาเราไปอยู่กับแม่ เราค่อยกลับมาอยู่กับพ่อตอนป.3 แต่เราไม่ได้อยู่กับพ่อ พ่อไปทำงานบางที่เสาร์อาทิตย์ค่อยกลับมาหาเรา ยายค่อยดูแลเรา ตื่นเช้ามาทำอาหารให้ หยิบเสื้อนร.ให้ ช่วงแรก ย่าใจดีมาก แต่พอนานวันเข้า ย่าก็เริ่มที่จะตี มีครั้งหนึ่ง ย่าตีเราหนักมาก ด้วยเรื่องที่เราแค่ลืมกระเป๋าดินสอไว้ใต้โต๊ะ เราบอกย่าแล้วว่าเราลืมไว้ แต่ย่าคิดว่า เราโกหก ย่าเลยตี ตีไม่ได้ตีสองสามที ทีจนเราร้องไห้ดังจนคนข้างบ้านออกมาตะโกนเรียกว่า จะตีอะไรกันนักกันหนาเด็กมันเจ็บแล้ว แต่ย่าก็ยังไม่หยุดตีเราจนไม่หักก้จะยังไปหาไม้มาตีอีก จนพี่สาวเราต้องออกมาห้ามย่าไม่ให้ตีแล้ว คืนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืน พอเราเริ่มโตขึ้นบ่าก้เริ่มที่จะด่าจะตี เริ่มใช้คำด่าเช่น อีเชี้ย อีเด็กเวน แต่งตัวเหมือนผู้หญิงหากิน แต่งตัวจะไปแรสที่ไหน ดูแต่งหน้าสิ ทุเรด เราพยายามไม่สนใจคำพูดย่า แต่พอเราฟังทุกวันมันก้ไม่ไหว จนเราเริ่มที่จะเครียดแล้วทำร้ายร่างกายตัวเอง เวลาเราโมโหหรือโกรธ เราจะเข้าห้อง แล้วจะตบหน้าตัวเอง ถุบหัวตัวเอง หนักสุดก็เอามีดกีดมือตัวเอง เคยโมโหย่าแล้วหอบกำเริบ หายใจไม่ออก ย่าก็ยังด่าเราอยู่ดีว่า หมอให้ย่ามากินไม่กินแล้วทีนี้จะมาทำเป็นจะตาย ไปโรงบาลครั้งนั้นเราเป็นหนักมาก ตอนนั้นเราคาดหวังคำพูดพ่อมาก เพราะหมอบอกว่า ที่หอบเรากำเริบเป็นเพราะเราเครียดมากจนเกินไป ถ้าเป็นอีกครั้งต้องพาน้องไปพบจิตแพทย์ทางจิต เราคิดว่าพ่อจะปลอบเราแล้วถามเราว่า เป็นอะไร แต่พ่อกลับบอกว่า มันมีอะไรให้เครียดนักหนา พ่อทำงานก็เครียดมากพอแล้วยังจะมาเครียดเรื่องหนูอีก เป็นอะไรก้บอกพ่อ อย่าเก็บไว้ เราเคยบอกพ่อแล้วนะ ว่าเนี่ยย่าด่าเราแบบนี้ตีเราแบบนี้ ตบหน้าเราแบบนี้ พ่อก็ไปคุยกับย่า พ่อพอ
กลับ ย่าก็มาด่าเรา ว่าเราไปฟ้องพ่อ แล้วก็ด่าเราส่า แค่นี้ทำเป็นทนไม่ไหวกุเลี้ยงมากูไม่บ่นสักคำ แต่กุแค่ด่า นิดๆหน่อยๆ ก้ทนไม่ได้ 
เคยมีครั้งหนึ่ง เรารู้เลยว่าพ่อนั้นไม่ได้รักเราเลย เราโดนย่าด่าเรื่องที่เราใส่น้องเท้าเข้าไปในห้องน้ำแล้วพื้นมันเลอะ แต่เราไม่ได้ทำเพราะรองเท้าเราไม่ได้เลอะ ย่าก็ก็ด่าเราว่า เราดตั้งแต่เด็ก เราทนไม่ไหว เราเลยพุด ว่า ทำไมย่าต้องด่าแรงขนนี้ด้วย ทำไมต้องด่าว่า ตอนนั้นเราคือว่าพ่อจะออกมาปกป้องแต่ไม่เคยบอกเราขึ้นห้องพ่อก็มาบอกแค่ว่า ย่าไปเถียงย่า ย่าแก่แล้ว เราทะเลาะกัย่าทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน จนตอนนี้เราเลือกที่จะเก็บเอาไปคนเดียวไม่บอกใครในบ้าน บอกไปก้ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น