นี่คือกระทู้แรกของเรานะ อาจจะเล่ากลับกันไปบ้าง 555
เข้าเรื่องเลย เราเป็นคนที่คิดมากคิดได้ตลอดเวลา ระแวงทุกอย่างไปหมด คิดในด้านลบตลอดเวลา เราพยายามไม่คิดแล้วน่ะแต่เราทำไม่ได้ เราคิดมากถึงขั้นมากถึงมากที่สุด เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเราเจอแต่เรื่องแย่ๆ พ่อแม่แยกทางกัน เราอยู่กับปู่กับย่าแต่ ปู่กับย่าเราทะเลาะตบตีกันทุกวันเลย เพราะปู่เรามีเมียน้อย และปู่เราเป็นคนที่อารมณ์ร้อน โมโหง่าย เวลาย่าเราทำอะไรที่ไม่พอใจก็จะด่าๆ จนย่าเราก็สวนกลับทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ก็จะรามไปเรื่องเมียน้อยของปู่เราทุกที ทะเลาะหนักมากๆ จนถึงขั้นปู่เราเอาปืนมายิงขู่ย่า คิดดูสิ เด็กตัวเล็กๆแบบเรา ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ แต่ไม่ใช่เเค่ปู่กับย่าน่ะ พ่อกับแม่เราเหมือนกัน พ่อกับแม่เรามีเราตั้งแต่อายุ 18 และมีน้องเราตอนอายุ 19 ใช่มีเราโดยไม่พร้อมและยังเรียนไม่จบ!! แม่เราหนีไปตั้งแต่เราอายุ 2 ขวบ เป็นช่วงที่พ่อเราติดทหาร แม่หนีไปอยู่ที่ภูเก็ต พอพ่อกลับมา พ่อเราแค้นมาก กินเหล้าทุกวัน อาระวาดทุกวัน ทุบหน้าต่างที่บ้าน เอามีดดาบฟันประตู พอแม่เรากลับมาหาเรา เราอายุประมาณ 5 ขวบเราเลยไปหาแม่และเห็นหน้าแม่ครั้งแรก พอพ่อเรารู้ พ่อเราตามไปที่บ้านยายตบตีแม่เรา และแย่งเรากับน้องไปที่บ้านปู่ แต่จนทุกวันนี้เราอายุ 17 พ่อเริ่มแยกแยะได้ พ่อทำงานและได้มีแฟนใหม่ แม่เลี้ยงของเราดีมาก และตอนนี้พ่อกับแม่เราก็คุยกันปกติ มันเป็นเรื่องที่ดีนะ แต่ ปู่กับย่าเราก็ยังทะเลาะกันทุกวันอยู่ดี และเมียน้อยก็ยังเกาะแกะปู่เราอยู่ เห้อ จนเราเป็นคนที่ชอบอยู่แต่ในห้อง ไม่สุงสิงกับใคร ไม่กล้าเข้าสังคม ไม่กล้าแสดงออก กลายเป็นเด็กเก็บกด  มีแฟนคนแรกก็โดนเขาหลอก ทำให้เรารู้สึกแย่หนักกว่าเดิม กลายเป็นคนคิดมาก กังวลไม่หยุด เจออะไรก็คิดในด้านลบไปหมด เราคิดมากจนวันหนึ่ง เราหายใจไม่ออก เหมือนปลากำลังจะตาย หายใจเท่าไหรก็เหมือนออกซิเจนไม่เข้าไปเลย เรากลัวมาก เรากลัวว่าเราจะเป็นอะไรไป ย่าเลยรีบเอาเราซ้อนมอไซด์ มือ เท้า หน้าเรา เริ่มชาไปหมด เริ่มเกร็ง จีบเข้าหากัน หายใจไม่ออก ย่าเราพยายามบอกเราให้เรากำมือและแบออก จนย่าพามาถึงบ้านตากับยาย ตาเรารีบพาเราขับรถยนต์ไปโรงพยาบาล มือเราเกร็งจีบเข้าหากันหมดเลย หน้าชา เท้าชา มือชาไปหมด จนถึงโรงบาล หมอก็พาเข้าห้องฉุกเฉิน ฉีดยาคลายกล้ามเนื้อให้เรา ตอนนั้นเราร้องไห้ กลัวตัวเองเป็นอะไรไป สักพักเราเริ่มดีขึ้น หมอบอกเราว่า ที่เราเป็นแบบนี้ สาเหตุเกิดจากความเครียด เป็นอาการที่เขาเรียกว่าโรคมือจีบ หมอก็ให้ยาเรากลับมากินบ้าน แต่ก็อาการก็ไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไหร่ อาการกำเริบขึ้นทุกวัน เราเหนื่อยมาก เราพยายามทำใจให้สบาย แต่มันไม่ได้อ่ะ เรามีเรื่องให้คิดตลอดเลย จนมันทำให้เรายิ่งระแวงอะไรต่างๆไปหมด มีอะไรผิดปกติในร่างกาย เราก็กลัวไปหมด กลัวไปทุกเรื่อง เป็นเพราะเราเก็บกดมาทุกเรื่อง เจออะไรไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก เราไม่รู้เหมือนกัน ทำไมเราถึงเกิดมาเจออะไรแย่ๆแบบนี้ เราเหนื่อย บางครั้งเราคิดจนเราร้องไห้ เราต้องทำยังไงอ่ะ เราถึงจะเลิกคิดมาก เลิกขี้ระแวงแบบนี้สักที ไม่ว่าเราจะทำอะไร เรื่องต่างๆนาๆก็ผุดขึ้นมาในหัวเราตลอด เราไม่อยากเป็นแบบนี้ เราเหนื่อย