เรารู้สึกเราไม่ค่อยสนิทกับแม่เท่าไหร่ เพราะตั้งแต่เด็กยันโตแม่ชอบพูดไม่ดีกับเรา ด่า ว่าเรา ใช้คำพูดที่รุนแรงเหมือนคิดว่าเราจะไม่มีความรู้สึกหรือเวลาเราเจ็บป่วยไม่เคยแสดงความเป็นห่วง (อาจมีบ้างแต่ไม่ได้มีมากอะไรขนาดนั้น) แต่กลับพูดว่า ไม่เป็นอะไรหรอก แล้วก็ทำตัวเหมือนว่าเราไม่ได้ป่วย หรือเราอาจจะคิดมากไปว่าแม่ไม่เคยเป็นห่วงเรา แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เรากับแม่ไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกันเนื่องจากเราอยู่กับปู่กับย่าตั้งแต่ขึ้นประถม แต่บ้านปู่ย่ากับบ้านแม่ก็อยู่ใกล้ๆกันนะคะ (ปากซอยท้ายซอย) ตอนเด็กเราก็ไปมาหาสู่ทั้งสองบ้านสลับกันไป แต่พอขึ้นมหาลัยเราก็รู้สึกอยากอยู่แต่ห้องของเรา (บ้านปู่กับย่า) ไม่ค่อยไปบ้านแม่ 

คือที่เรารู้สึกไม่ค่อยสนิทกับแม่ก็ด้วยเหตุผลหลายๆอย่างที่สะสมมาตั้งแต่เด็กๆ ถ้าให้เล่ามันคงจะยาวเกินไป ความทรงจำดีๆเกี่ยวกับแม่เราน้อยมากเลยค่ะ รู้แค่ว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราอยู่ในครอบครัวที่ไม่อบอุ่นเลยถ้าไม่มีปู่กับย่าเราอาจจะเป็นเด็กที่มีปัญหาทางสุขภาพจิตแล้วฆ่าตัวตายไปนานแล้ว พ่อกับแม่ทะเลาะกันให้เราเห็นตั้งแต่เกิด เช่น แม่ชอบตีพ่อที่เมาเหล้า พ่อมีเมียน้อย ทะเลาะกันแรงๆทุกวันติดต่อกันมาเป็น10ๆปี เรียกได้ว่าปัญหาทุกอย่างที่ทุกครอบครัวเจอ ครอบครัวเราเจอมาแทบจะหมดทุกอย่าง 

พอโตขึ้น เรารู้สึกไม่มีความผูกพันธ์กับพ่อแม่ ความรู้สึกดีๆมันค่อยๆหายไปจนแทบหมด ที่อยู่ด้วยกันทุกวันเหมือนอยู่ด้วยกันเพราะคำว่าครอบครัวมากกว่า เราเห็นเพื่อนๆเราดูสนิทกับพ่อแม่ รักครอบครัว คุยด้วยกันสนุกสนาน แต่เรากลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย รู้สึกว่าการอยู่ด้วยกันมันอึดอัด สภาพแวดล้อมบรรยากาศที่ติดลบ ที่เจอมาตลอด20ปี มันทำให้เรากลายเป็นคนเย็นชากับครอบครัว  แต่เราสนิทกับปู่กับย่านะคะ อาจเพราะเค้าทั้งสองเป็นคนที่เลี้ยงเรามาตลอดและอยู่กับเราแทบจะตลอดเวลา รวมถึงเป็นคนให้เงินเราใช้ ส่งเสียเราเรียนหนังสือ (พ่อแม่ก็มีให้บ้างเป็นค่าขนมนะคะเนื่องจากการเงินพ่อแม่ไม่ค่อยพร้อมที่จะให้เรา เราก็พยายามไม่ใช้เงินจากพ่อแม่) เวลาที่บ้านพ่อกับแม่ทะเลาะกันเราก็จะหนีไปอยู่กับปู่ย่าบ่อยๆจนเราเลือกที่จะอยู่บ้านปู่ย่าตลอด

ในสายตาคนอื่นเราอาจดูอกตัญญู หรือไม่ก็จะมีคนใช้คำพูดว่าถ้าพ่อแม่ตายแล้วจะเสียใจ คือมันเสียใจแน่นอนค่ะ ยังไงเราก็เจอเค้ามาตลอดตั้งแต่เกิด แต่อาจไม่ได้มากขนาดนั้น เพราะความรู้สึกเรามันหายไปทีละน้อย ตามที่เค้าได้ทำร้ายจิตใจเราตั้งแต่เราเด็กยันโต เราอาจผิดที่ไม่รักเขาให้ตลอด แต่เราก็คิดว่าแล้วพ่อแม่ไม่ผิดหรอที่ทำลายจิตใจ ความรู้สึกเรามาตลอดเหมือนกัน ยิ่งวันนี้วันแม่เราอึดอัดมากเลยค่ะที่เราเฉยชา เราไม่รู้ว่าแม่คาดหวังอะไรจากเราเหมือนลูกคนอื่นมั้ย ใครมีความรู้สึกแบบนี้ มาระบายกันได้ค่ะ TT