สวัสดีค่ะหนูอายุ 19 นะคะทุกวันนี้หนูมีชีวิตอยู่แบบทรมาณมากๆเลยค่ะ เหนื่อยท้อแท้โดดเดี่ยวความรู้สึกเหมือนยืนโดดเดี่ยวอยู่บนโลกนี้เพียงลำพังคิดฆ่าตัวตายตลอดเวลาร้องไห้ทุกวันวันละสามเวลาแต่หนูยังตายไม่ได้เพราะหนูมีหมาหนูรักเขามากๆเขาเหมือนเป็นสิ่งเดียวที่หนูมีอยู่ในชีวิตถ้าหนูไม่มีเขาหนูคงตายไปสักพักแล้ว หนูไม่เคยเข้าใจเลยตั้งแต่เด็กจนโตหนูทำอะไรผิดทำไมแม่ต้องทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของหนู ในทุกๆเช้าตอนที่หนูอยู่ประถมต้นแม่ชอบตะโกนด่าหนูแบบหยายคายทุกวันว่ากูเกลียดกูอยากหนีไปกูเบื่อหน่ายพูดซํ้าๆว่าเขาเกลียดหนู หนูได้แต่นอนคลุมโปรงร้องไห้แต่น้องสาวหนูไม่เคยโดนอะไรแบบนี้เลย ตอนเด็กๆแม่สอนหนูว่าถ้าอยากได้อะไรให้เก็บตังค์ไปซื้อเองแล้วตอนนั้นหนูอยากได้ตุ๊กตาถักที่ยายข้างบ้านทำเขาขายตัวละ 120 หนูก็แคะกระปุกออมสินของตัวเองไปซื้อไม่ได้ไปยุ่งกับเงินของแม่แต่เช้าอีกวันแม่เห็นตุ๊กตาแม่ก็ด่าหนูถามว่าไปซื้อมาได้ไงใครอนุญาตให้ไปซื้อหนูบอกเขาว่าหนูแคะกระปุกไปแม่ก็เอาไม้แขวนเสื้อมาตีหนู หนูเจ็บมากแล้วก็งงจนถึงทุกวันนี้ว่าหนูทำอะไรผิดจำได้ทุกอย่างว่าวันนั้นวันอะไรอายุเท่าไหร่ตั้งแต่เด็กจนโตแม่ไม่เคยกอดหนูเลยจำไม่ได้ด้วยซํ้าว่าครั้งสุดท้ายที่แม่กอดหนูคือตอนไหน แม่ไม่เคยพูดจาดีๆกับหนูสักครั้งจนถึงตอนนี้แม่ก็พูดด้วยนํ้าเสียงกับสีหน้าติดไม่พอใจตลอดทั้งๆที่หนูก็คุยกับเขาดีๆ ตอนม.ต้นหนูโดนแม่ตีเกือบทุกวันถ้าแม่กลับมาบ้านแล้วหนูยังอาบนํ้าไม่เสร็จแม่จะตีคือตัวหนูก็มีการบ้านแล้วตัวเขาเองกลับมาใช่ว่าจะอาบนํ้าเลยกว่าจะอาบก็ต้องกินข้าวเล่นโทรศัพท์เป็นชั่วโมงกว่าจะมาอาบแล้วจะมาตีหนูทำไม แล้วช่วงมัธยมเนี่ยทุกคนน่าจะเคยโดนให้ไปสอบหลังเลิกเรียนวันนั้นทำให้หนูไปรับน้องช้าแม่โทรมาโวยวายด่าหนูจนร้องไห้ขู่ว่าจะตบจนแม่เพื่อนที่สนิทเขาต้องโทรไปคุยให้เขาถึงยอมฟัง ตอนที่หนูเป็นหนักสุดๆคือเคยกินยาแก้เมารถไปสามแผงเต็มเพราะแม่บอกว่าคนแบบหนูอยู่ไปก็ไร้ค่าไร้ประโยชน์จะอยู่ไปทำไมหนูรู้สึกว่าชีวิตนี้หนูไม่เหลืออะไรแล้วแม้แต่คนเป็นแม่ตัวเองก็ไม่เคต้องการเขาไม่เคยพาหนูไปเที่ยวเขาพาไปแค่น้องกับแฟนใหม่เขา เขาไม่เคยถามหนูว่ากินข้าวหรือยังมีอะไรกินมั้ยตอนหนูไม่ได้กินข้าวอาทิตย์นึงเขาก็ไม่เคยรู้ตอนที่หนูกินยาเข้าไปเขาก็ไม่เคยรับรู้เหมือนกันค่ะ ไม่เคยโทรหาหนูอยู่ตัวคนเดียวมีพ่อก็เหมือนไม่มีชีวิตนี้โดดเดี่ยวและทรมาณมากๆค่ะ ตอนที่น้องมาอยู่กับหนูแม่ก็โทรเช็คถามน้องตลอดว่ากินข้าวหรือยังมีอะไรกินมั้ยหรือถ้าติดต่อน้องไม่ได้แม่ถึงจะโทรมาทางหนูแล้วขอคุยกับน้องแต่ก็ไม่เคยถามหนูอยู่ดี อ่อตอนเด็กๆแม่เคยเล่นแรงๆกับหนูโดยเอาผ้าห่มมากดหน้าหนูให้หายใจไม่ออกทำแบบนี้ซํ้าๆเรื่องนี้มีพยานด้วยนะคะเป็นลูกพี่ลูกน้องเขายืนดูหนูอยู่หน้าประตูห้องแล้วหนูก็แหกปากร้องก็ไม่มีใครช่วย เรื่องที่หนูเจอยังมีอีกเยอะมากมายเลยค่ะทั้งโดนพ่อตัวเองโกงเงินโดนยายขโมยเงินเก็บโดนแฟนใหม่แม่ลวนลาม ทุกวันนี้หนูก็อยู่คนเดียวในบ้านของแม่นี่แหละค่ะแม่ไปอยู่อีกที่แต่หนูรู้สึเหมือนตัวเองมีสภาวะซึมเศร้าเหมือนมันสะสมหนูไม่รู้จะไประบายที่ไหนพูดกับใครก็ไม่ได้มีแค่หมาที่อยู่เป็นเพื่อนหนู หนูอยากมีชีวิตดีๆเพื่อเขาค่ะอยากประสบความสำเร็จแล้วพาเขาหลุดออกจากวงโคจรแบบนี้แต่หนูก็ไม่รู้ว่าจะผ่านมันไปได้มั้ยช่วงนี้หนูเหมือนเป็นหนักขึ้นหนูคิดวิธีใหม่ขึ้นมาแต่หนูยังไม่ได้ลงมือทำแต่มั่นใจว่าวิธีนี้ตายแน่นอนค่ะ หนูก็อยากจะรู้ว่าถ้าหนูตายแม่จะรู้สึกผิดบ้างมั้ยทำไมเขาทำให้หนูเกิดมาแล้วมาทำร้ายหนูแบบนี้หนูไม่เคยขอให้เขาทำให้หนูเกิดมาหนูทรมาณค่ะอยากพาตัวเองออกจากอะไรแบบนี้

   หนูขอขอบพระคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะและเรื่องที่หนูเล่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริงแน่นอน 100% ค่ะแต่มันเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้นเรื่องที่หนูยังไม่เล่ายังมีอีกเยอะแยะมากมายที่แม่ฝากหนูเอาไว้ หนูก็คงต้องแบกรับมันไปจนวันสุดท้ายของชีวิตหนูเพราะคนทำเขาคงไม่รับรู้ว่าคนโดนเขารู้สึกอย่างไร

ปล.เรื่องนี้หนูเขียนมันมาจากมุมมองของหนูคนเดียวและตัวแม่เองก็มีเรื่องที่ดีอยู่ค่ะเขาให้เงินหนูใช้หนูขอเคารพแม่และเห็นแม่เป็นไอดอลเรื่องการหาเงินเพราะเขาหาเงินเก่งจริงๆ แต่เรื่องหน้าที่แม่หนูอยากมีแม่ที่รักหนูบ้างหนูทำผิดอะไรเหรอทำไมถึงทำเหมือนเกลียดหนูอยู่ตลอดเวลา