เวลามีปัญหาแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะถามความเห็นคนในนี้เลย

เราตอนนี้เป็นทั้งวัยเรียนและทำงาน เราเรียนมหาลัย แล้วก็ทำงานขายของออนไลน์มีร้านมีแบรนด์ของตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นมาก มากกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันบางคน ตอนนี้เราส่งตัวเองเรียน 100% รายได้หลักของครอบครัวมาจากเรา เรามีเงินเก็บ   ปัจจุบันเลี้ยงพ่อแม่ได้สบาย ชอบชีวิตตอนนี้นะ รู้สึกสะใจมากเพราะเมื่อก่อนคือแม่มีหนี้เยอะ หนี้ดอกเอย หนี้รถเอย จนเรากลายเป็นเกลียดหนี้ ซื้ออะไรก็สดงดผ่อน ที่เกลียดที่สุดคือหนี้ดอก เหมือนมารชีวิต ตอนนี้หนี้พวกนี้หมดไปแล้วค่ะ ดีใจมาก แต่วันนี้พึ่งได้รับข่าวจากคุณแม่ที่รักว่า ท่านติดหนี้ธนาคารแห่งหนึ่งเป็นหนี้ที่ทางธนาคารจ่ายให้ช่วงโควิด ซึ่งเขาเรียกเก็บหนี้เดือนนี้ ทีแรกท่านบอกว่าไม่อยากรบกวนเรา เพราะที่บ้านเรา เราเปิดพื้นที่ให้ร้านค้ามาเช่าทำกิจการ ซึ่งมีสัญญาเป็นรายปีพอครบปี ผู้เช่าขอเลื่อนจ่าย แม่เลยมาขอหยิบยืมเงินเราก่อน มันเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยล่าาา 55555 
พอให้เงินเสร็จ เราก็มาถามรายละเอียดหนี้ ฟีลคุยกันเล่นๆระหว่างกินข้าว อยู่ดีๆแม่ก็พูดขึ้นว่า
"  ถ้าเกิดไม่ได้เงินเรา แม่ก็คงต้องไปเอาหนี้ดอกมาแทน "
ประโยคนี้ละจ้าทุกคนนน ฉันนิ่งเลยย คือแม่ฉันนางรู้นะว่าฉันเกลียดหนี้ดอกมาก แล้วฉันก็ให้เงินนางใช้อาทิตย์ละพัน ค่าน้ำค่าไฟค่ากับข้าวบ้านฉันจ่าย มีเหตุผลอะไรทำไมถึงต้องเอาหนี้ดอกมาเอี่ยว ฉันเลยพูดตามความรู้สึกไปเลยว่า
"แม่รู้มั้ยเวลาที่แม่มาขอเงินหนูมายืมเงินอะไรก็ตามแต่ หนูไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย หรือเศร้าใจเป็นทุกข์เลยนะ แต่แม่พูดว่าจะกลับไปยืมหนี้ดอก อันนี้ต่างหากมันทำให้หนูเจ็บ กว่าจะใช้หนี้หมดหนูแทบตาย หนูเป็นคนใช้ " เอาจริงๆก็ตามที่พูดนั้นแหละ มันออกมาจากใจ มันเจ็บจริงๆนะ ทั้งๆที่รู้ว่าเราพยายามมากแค่ไหนที่จะสลัดไอ้คำว่าหนี้ออกจากชีวิต แต่ทำไม... เห้อ ก็ตามนั้นแหละทุกคน ทุกคนคิดว่าไง ตอนนี้เราไม่ได้โกรธเกลียดอะไรแม่นะ แต่มันพูดด้วยไม่ได้ ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา เหมือนอยู่ในสังคมที่ทุกคนพร้อมจะเหยียบหัวใจเราตลอด